شمیم یار
امام صادق(ع):
«دعا محجوب و ممنوع است تا آنکه بر محمد و آل محمد(ص) صلوات فرستاده شود.»
اصول کافى
باب الابواب گشایش و فرج در تهلیل و تسبیح حضرت رحمة للعالمین است. کجا دیدهاى سائلى بدون آنکه درِ خانهاى را بزند، از صاحبخانه چیزى را بطلبد؟ شرط ادب و احترام اقتضا مىکند که آدمى قبل از ورود به هر حریمى، اذن دخول بگیرد و رخصت بخواهد. کلید ورود بر آستان دعا و نیایش نیز، صلوات بر محبوبترین و نزدیکترین واسطه به خداوند است؛ گویى با تکبیر و تقدیس حضرت رسول اللَّه(ص) اجازه آغاز سخن و گفتگو با حق بر آدمى عطا مىشود و او به بهانه خشنودى آل اللَّه، نیاز خویش را بر درگاه کبریایى عرضه مىدارد.
دعا و خواهش انسان محجوب ظلمات گناهان اوست، آنچنان که آلودگىهاى وجودش مانع از استجابت دعایش مىشود، اما وقتى بر بهترین و مقربترین بندگان در نزد حضرت حق تعالى صلوات مىفرستى، گویى انوار خیر و برکت بر تو نازل مىشود و ظلمات و تاریکىهاى گناهانت را مىدرد و غبار غریبگى را از چهره جانت مىزداید و تو را آشنا و محرم آستان دوست مىنماید و خداوند با نگاه تفقد و عنایت بر تو مىنگرد. زیرا تو براى ورود به حریم انس، کلید رمز را مىدانستى، پس تو نیز از محرمان و مألوفان کوى عشق هستى.
اگر چه ضمن این ابراز آشنایى اولیه با صلوات، حضرت پیامبر اکرم(ص) نیز به عنوان شفیع امت قدم جلو مىگذارد و در گرهگشایى بر مشکل انسان پیشى مىگیرد.
آیا شنیدهاى که خداوند وساطت رسول اللَّه(ص) و اهل بیت عزیز او را نپذیرد و خواسته آنها را بىپاسخ بگذارد؟
پس آنکه با صلوات، دعاى خویش را آغاز مىکند، با یک تیر به دو هدف زده است. هم از درِ آشنایى با حق تعالى سخن گفته و هم مهر و محبت خاندان رسول اللَّه(ص) را به خود جلب کرده است و مگر مىشود در چنین صورتى، خواهش آدمى مغفول بماند و ممنوع خوانده شود؟
