اجازه نخواهم داد صدای اسلام در آمریکا خاموش شود

گفت‌وگو با نجاح بازی، مدیر سازمان «زمان بین‌المللی»

در یک روز خوب وقتی به شهر دیترویت، ایالت دیدنی میشیگان در شمال آمریکا وارد شدم، حس خوبی داشتم. کلمه‌ی بسم‌الله سر درِ بعضی منازل و اسامی اسلامی سر درِ برخی از مغازه‌ها دیده می‌شد. وجود زنان محجبه نیز شهری مسلمان‌نشین را تداعی می‌کرد و احساس خرسندی خاصی وجودم را پر کرده بود. با دیدن خانم «نجاح» این احساس دوچندان شد. زنی که وجودش به‌عنوان یک زن مسلمان شیعه غرورآفرین است. زنی که بسیاری از مردم آمریکا به نیکی او را می‌شناسند و احترام خاصی برایش قائل هستند. او مؤسس و بنیان‌گذار سازمان «زمان بین‌المللی» است. پرستاری حرفه‌ای و عضو فعال اجتماعی، سخنران، مجری تلویزیون محلی، مدیر و مؤسس شرکت انجمن مسلمانان جوان «وای ام ای» نیز است.

*خانم نجاح! خوش‌حال هستم در این شهر مملو از مسلمان دیداری با شما دارم. از خودتان برای‌مان صحبت کنید.

خانواده‌ی من 117 سال است که در آمریکا زندگی می‌کنند. پدر و مادرم در آمریکا به‌دنیا آمدند و از اول مسلمان بودند. آن‌ها در لبنان و سوریه بزرگ شدند و بعد از این‌که با یک‌دیگر ازدواج کردند، دوباره به آمریکا بازگشتند. من این‌جا متولد شدم و خدا را شکر که آن‌ها ما را طوری بزرگ کردند که با اسلام آشنا شدیم و فرهنگ عربی و آمریکایی را آموختیم. دلم می‌خواست دکتر شوم، خانواده‌ام نگران رفتن من به منطقه‌ای بودند که دانشکده‌ی پزشکی آن‌جا بود. به‌همین‌دلیل، وارد رشته‌ی پرستاری شدم و با یک مرد فوق‌العاده خوب ازدواج کردم. در حال حاضر چهار فرزند دارم.

* شما به‌عنوان مؤسس سازمان زمان بین‌المللی چگونه شروع به کار کردید؟

من همیشه مراقب برادرم بودم. او از بیماری اختلال و ضعف عضله رنج می‌برد و قادر به راه رفتن نبود و هیچ‌گاه نتوانست در طول عمرش یک قدم راه برود. لذا به فکر بودم چه‌گونه سازمانی به‌وجود آورم که از این‌گونه افراد مراقبت کند. بدین شکل سازمان‌دهی کردن را آموختم و یاد گرفتم چگونه از افرادی که نمی‌توانند راه بروند و یا سالمندان مراقبت کنم. آن زمان در بیمارستان پرستار بودم. بسیاری از پناهندگان از بیمارستان به شهرهای دیربورن و میشیگان بازگردانده شده بودند. یک فرصت مناسب یافتم تا عده‌ای را که از بیمارستان مرخص شده بودند، پناه بدهم. آن‌ها بر اثر جنگ بی‌خانمان شده بودند و نیاز به هم‌دردی داشتند. پروژه‌ای طراحی کردم که به کمک آن، مردم آواره و کسانی که در جنگ خلیج فارس به آمریکا پناهنده می‌‌شدند، سروسامان بدهم. کارم از سال 1966 با یک طرح آزمایشی برای اسکان دادن به پناهندگان آغاز شد و نام آن برنامه را «بیت‌الزهرا» گذاشتم. تصمیم گرفتم بنا به آن‌چه که دین اسلام به من آموخته بود به یاری بیوه‌زنان و یتیمان بروم و مراقب افراد بی‌خانمان باشم. در سال 2005 کارم توسعه یافت و تا به این‌جا پیش رفتم که توانستم سازمان «زمان بین‌المللی» را که یک سازمان عام‌المنفعه و بشردوستانه است، تأسیس کنم.

هنگامی که شروع به کار کردم هیچ امیدی نداشتم؛ ولی کار را با نگه‌داری از زنان فقیر و فرزندان‌شان، یتیمان و افراد سال‌خورده شروع کردم. به چند نفر تلفن کردم و از آن‌ها پرسیدم: آیا شما کاناپه و مبل اضافه دارید؟ آیا یخچال، گاز و لباس‌های اضافی دارید؟ اگر کسی را می‌شناسید که تشک و رخت‌خواب اضافه دارد می‌توانید به من بگویید؛ آن‌ها را برای نیازمندان لازم دارم. آن‌ها هم پاسخ مثبت دادند: یک کاناپه‌ی اضافی دارم؛ یک یخچال اضافی دارم و... . یک وانت کرایه کردم و خانه به خانه رفتم و کلیه‌ی وسایل مورد نیاز را جمع کردم. من توانستم به چشم خودم فقر را ببینم و درک کنم که هر خانواده‌ای به چه چیزهایی احتیاج دارند و چه‌گونه می‌توان به آن‌ها کمک کرد.

بدین ترتیب توانستیم به نیازمندان لباس، غذا و ... بدهیم. بدین شکل تا مدت ده‌سال به این کارها و برنامه‌ریزی‌ها ادامه دادیم، بدون این‌که از طرف جایی مورد حمایت قرار بگیریم. اگر کسی از دنیا می‌رفت، بایستی او را به‌خاک می‌سپردیم. کم‌کم این برنامه شروع به رشد و گسترش کرد و فهمیدم برای کمک به مردم فقیر و دفن آن‌ها یک برنامه‌ریزی خاصی را باید طراحی کنم. این کار بزرگی بود و برای ادامه‌ی این برنامه‌ها احتیاج به کمک داشتم. به‌همین‌دلیل، نزد چند وکیل زبردست رفتم و به آن‌ها گفتم که قصد دارم یک مؤسسه‌ی خیریه تأسیس کنم.

*آیا آن‌ها پذیرفتند تا به شما کمک کنند؟

آن وکیل‌ها غیرمسلمان بودند و به من گفتند هر کاری که تا به‌حال انجام دادید، برای‌مان بازگو کنید. بعد از این که برای‌شان توضیح دادم؛ آن‌ها گفتند هیچ مشکلی نیست و ما می‌توانیم به تمام خواسته‌های‌تان جامه‌ی عمل بپوشانیم. می‌توانیم یک سازمان تأسیس کنیم و شما تمام این کارها را تحت نام آن سازمان هدایت کنید؛ چراکه تمام این برنامه‌ها بشردوستانه است.

آن‌ها از من سؤال کردند چه نامی را برای این سازمان انتخاب می‌کنید؟ گفتم نام «سلام بین‌المللی» نام زیبایی است. هنگامی که موقع امضای مدارک رسید، نتوانستم آن برگه‌ها را امضا کنم و ناگهان احساس کردم صدایی از درون به من می‌گوید: زمان بین‌المللی، زمان بین‌المللی. به‌عنوان یک پرستار می‌دانستم که همیشه بایستی به ندای درون قلبت گوش کنی. به‌همین‌دلیل، گفتم بهتر است نام آن را «زمان بین‌المللی» بگذارم. در سال 2009 طی برپایی یک مراسم شام رسمی، این سازمان را به جامعه معرفی کردیم. یکی از مهمانان، خانه‌ای برای دفتر کار افراد فقیر هدیه کرد. همه به کمک یک‌دیگر جمع شدیم و حالا سازمان بین‌المللی زمان برای خودش مکان خاصی دارد. قبلاً زیرزمین و گاراژ خانه‌ام، دفتر کارم بود.

*چرا نام «زمان» را برای سازمان انتخاب کردید؟

زمان بین‌المللی به‌معنی وقت است و من عاشق آن هستم. زمان در زبان عربی معنی بسیار زیبا و متعالی دارد؛ به معنی زمان گذشته، حال و آینده است. ما نام سازمان خودمان را زمان بین‌المللی، امیدی برای بشریت گذاشتم. دلیل اصلی آن همان‌طور که خودم ایمان دارم، امیدی برای نجات بشریت است. هنگامی که مسلمان شیعه به این نام نگاه می‌کند، می‌گوید: «اوه! این سازمان متعلق به امام زمان(عج) است و او امید نجات بشریت است.» هنگامی که مسلمانان سنی و غیرمسلمانان به این نام می‌نگرند کلمه‌ی زمان را مشاهده می‌کنند، احساس امید و آرامش به آن‌ها دست می‌دهد. به‌نظر من امام زمان(عج) یک انرژی الهی روی زمین است. یک رنگ زرد در آرم مشاهده می‌کنید که نشانه‌ی خورشید است و در پشت آرم حدیثی است که می‌گوید امام زمان مانند یک انرژی یا نوری در پشت ابرهاست. بر این باور هستم که برای برقراری تعادل زمین، امام زمان(عج) خواهد آمد. این سازمان، متعلق به اوست و او امید بشریت است و امیدوارم ان‌شاءالله در خدمت ایشان باشم.

*دقیقاً این سازمان مشغول چه فعالیت‌هایی است؟

چهار سال پس از رسمیت سازمان «زمان بین‌المللی»؛ هم اکنون هفت برنامه در سازمان در حال اجراست:

- برنامه‌ی بیت‌الزهرا و اسکان زنان بی‌سرپرست؛

- برنامه‌ی گفت‌وگو بین ادیان برای صلح و آشتی؛

- برنامه آموزش صلح به بچه‌ها و ایجاد ساختمان صلح برای کسب مهارت‌های آن؛

- برنامه‌های حمایتی و تبلیغاتی برای نوجوانان؛

- برنامه‌های تقویتی و آموزشی برای کسب مهارت و توان‌مندی زنان بی‌سرپرست؛

- پروژه‌ی بانک غذایی؛

- برنامه‌ی تأمین قطعه‌های دفن جنین‌های مرده؛

 این سازمان همواره به‌دنبال برنامه‌هایی است که کسی در آن پیش‌قدم نشده است. ما با قراردادن باکس‌های مخصوص این سازمان در اماکن مختلف، مردم را برای همکاری با این سازمان دعوت می‌کنیم تا لباس‌ها و پوشاک بلامصرف‌شان را در این باکس‌ها بگذارند تا با هم‌یاری یک‌دیگر بتوانیم نیازمندان بیش‌تری را تحت پوشش قرار دهیم. علاقه‌مندم درِ خانه‌ی خانواده‌هایی را که شأن زیادی دارند و هیچ‌وقت تمایل ندارند دست‌شان را برای نیاز دراز کنند، به‌صدا در بیاورم.

* چه‌طور شد به فکر داشتن قبرستانی برای کودکان مسلمان افتادید؟