شعر

از کنج پستوهای بی­عشق

زهراسادات هاشمی

برگی نمانده از تو در تاریخ و تقدیرم

ای کاش قدری زودتر می­آمدی ... دیرم

ای عشق! دیگر چشم از دیوار من بردار

ای گرگ بازی­ها من از پیدا شدن سیرم

از پشت درها، انتظار کنج پستوها

از لحظه­های بی تو، حتی از تو دلگیرم

من نیستم دیگر نگرد این دور و برها را

دور از تو دارم توی گور زجر می­میرم

دور از تو یعنی دور یعنی آخر دنیا

آن­جا که حتی من سراغ از من نمی­گیرم

آن­جا که می­مانم من دیوانه پای عشق

آن قدر تا روزی بمیرم پای زنجیرم

این جنگ­جوی خسته تسلیم زمستان است

بگذار زیر برف باشد برق شمشیرم

پس از او

محمدکاظم کاظمی

با یاد امام خمینی(ره)

مباد آسمان بی تو خالی بماند                                    و این چشمه دور از زلالی بماند...

مبادا پس از دست­هایش ده ما                                   گرفتار افسرده حالی بماند

چه می­شد اگر کدخدا برنمی­گشت                           و می­شد کنار اهالی بماند ...

*

یقین دارم این را که خواهیم ماندن                         اگر کاسه­هامان سفالی بماند

ولی بیمناکم از آن گونه روزی                              که با ما فقط بی خیالی بماند

چه ننگی است مردان ده را، که فردا                            نماند ده و خشک­سالی بماند

درختان ما سبز گردد، بپوسد                             و زنبیل همسایه خالی بماند

مباد آسمان بی تو، آری، مبادا                        گرفتار افسرده حالی بماند

خرداد - 1370