شمیم یار
رسول خدا(ص)
«کُل أمر ذى بالٍ لا یُبدَأ فیهِ بِبِسمِاللَّه الرحمن الرحیم أقطع؛
هر کار مهمى که با «بسماللَّه الرحمن الرحیم» آغاز نشود، بىفرجام است.»
انسان براى آنکه از خطر راهزنان سلوک ایمن باشد، سزاوار است که در بدایت طریقت، خود را به سلاحى مجهز کند که سلامتى وى را تا نهایت راه تضمین کند و در عالم هیچ چیزى جز خداوند تبارک و تعالى نمىتواند در هر کارى نگهبان و حافظ انسان باشد. زیرا نام او بالاترین نامهاست و عزت و جلالت او بر همه سایه افکنده است.
طبیعى است که انسان در شروع هر کارى، به پایان آن مىاندیشد و آن کسى کار را به درستى انجام داده است که بتواند آن را به اتمام برساند. اگر فردى نخستین آجر بنایى را کج بگذارد، آن سرا تا ثریا کج بالا مىرود و هیچ بنیان محکم و استوارى ندارد و هر لحظه امکان تخریب و فروپاشى دارد. پس در هر چیزى اولین قدم، تعیینکنندهترین گام به حساب مىآید. اینکه به ما توصیه شده است در آغاز هر عملى به نام خدا تمسک بجوییم و استمداد بخواهیم، براى این است که عاقبت آن کار به خیر و موفقیت ختم شود. چون تنها کسى که همیشه مانایى و تداوم و جاودانگى دارد، حضرت حق است. پس براى آنکه کار بندهاى ابتر و عقیم نماند و در نیمه قطع نشود، باید به جایى وصل شود که سرچشمه افاضاتش کامل و مداوم باشد.
ضمن اینکه تنها کسى که قدرت برتر در عالم است و مىتواند انسان را در اجراى امورش قادر و موفق سازد، خداى تعالى است و لطف و عنایت خداوند تا آنجاست که اگر کسى وى را به کمک بطلبد، او را تنها نخواهد گذاشت و بىتردید به یارى او خواهد شتافت.
رمز اینکه در آغاز خدا را به نام «اللَّه» مىخوانند این است که اسم اعظم و جامع جمیع صفات و اسماء الهى است و تمام صفات و اسماء دیگر خداوند را نیز در خود دارد. پس امر آدمى به هر یک از صفات حق تعالى که مربوط باشد، آن را در «اللَّه» خواهد یافت، و گرنه خدا را به هر یک اسماء حُسنى بخوانیم، او ما را اجابت خواهد کرد.
پس چه چیز بهتر از اینکه در شروع هر برنامهاى با گفتن «بسماللَّه الرحمن الرحیم» خداوند را نیز در کار خود به همکارى و یارى بطلبیم، تا در آنجا که عقل ناقص ما پاى در گِل مىماند و دل به بنبست مىرسد، خداوند گره از کار بگشاید و راه را باز کند.
نزهت بادى
