از سیاست تا دیانت

از سیاست تا دیانت

محمد صالح

تقلب در حرام

اوایل خرداد ماه امسال بود که مطبوعات، گزارش دادند چند صدنفر (دقیقاً حدود 50 نفر!)  ظرف یکروز بر اثر مصرف مصرف مشروب الکلی دست ساز و تقلبی در یکی از شهرستانهای استان کرمان دچار مسمومیت ‌های شدید و نابینایی شده و دست کم هفت نفر از این عده جان باختند!

= سند مطبوعاتی: کسانی که قضیه را باور نکرده و به صحت آن مشکوکند لطفاً جراید روزنامه‌های یازدهم خرداد امسال را تورقی بفرمایند تا ملتفت اصل ماجرا بشوند!

= نظریه علمی – شیمیایی: مسکرات تقلبی به مسکراتی اطلاق می‌شود که اصل نبوده و حاوی "متانول" باشند. در این حالت شارب خمر تقلبی مذکور دچار مسمومیت با متانول شده و در حالت حداقلی نابینا و در حالت حداکثری مرگ نصیب او خواهد شد!

= پرسش فقهی: حکم سازنده مسکرات تقلبی چیست؟                                                                   = پاسخ پرسش فقهی فوق: در این خصوص اقوال متاخرین متفاوت است، اما قدما در این رابطه ساکتند! احتمالاً در قدیم اهل حرام در حرامشان درست کار بوده‌اند و مسکرات تقلبی دست مشتری نمی‌داده‌اند! لذا برای متقدمین چنین موردی پیش نیامده بود که از اهل علم در خصوصش سئوال کنند!                                            = اما اقوام متاخرین:                                                                                                                  الف) متاخرین سخت گیر: همان بهتر که شاربین مسکرات تقلبی کور شوند یا بمیرند! اتفاقاً کوری و مرگ مجازات مناسبی برای حرامیان است که در مملکت اسلامی سراغ زهرماری قاچاق می‌روند! دست تولید کنندگان چنین مسکراتی را باید باز گذاشت شاید حرام‌خورها از ترس مرگ یا کوری دست از شرب خمر بردارند!                                                                                                                                       ب) متاخرین متساهل: این که دلیل نمی‌شود آقا! حالا یک جوانی رفته و خواسته جوانی کند و شیطان گولش زده و رفیق ناباب اغفالش کرده و او هم نفهمیده و لبی تر کرده! درست نیست به چنین جوانی خمر تقلبی فروخته شود تا یک اشتباه به بهای جان یا چشم جوان مردم تمام شود! باید جلوی عرضه این مشروبات قتاله گرفته شود و مرتکبین آن (یعنی سازندگان و فروشندگان مشروبات تقلبی) مجازات شوند تا دیگر کسی جرات نکند جنس تقلبی به مردم داده و با جان آنه بازی نماید!                                        ج) متاخرین حقوق دان: یحتمل که فروش مشروبات الکلی تقلبی مصداق قتل شبهه عمد باشد                                   د) متاخرین عوام: ای بابا! همه چیز تقلبی‌اش در آمده! می‌خوای مشروب استاندارد باشه؟!                                      =  یادآوری سوزناک: یادتان باشد چند سال پیش در روز مبارک "سیزده‌بدر" در قم چندین و چند نفر بدلیل مصرف مشروبات و مسکرات تقلبی کور شده و سپس مرده‌اند! مراتب جهت استحضار به اطلاع رسید!                                                                                                                                          = سئوال فلسفی بنیادین:                                                                                                                     به همین سادگی! یعنی در مملکتی مثل ایران آن هم در یک شهر نه چندان بزرگ باید این همه شارب خمر داشته باشیم؟ (توجه بفرمایید که اگر این عده مشروب اصل را خورده بودند اصلاً خبری نمی‌شد و گنه‌کار در نمی‌آمد!) چرا؟ آیا کم کای ماست یا پرکاری دشمن؟ که جوانان این مملکت این‌گونه اهل حرام شده و می‌شوند؟ اصلا! خبر داریم مصرف شراب در کشور به چه میزان رسیده؟ آیا حد شرعی برای شاربین خمر اجرا می‌شود؟ یا به بایگانی راکد عدلیه سپرده شده؟ آیا می‌دانید در همین مملکت خودمان با قاچاقچی مشروبات الکلی مانند قاچاقچی کالای عادی برخورد می‌شود؟! (یعنی برخورد عدلیه با قاچاقچی مشروب و قاچاقچی پارچه توفیر چندانی نمی‌کند!! اصولاً ما داریم کجا می‌رویم؟

سالم سازی دریایی

لابد مستحضرید که در سواحل مازندران طرحی اجرا می‌شود به نام سالم سازی دریا. علی مانقل در این طرح محل آبتنی نسوان از رجال جدا شده و عده‌ای مراقبند تا اعمال و رفتارهای خلاف عفت در کنار دریا رخ ندهد! جالب است اگر بدانید رئیس ستاد سالم سازی دریا (طرح فوق) در مازندران اخیراً با اشاره به این که برای اجرای طرح سالم سازی دریا تلاش لازم صورت نگرفته، فرموده‌اند که: مجریان طرحهای سالم سازی دریا هیچ تعهدی ندارند و کسی که فروشنده مشروبات الکلی است نباید مجری طرح سالم سازی دریا باشد! مگر تغییر ئژو تعویض این مجریان چقدر کار دارد؟! (جراید نیمه دوم خرداد ماه امسال)                        1 - یک بار دیگر سئوال آخر متن فوق را بخوانید! چقدر سئوال مطرح شده از سوی مسئول محترم فوق‌الذکر زیبا، عمیق و تفکر برانگیز است!                                                                                 2- با مطالعه متن فوق خواهیم فهمید که یحتمل تاکنون اجرای طرح سالم سازی به افراد مستعد و با لیاقتی (البته جهت پاسداری از عفت عمومی!) مثل فروشندگان مشروبات الکلی سپرده شده بوده! حال خودتان تصور بفرمایید مجری طرح جداسازی محیط شنای نسوان از رجال، آن هم لب دریای مازندران در حالت مستی و بی‌خودی هوس اجرای طرح به سرش بزند و قبل از اجرای طرح جنسش را هم فروخته باشد! آن هم به رجال و نسوان شناگر در دریا! بعید می‌دانم که نیاز به توضیح بیشتر باشد!                                3- همین سال پیش بود که یکی از علمای غیرتمند خطه شمال از وضعیت افتضاح و شنای مختلط در دریای مازندران گلایه کرد و فریاد کشید و البته آن چه به جایی نرسد فریاد است!                             4- فقط می‌ماند یک سئوال کوچک! آن هم این که مسئول فوق‌الذکر چکاره بوده است؟ مگر مجریان طرح سالم سازی دریای مازندران توسط ستاد سالم سازی دریای مدیترانه انتخاب شده‌اند که مسئول مذکور در قبال آنها جز گلایه و تماشا، کاری نتوانسته بکند؟؟

عرفی شدن گناهان شرعی                                                                                                                       اصولاً گناهان سه دسته‌اند:                                                                                                                 الف) گناهان شرعی و عرفی: رفتار و اعمالی که هم شرع و هم عرف آنه را گناه می‌داند مثل سرقت یا قتل و...                                                                                                                                                   ب) گناهان شرعی: اعمالی که هرچند از نظر شرع گناه محسوب می‌شوند اما در نظر جامعه گناه محسوب نشده و موجب عقاب و مجازات نخواهد شد. مثل بی‌حجابی و اختلاط محرم و نامحرم!                                  ج) گناهان عرفی: رفتار و اعمالی که از نظر شرع حلال یا جایزند اما عرف آها را گناه کبیره می‌داند مثل ازدواج زن بیوه پس از بیوه شدن یا ازدواج مجدد مردی که همسر دارد!

= حاشیه: می‌دانیم که هر قدر جامعه روی ارتکاب گناهان بند (الف) و (ج) حساسیت دارد، به همان میزان نسبت به گناهان بند (ب) بی اعتناست و مدتهاست که بی حجابی زنان و دختران و پوشیدن لباسهای خلاف شرع و اخلاق دینی (مثل لباسهای تنگ و نازک و چسبان، آن هم در اماکن عمومی) توسط آنها در مملکت، آنچنان عادی و رایج شده که اگر کسی به فرد بی‌حجابی تذکر بدهد نه تنها از او حمایت نمی‌شود بلکه جامعه چنان خفت او را می‌چسبد که چرا مزاحم مردم می‌شود؟ مگر فضول مردمی؟ به تو ربطی ندارد! به تو چه؟ لباس مردم به خودشان مربوط است و ...!                                                                                       = توضیح واضحات: لازم به ذکر نیست که گناهان شرعی مذکور در بند (ب) کم‌کم به رفتارهای پسندیده عرفی تبدیل شده و هنجارها و ارزشهای اجتماعی را شکل می‌دهند! مثلاً این روزها اگر یک خانم بی‌حجاب و بد پوشش وارد یک اداره یا مکان عمومی (مثل فرودگاه) یا بازار و مغازه شود متناسب با نوع و میزان بی‌عفتی و برهنگی‌اش تحویل گرفته می‌شود (هرچه بی‌دین‌تر محبوبتر!) اما خدا رحم کند به زن و دختر مومنه و محجبه‌ای که بناچار سروکارش به اینگونه اماکن بیافتد! حداقلش بی‌محلی و کم‌محلی و بی‌توجهی است و حداکثرش... !                                                                                               پرسش منطقی: چرا در مملکت اسلامی و در حکومت و نظام دینی اوضاع این جوری شده است؟                      1- چون اکثر مسئولان دولتی و حکومتی نسبت به این قضیه بی‌تفاوت‌اند (و البته برخی هم مروج بی‌حجابی‌اند که بگذریم!)               2- چون بیشتر محصولات فرهنگی تولید شده در کشور (فیلم، مجموعه‌های تلوزیونی، پویانمایی‌های کودکانه و تئاترها و ...) توسط کسانی ساخته و عرضه می‌‌شود که یا خودشان بی‌حجاب و بی‌اعتقاد به حجابند یا خواهر و مادر و همسرشان! و این بی‌اعتقادی در آثار هنری آنها تراوش یافته و توسط این آثار به صورتی هنرمندانه ترویج پیدا می‌کند.

3- من از بیگانگان هرگز ننالم              که هر چه کرد با من آشنا کرد