گاهی وقت‌ها یادمان می‌رود که... (ص 4)

سردبیر

زندگی آدم‌ها همیشه پر از پستی و بلندی است. کودکی، برای خودش دورانی دارد، نوجوانی و بزرگ‌سالی هم دورانی. وقتی ما دانش‌آموزیم دنیای‌مان یک‌جور است، بزرگ‌تر که می‌شویم جور دیگر. آدم‌ها گاهی از یک کار کوچک به کاری بزرگ‌تر می‌رسند. مثلاً در جوانی یک شغل معمولی دارند، کم‌کم تلاش می‌کنند درس بخوانند تا به جاهای بهتر و بالاتری برسند؛ اما چه خوب است که آن‌ها گاهی برگردند و به گذشته‌ی خود نگاهی بیندازند تا بفهمند پیش از این چه بوده‌اند. آن‌وقت مغرور نشوند و خودشان را گم نکنند.

کاش یادمان باشد که داشتن علم، مال، مقام و... به تنهایی مهم نیست. مهم این است که همه‌ی این‌ها برای خدا باشد و بندگان خدا، از دست‌مان در امان و آرامش باشند.