خردادی دگر و یادی دگر

«خرداد 42 نقطه‌ی عطف تاریخ دیرپای ایران است . » این جمله بی‌تردید کامل‌ترین و صادق‌ترین گزاره‌ای است که می‌توان بدون بیم از مخالفت یا تخطئه‌ی کسی، در باره‌ی خرداد 42 بر زبان آورد. چه این‌که هر تحلیل‌گر سیاسی، اجتماعی یا تاریخیِ حتی غیر منصف و مخالف با این رخداد نیز نمی‌تواند، تأثیرگذاری شگرف این حادثه در روند تاریخ ایران را منکر شود.

در 15 خرداد 42، ایران به راهی گام نهاد که سرآغاز آن اعتراضی به خون عجین شده بر استبداد و طاغوت 2500 ساله و به چالش کشاندن هویت و مشروعیت رژیم برآمده از دیکتاتوری موروثیِ پادشاهی، و عامل دست بیگانگان و استعمارگران بود و سرانجام آن نیز در بهمن 57 به فجری فرخنده در حاکمیت مردم بر سرنوشت خود و برافراشتن پرچم دین‌خواهی و استقرار حکومتی مردمی بر مبنای آموزه‌های دینی، به دست رهبری بی‌نظیر و الهی، منجر شد.

در خرداد 42، بُغض تاریخیِ در گلو مانده‌ی مردم مسلمان ایران، از حنجره‌ی مبارک مرجعی آگاه و دوراندیش، عارفی خداترس و خداباور و رهبری شجاع و باتدبیر، برآمد و فریادی شد بر هیمنه‌ی پوشالی رژیم طاغوت و ارکان آن را به لرزه درآورد.

از آن روز تا کنون، پنجاه سال است که خرداد بوی دیگری به خود گرفته است؛ بوی شرف و عزّت، بوی خون و شهادت، بوی داغ و هجرت و بوی امید و آرزو.

آری بوی شرف و عزت به‌واسطه‌ی جرقه خوردن شعله‌های انقلاب اسلامی در سال 42 و بوی خون و شهادت به‌خاطر بذل جانِ مردان و زنانی که در 15 خرداد در خیابان‌های تهران و ورامین و ... نهال نوپای انقلاب را از خون خویش آبیاری کردند و این جویبار خون را به رودی خروشان و سیلی بنیان‌برافکن مبدل ساخته؛ و در بهمن 57 اولین ثمره‌ی این نهالِ از خون تناور شده را در قامت جمهوری اسلامی چیدند؛ و بوی داغ و هجرت از آن روی که مردم در خرداد 68 در اوج ناباوری و حُزن و اندوه، امام بزرگوار خویش را تا جایگاه ابدیش، در بهشت زهرا، بدرقه کردند؛ و البته اگرچه دیده از او برکندند، دل از او و راهش نبریدند و یک روز پس از ارتحال آن پیر فرزانه‌ی به خدا پیوسته، در حالی که اشک، راه چشمانشان را بسته بود به لطف رهنمون الهی و دعای خیر امام راحلشان، دست بیعت به مردی سپردند که میراث امام در کف داشت و اندیشه‌ی ادامه‌ی راه خمینی کبیر را در سر؛ و از این رو از خرداد بوی امید و آرزو به مشام جان‌ها رسید که راه و نام و یاد امام خمینی(ره) و نهضت اسلامی او و مجاهدت شهیدان و مبارزان انقلاب اسلامی، بیش از پیش زنده و پوینده خواهد بود.

مجله‌ی «پیام زن» خرسند است که توفیق آن را یافت تا به بهانه‌ی پنجاهمین سال‌گرد شروع نهضت امام خمینی(ره) – از خرداد 42 تا خرداد 92 – صفحاتی را به شرح این رخداد تاریخ‌ساز اختصاص داده و به سهم خود به ساحت نورانی شهیدان سرافراز و امام راحل عظیم‌الشأن ادای دین کند، تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.

علی کمساری