سخنان معصومان رشحاتى از کلمات حضرت رضا علیه السلام

سخنان معصومین‏ رشحاتى از کلمات امام على بن موسى الرضا علیه السلام‏ «مَن اَرادَ اَن یَکُونَ اَقوىَ النّاسِ، فَلیتَوَکَّل عَلَى اللّهِ.» (بحارالانوار، ج 71، ص 143) هر کس خواست نیرومندترین مردم باشد، توکّل بر خدا کند. «اِذا کَذِبَ الوُلاةُ حُبِسَ المَطَرُ وَ اِذاجارَ السُّلطانُ هانَت الدَّولَةُ وَاِذا حُبِسَتِ الزَّکاةُ ماتَتِ المَواشى.» (امالى طوسى، ج 1، ص 77) اگر فرمانروایان و والیان دروغ گویند، باران نبارد، و اگر سلطان و حاکم ستم ورزد، حکومت از هم بپاشد و اگر از زکات خوددارى شود گوسفندان بمیرند. «حافِظُوا عَلى مَواقیتِ الصَّلواتِ فَاِنَّ العَبدَ لایأمَن الحَوادِثَ وَ مَن دَخَلَ عَلَیهِ وَقتُ فَریضَةٍ فَقَصَّرَ عَنها عَمداً مُتَعَمِّداً فَهُوَ خاطِى‏ء.». (فقه الرضا، ص 6) نمازها را در وقتهایش بخوانید زیرا بنده خدا نمى‏تواند حوادث را پیش بینى کند، پس اگر وقت نماز واجب بر بنده‏اى فرا رسد و او عمداً به آن اهمیت ندهد (و در اول وقت نخواند) همانا او خطا کار است. «بِرُّ الوالِدَینِ واجِبٌ وَ اِن کانا مُشرِکین، وَلا طاعَةَ لَهُما فى مَعصِیة الخالِق.» (عیون اخبار الرضا، ج 2، ص 124) نیکى به پدر و مادر واجب است گرچه مشرک باشند، ولى در معصیت پروردگار نباید آنان را اطاعت کرد. «اِنَّ اللّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اَمَرَ بِثَلاثَةٍ مَقرُونٍ بِها ثَلاثَةٌ أُخرى:اَمَرَ بِالصَّلاةِ وَ الزَّکاةِ فَمَن صَلىّ وَ لَم یُزَکِّ لَم تُقبَل مِنهُ صَلاتُهُ، وَ اَمَرَ بِالشُّکرِ لَهُ وَ لِلوالِدَینِ فَمَن لَم یَشکُر والِدَیهِ لَم یَشکُرِ اللّهَ، وَ اَمَرَ بِاتِّقاءِ اللّهِ وَ صِلَةِ الرَّحِمِ، فَمَن لَم یَصِل رَحِمَهُ لَم یَتَّقِ اللّه عَزَّ وَ جَلَّ.» (عیون اخبار الرضا، ج 1، ص 258) خداوند به سه چیز امر کرده که آنها را با سه چیز دیگر مقرون نموده است: به نماز و زکات امر کرده پس اگر کسى نماز بخواند و زکات ندهد، نمازش پذیرفته نمى‏شود. و به سپاس خود و سپاس والدین امر فرموده پس اگر کسى پدر و مادرش را سپاس نگوید، خدا را سپاس نگفته است. و به تقوى و صله رحم امر کرده پس اگر کسى صله رحم نکند، از خدا نترسیده است. «کُلَّما احدَثَ العِبادُ مِنَ الذُّنُوبِ ما لَم یَکُونُوا یَعمَلُون اَحدَثَ لَهُم مِنَ البَلاء مالَم یَکُونُوا یعرِفُون.» (کافى چاپ قدیم، ص 442) هرگاه مردم به گناهى تازه که قبلاً به انجام نمى‏پرداختند، آلوده شوند با بیماریها و مشکلات جدیدى که برایشان ناآشنا خواهد بود، مواجه مى‏گردند. «ما اَعمالُ العِبادِ کُلُّهُم عِندَ المُجاهِدینَ فى سَبیلِ اللّهِ اِلّا کَمَثَلِ خُطّافٍ اَخَذَ بِمِنقارِهِ مِن ماءِ البَحرِ.». (کنزالعمّال، حدیث 10681) تمام اعمال بندگان در مقایسه با مجاهدان فى سبیل اللّه همچون قطره آبى است که پرستویى با منقارش از دریا برگیرد. «اِنَّما اِتَّخَذَ اللّهُ اِبراهیمَ خَلیلاً لاَنَّهُ لم یُرِد اَحَداً وَ لَم یَسأَل اَحَداً قَطُّ غَیرَ اللّهِ تَعالى.» (علل الشرایع، ص 23) همانا خداوند ابراهیم را به دوستى خویش برگزید، براى اینکه هیچ گاه قصد غیر خدا نکرد و هرگز جز از "اللّه" چیزى نخواست. «لِلتَّوکُلِ دَرَجاتٌ: مِنها اَن تَثِق بِه فى امرِکَ کُلِّه وَ تَعلَم انّ الحُکمَ فى ذلِکَ لَهُ فَتَتَوَکَلَ عَلَیهِ بِتَفویضِ ذلِک اِلَیه» (بحارالانوار، ج 78، ص 336) توکّل داراى درجاتى است: بعضى از درجات آن این است که در تمام امورت به خداوند اعتماد نمایى و بدانى که در تمام این امور حکم، حکم اوست، پس با واگذارى آنها به خدا، بر او توکّل نمایى.

تعداد مشاهده مقاله: 78