خاطراتى سبز از یاد شهیدان

خاطراتى سبز از یاد شهیدان‏ محمد اصغرى نژاد چه اشکالى دارد؟ هنگامه عملیات کربلاى پنج بود. دیدم برادرى با لباس خاکى به ما نزدیک مى‏شود. وقتى به ما رسید، گفت: برادران، شما در معرض دید دشمن هستید. ان شاءاللّه بعد از طلوع آفتاب، جابه جا شوید. این راگفت و رفت. من و هم سنگرم آرام از پى ایشان قدم مى‏زدیم. پوتین‏هاى پاره‏اش از اصابت ترکش خمپاره و زخمى شدن پاهایش حکایت مى‏کرد. دیدم میان اجساد عراقى‏ها رفت این سو و آن سوى رفت تا پوتین براى خود پیدا کند. به او گفتم: برادر، یک جفت کفش هم براى من پیدا کن. گفت: به چشم. ناگهان هم سنگرم لباسم را کشیده، گفت: مگر این شخص را نمى‏شناسى؟! گفتم: نه. گفت: بابا، این حبیب شمایلى است! با شگفتى پرسیدم: معاون لشگر؟ او که حرف‏هاى ما را شنیده بود، گفت: اصلاً مهم نیست. چه اشکالى دارد یک جفت کفش براى شما پیدا کنم. نه اصلاً مهم نیست. با خود گفتم: وقتى معاون فرمانده لشکر چنین باشد، چه گونه از جبهه دل بکنم.(1) دارم شهید مى‏شوم‏ یادم هست یکى از بچه‏ها به نام حسین کارگر، طلبه جوانى از بچه‏هاى یزد بود. او در قم درس مى‏خواند. بچه زرنگ، باهوش و تیزى بود. یک روز به محوطه بیمارستان پادگان ابوذر آمد. در آنجا او به نگهبانى مى‏پرداخت. به من گفت: مى‏دونى؟ از اینجا خسته شدم. گفتم: مى‏خواهى چه کار کنى؟ گفت: مى‏خواهم بروم جبهه. گفتم: اینجا به وجود شما خیلى احتیاج است.(بیابان برهوت بود و به وجود نگهبان احتیاج بود.) در حقیقت به وجود آنها عادت کرده بودیم. و با وجود آنها در بیمارستان احساس امنیت مى‏کردیم. گفتم: این کار را نکن. گفت: نه، اتفاقاً مى‏خواهم بروم. گفتم: چه جورى مى‏خواهى بروى؟ گفت:فقط مى‏خواهم شما به قرآن تفألى بزنى. گفتم: ببین کارگر، من این کار را نمى‏توانم بکنم. برو پیش آیت اللّه صدوقى در ستاد فرماندهى همشهرى خودت هم هست. بگو برایت استخاره کند. گفت: نه مى‏خواهم تو تفأل بزنى. به هر حال یک کم چونه زدم. چون یک مقدار کم سن بود و من از نظر سنى تقریباً از همه بزرگتر بودم، تفألى به قرآن برایش زدم. آیه 111 سوره توبه آمد: خدا جان و مال اهل ایمان را به بهاى بهشت خریدارى کرده، آنها در راه خدا جهاد مى‏کنند که دشمنان را به قتل برسانند و یا خود کشته شوند. این وعده قطعى است بر خدا و عهدى است که در تورات و انجیل و قرآن یاد فرموده... بعد گفت: حالا که این آمد، پس مى‏روم. بعد بلند شد و رفت. سه روز بعد جنازه‏اش را آوردند. بچه‏ها گفتند: نماز ظهرش را که خواند، بلند شد که نماز عصرش را بخواند. در آن حال یکى از دوستانش را صدا کرد که هوشمند، هوشمند، شهید شدم! یا مهدى و تمام. گفت دارم شهید مى‏شوم، یا مهدى و تمام. یک ترکش خیلى کوچک به قلبش خورده بود. وقتى که جنازه‏اش را آوردند، من در حال کار بودم. بچه‏ها گفتند: جنازه کارگر را آورده‏اند. من فکر مى‏کردم مجروح شده. البته آیه قرآن مى‏فرمود که من دیگر او را نخواهم دید. وقتى جنازه را مشاهده کردم، دیدم خواب خواب است. آن قدر زیبا خوابیده که حد ندارد. همان موقع پزشک‏ها او را عمل کردند ولى فایده نداشت. قلبش پاره شده بود. همان موقع قرآن را که باز کردم، همان آیه آمد.(2) سفاکان عراقى‏ تعداد زیادى از رزمندگانى که در والفجر مقدماتى به اسارت عراقى‏ها درآمدند و شمار قابل توجهى از مجروحین به وحشیانه‏ترین شیوه‏ها به شهادت رسیدند. مرتضى شادکام گوید: یکى از مواردى که خیلى براى ما مهم و مشکوک بود، سیم‏هاى تلفن بود که دیده مى‏شد. سرسیم را مى‏گرفتیم و به دنبال آن زمین را مى‏کاویدیم. کم کم به شهدایى دست مى‏یافتیم که دست و پاى شان را با سیم تلفن بسته و آنها را دفن کرده بودند. غالب شهدایى که در این وضعیت پیدا مى‏کردیم، مطمئن بودیم زنده به گور شده‏اند. اگر موقع اسارت مجروح بودند، نیازى به بستن دست و پاى شان نبود. شهید هم که وضعیتش مشخص است که با تیر یا ترکش به شهادت رسیده. بستن دست و پا حاکى از این است که آنها را به این حالت بسته‏اند تا نتوانند خود را از زیر خاک یا هر چیز دیگرى نجات دهند.(3) پروانه‏هاى سوخته‏ در خاطره‏اى از جعفر ربیعى در جریان عملیات والفجر مقدماتى یا والفجر یک آمده است: بعد از طى مسیرى حدود 25 کیلومتر در عمق خاک عراق، براحتى مى‏توانستیم تردد وسائل نقلیه دشمن را روى جاده مشاهده کنیم. ساعت، 11 شب بود. در ادامه حرکت به طرف مواضع عراقى‏ها، به سیم‏هاى ارتباطى تلفن برخورد کردیم. سیم‏ها را قطع و به راه خود ادامه دادیم. بعد از طى چند متر، ناگهان یک مین منوّر در برخورد با پاى یکى از بچه‏ها روشن شد. همه روى زمین خوابیدند. لحظاتى بعد انفجارى شدید همه را متحیر ساخت. در یک لحظه تعدادى از بچه‏ها بر اثر انفجار مین گوشت کوبى به خون غلتیدند. یکى با صداى بلند شهادتین مى‏گفت. دیگرى به پیشگاه امام حسین عرض ادب مى‏کرد. سه یا چهار نفر هم دردم با شهادت رسیدند. در آن شب تعدادى از رزمندگان براى جلوگیرى از نور افشانى مین‏هاى منور، خود را روى آنها انداختند و پروانه‏وار با سوختن خود، راه را براى دیگران هموار ساختند. آثار ناشى از سوختگى در اثر برخورد با مین‏هاى منور، روى استخوان‏هاى آن عزیزان، - که در عملیات تفحص شناسایى شده بودند - آشکار بود.(4) ایثارگر خاموش‏ زمانى که از طرف وزارت مسکن، منازلى در سپیدار اهواز به جمعى از نیروها تقسیم شد، یک پلاک را هم به آقا حبیب(5) دادند. وى در حالى که رنگ رخسارش از ناراحتى تغییر یافته بود، گفت: من خانه دارم. البته او در شهر بهبهان فقط یک قطعه زمین داشت و فرصت و قدرت مالى ساخت آن را پیدا نکرده بود. او در موارد مشابه این امتیاز - مثل امتیاز خودرو - هم این گونه برخورد مى‏کرد و رزمندگان دیگر را به جاى خود معرفى مى‏نمود. امتیاز خانه را به من واگذار کرده، من تا دو هفته از این موضوع بى‏خبر بودم. و با آن که مرتب با او بودم، چیزى از ایثارش نگفت تا آن که این خبر را از دیگران دریافت کردم.(6) غم‏نامه گردان حنظله‏ یکى از حزن‏انگیز و در عین حال حماسى‏ترین قسمت‏هاى والفجر مقدماتى، ماجراى گردان حنظله است. 300 تن از رزمندگان این گردان درون یکى از کانال‏ها به محاصره دشمن درآمدند. و چند روز صرفاً با تکیه بر ایمان سرشار خود به مبارزه پرداختند و به مرور توسط سفاکان عراقى یا عطش شدید شاهد شهادت را در آغوش گرفتند. دشمن پست مدام به وسیله بلندگو از آنها مى‏خواست تسلیم شوند اما هر بار با فریاد تکبیر بچه‏ها مواجه مى‏شد. محمودوند - از معدود بازماندگان این گردان - گوید: مهمات کم داشتیم. بچه‏ها در خاک‏ها دنبال فشنگ کلاش مى‏گشتند. به علت پیش روى زیاد ما، از آتش پشتیبانى توپ خانه و این جور چیزها خبرى نبود. یک هفته مقاومت کردیم. مختصر آب و کمپوت‏هاى باقى مانده جیره بندى شده بود. تشنه گى و گرسنگى بیداد مى‏کرد. محاصره هم شده بودیم. در عین حال هر وقت صداى بلندگوى دشمن بلند مى‏شد، بچه‏ها همگى با آخرین توان خود، هم صدا مى‏شدند و تکبیر مى‏گفتند. من تکبیرهایى که از لب‏هاى قاچ قاچ شده و تفتیده بچه‏ها را تا زمانى که زنده‏ام فراموش نمى‏کنم. در دفترچه یاد داشت یکى از شهداى گردان حنظله آمده است: امروز، روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندى کرده‏ایم. نان را جیره‏بندى کرده‏ایم. عطش، همه را هلاک کرده، همه را جز شهدا که حالا کنار هم در انتهاى کانال خوابیده‏اند. دیگر شهدا تشنه نیستند. فداى لب تشنه‏ات پسر فاطمه.(7) غیرت کاظمى‏ احمد کاظمى فردى بسیار غیور بود. براى ایشان بسیار سخت بود در عملیاتى که با فتح همراه نبود و ناچار مى‏شد به نیروهایش دستور عقب گرد دهد، عقب نشینى کند. در چنین مواقعى ما فرماندهان دیگر را مى‏فرستادیم تا او را برگردانند. در کربلاى 4 که پس از دو ساعت درگیرى متوجه لو رفتن منطقه عملیاتى از ناحیه دشمن شدیم و در پى آن دستورهاى لازم براى عقب نشینى یگان‏ها صادر کردیم، لشکرها موظف شدند پیش از روشن شدن هوا به مقرهاى اصلى خود باز گردند. کاظمى اما زیر بار نرفت. او حتى با تعدادى از یارانش به رودخانه زد و از آنجا عبور کرد و قصد داشت انفرادى با دشمن بجنگد و البته تا وسط اروند هم رفت، ولى براى جلوگیرى از «احساس تمرد» عقب گرد کرد.(8) پى‏نوشت‏ها: 1. راوى احمد زمزم، ر.ک: صبح ارغوانى، ص 123 - 121. 2. خاطره از خواهر «فاطمه،ر» ر.ک: فکه، ش 43، ص 27. 3. راوى: زهره فرح نژاد، ر.ک: ستاره‏هاى بى نشان، ج 1، ص 880 - 86. 4. فکه، ص 32 و 33. 5. ر.ک: فکه، ص 25 و 26. 6. فکه، ص 26. 7. این شهید در کربلاى چهار، به عنوان معاون فرماندهى لشکر ولى عصر(عج) فعالیت نمود. 8. راوى: محمد حسن ینسى، ر.ک: صبح ارغوانى، ص 52 و 53. 9. فکه، ص 37 - 35. 10. راوى:برادر محسن رضایى، ر.ک: پرواز آخر، ص 96.

تعداد مشاهده مقاله: 109