شمیم یار
نزهت بادى
رسول خدا(ص):
«اِنّ اللَّه تعالى یُحِبُّ اِذا عَمِلَ احدکم عملاً انْ یُتْقِنُهُ؛
خداى متعال دوست مىدارد هر گاه یکى از شما کارى مىکند، آن را محکم و نیکو انجام دهد.»
حضرت حق تعالى از آنجا که چون دست به هر کارى زند، عین حُسن و کمال و قوام وجودى خویش است، پس از آفریده خود نیز انتظار دارد تا اعمالش را به درستى و نیکویى انجام دهد. درست است که چون هیچ نقص و کاستى به وجود بارى تعالى راه ندارد، از کمال جز کمال چیزى سر نمىزند، ولى انسان نیز به سبب برخوردارى از روح الهى که او را به سمت کمالطلبى و آرمانگرایى مىکشاند، مىتواند رشته کار خود را چنان به سرانجام برساند که هیچ سستى در آن نباشد.
آدمى هر چه بیشتر در مسیر تعالى گام بردارد و کاملتر شود، بیشتر به تحکیم اعمالش مىپردازد. کسى که کار خود را نیمهتمام رها مىکند و یا ناقص انجام مىدهد و فقط در صدد این است که سر و ته آن را هم بیاورد، همانند درختى است که ثمره مىدهد، اما میوهاش یا کال و تلخ است و یا کرمخورده.
آیا کسى را مىشناسید که از چنین درختى تناول کند و از ثمرهاش بهره بگیرد؟
درخت اگر عقیم و نابارور باشد، بسیار بهتر از آن است که به ثمر نشیند، ولى میوهاش باعث تلخکامى دیگران شود.
آدمى نیز اگر وارد میدان عمل مىشود و دست به تجربه مىزند، باید تمام تلاشش بر این باشد که کار را به درستى به سامان برساند. نه اینکه مانند کسى باشد که سختى جمع کردن هیزم را بر خود تحمیل مىدارد اما آن را روشن نمىکند. از چنین هیمه خاموشى، چه کسى نور و گرما دریافت خواهد کرد؟
کمال انسان ایجاب مىکند که نقص را در زندگى خویش تاب نیاورد و همه چیز را در حد حسن و نیکویى به پایان برساند. زیرا هیچ چیزى به اندازه حُسن ختام و عاقبت ختم به خیر، زیبا و دوستداشتنى نیست.
