فری کاغذی (ص 6و7)

فِری کاغذی

لاله جعفری

فرفره‌ی کاغذی صبح که می‌شد، با چهار تا فِرِش، لب پنجره، منتظر باد می‌نشست. باد که می‌آمد، دنبالش می‌رفت. فِرهایش با باد می‌چرخیدند و می‌خندیدند.

یک روز صبح که باد آمد، گفت: «فری کاغذی! امروز توی خونه بمون. هوا اَبریه ممکنه بارون بیاد!»

فری کاغذی گفت: «نه، می‌خوام برم. باید برم. اگه نرم، توی خونه چه بازی‌ای بکنم؟» و پرید بیرون.

یک ذرّه که چرخید، چِک و چِک باران آمد. فری گفت: «بارون نیا! فِرهام خیس می‌شه.»

امّا باران باز هم آمد. فری گفت: «فِرَم صاف می‌شه، چرخم خراب می‌شه. نیا نیا!»

امّا باران باز هم آمد.

فری دید که فرهایش خیس شدند، صاف و غصّه‌دار شدند، دیگر نچرخیدند، برگشت خانه‌اش.

فِری به فِرهایش گفت: «غصّه نخورید! الآن خشک‌تون می‌کنم. صاف‌تون رو فِر می‌کنم.»

بعد رفت لب پنجره و گفت: «باد، به دادم برس! یه ذرّه بیا!» و فِرت و فِرت گریه کرد.

باد دلش سوخت و گفت: «فرت و فِرت نکن!» و آمد توی اتاق. فوت کرد و فوت کرد. فِرها را خشک کرد. فری هم صاف‌شان را فِر کرد.

باد گفت: «فری کاغذی! حالا میای بیرون بچرخی؟»

فری بیرون را نگاه کرد و گفت: «نه! حالا وقتش نیست. بارون که تموم شد، می‌پرم میام!»

باد خندید و رفت. فری کاغذی هم رفت پشت پنجره و منتظر نشست.