خاطراتى سبز از یاد شهیدان

خاطراتى سبز از یاد شهیدان‏ محمد اصغرى نژاد تشنه لب ولى طاهر براى نماز جماعت حاضر مى‏شدیم که نوجوانى نزدم آمد و در حالى که به قمقمه‏اش اشاره مى‏کرد، گفت: آیا مى‏توانم از آب قمقمه براى وضو استفاده کنم؟ با توجه به کمبود آب در خط و احتمال درگیرى به او گفتم: این آب براى نوشیدن لازم است و در اینجا باید تیمم کنى. بعد از مدتى متوجه شدم او کنار سنگرى رفته و با آب قمقمه مشغول وضو گرفتن است. با ناراحتى و با حالتى تند اعتراض کردم که مگر نگفته بودم باید تیمم کنى و آب را براى نوشیدن نگه دارى! آن نوجوان بسیجى به طرفم برگشته، با صدایى دلنشین و با آرامى گفت: حاج آقا، اکنون که مى‏خواهم به نزد پروردگار پرواز کنم، ترجیح مى‏دهم لب تشنه ولى با وضو باشم و پاک و طاهر نزد او بروم. هنوز به خود نیامده بودم که انفجار خمپاره‏اى افکارم را پاره کرد. بعد از فرونشستن گردو خاک، متوجه شدم تنها کسى که در جمع رزمندگان حاضر در آنجا دعوت حق را لبیک گفته، همان نوجوان عاشق بود که با وضوى عشق به محضر حضرت حق راه یافت.(1) ترس براى محمود کاوه مفهومى نداشت‏ آن شب، پنج، شش تیم آماده شناسایى شدند. موقع حرکت، محمود کاوه - فرمانده لشکر ویژه شهدا گفت:منم تا دیدگاه با شما مى‏آم. و آمد. مى‏دانستم چه قصدى دارد. دیدگاه را بهانه کرده بود. همیشه همین طور بود. مى‏بایست خودش مى‏آمد و از نزدیک راهکار را مى‏دید. به این قانع نمى‏شد که ما برایش گزارش ببریم. مى‏گفت: من شخصاً باید بدونم شب عملیات، نیروها از چه جاهایى به دشمن مى‏زنند. و باید بدونم که شما چه راهکارى را انتخاب کرده‏اید. نقطه رهایى ارتفاعات بلفت بود که هم دور بود و هم خیلى مهم و حیاتى. محمود داخل همان تیمى شد که باید به آن سمت مى‏رفت. 200، 300 متر مانده به پایگاه عراقى‏ها،ایستادیم. بچه‏هاى اطلاعات عملیات گفتند: شبهاى قبل تا اینجا فقط جلو آمدیم. چون مى‏ترسیدیم راهکار لو برود. یکى از بچه‏هاى اطلاعات گفت: مهدى زاده، همینجا روى مین رفت حتماً عراقى‏ها حساس شده‏اند. به هر حال تا زیر پاى سنگر کمین عراقى‏ها رفتیم و همانجا پشت یک تخته سنگ بزرگ نشستیم. آن قدر به دشمن نزدیک بودیم که بخوبى صداى گفت و گوى عراقى‏ها را مى‏شنیدیم در چنین وضعیتى محمود گفت: باید جلوتر برین. از بین سنگرهاشون رد بشین و برید آن پشت، ببینید چه خبره! همه تعجب کردیم، ریسک خطرناکى بود. با فاصله‏اى که ما با عراقى‏ها داشتیم، کوچکترین حرکتمان را مى‏دیدند. چه رسد به آن که بخواهیم از بین سنگرهایشان رد بشویم. با این حال جاى بحث نبود. همیشه از خدا مى‏خواستیم محمود دستورى بدهد و ما انجام دهیم. تازه اگر کمى این پا و آن پا مى‏کردیم، خودش مى‏رفت. سالار زاده و یکى، دو نفر بدون اسلحه به صورت چهار دست و پا از سنگرهاى کمین رد شدند. من با تمام وجودم آیه «وجعلنا» را به نیت آنها خواندم... هوا کم کم رو به روشنایى مى‏گذاشت اما از سالار زاده و بقیه خبرى نبود. دهانم را به گوش محمود نزدیک کردم که بگویم اگر بچه‏ها نیامدند، چه کار کنم، که دیدم خوابیده است. انگار نه انگار که چند قدمى دشمن هستیم. هیچ موقع ترس براى محمود مفهومى نداشت. در حساس‏ترین صحنه‏هاى نبرد، مرگ را به بازى مى‏گرفت...(2) ارزش سردار محمود کاوه‏ باید روى ارتفاعات شمالى عراق عملیات مى‏کردیم. براى این کار علاوه بر نیروهاى ارتش، سه لشکر از سپاه هم توى عملیات شرکت داشتند. لشکر ویژه شهدا یکى از آنها بود. کار بدجور گره خورده بود و هر چه مى‏کردیم مقاومت دشمن شکسته شود، امکان‏پذیر نبود. حتى طورى شد که دیگر نمى‏توانستیم قدم از قدم برداریم. در چنین شرایطى بود که خبر دادند محمود کاوه فرمانده لشکر ویژه شهدا - یک گردان نیرو آماده کرده و مى‏خواهد به قلب دشمن بزند. در آن شرایط گرچه لازم بود یکى فداکارى کند تا کفه ترازو به نفع ما پایین بیاید، ولى این که خود کاوه داوطلب این کار شود، برایم سخت بود. زیرا احتمال داشت حتى شهید بشود. و چنین ضررى جبران‏ناپذیر بود. براى آن که مانع رفتنش بشوم، او را به قرارگاه دعوت کردم. گفتم: تو نمى‏خواهد بروى خطرش خیلى زیاد است. خودش را به من نزدیک کرد و با التماس گفت: چرا؟ بالاخره که یکى باید این کار را بکند. بگذار بروم. بچه‏ها آماده هستند. گفتم نه، نمى‏خواهد بروى! ناراحت شد و کلى اصرار کرد تا شاید بتواند مرا راضى کند، ولى راه به جایى نبرد. معلوم بود فکرهایش را کرده بود. هر بار که کلمه «نه» مى‏شنید، از در دیگرى وارد مى‏شد دیگر عصبانى شده بودم. مى‏دانستم اگر جدى برخورد نکنم، کار خودش را انجام مى‏دهد. با تحکّم گفتم:حواست باشد اینجا من فرمانده‏ام! تا من کار تو را تأیید نکنم، حق ندارى انجامش بدهى! به یاد ندارم تا آن روز آن گونه با او برخورد کرده باشم. او از آن بابت دلخور شد اما پذیرفت و حرفى نزد. عادت داشت روى دستور مافوقش حرف نزند. مطمئن بودم اگر آن روز جلویش را نمى‏گرفتم، در عملیات شکست نمى‏خوردیم اما نمى‏توانستم کاوه را فداى عملیات کنم.(3) خاک بازى با نیروها بعضى وقتها شهید اردشیر رحمانى براى این که نیروهایش روحیه تازه بگیرند، در اوقات فراغت با آنها همبازى مى‏شد. یک روز گودالى کند و به بچه‏ها گفت: وقتى من داخل این گودال شدم، رویم خاک بریزید. آقاى شمخانى که با خودرو از آن طرف رد مى‏شد، چشمش به این منظره افتاد. از ماشین پیاده شد و از بچه‏ها پرسید: مگر اینجا جبهه نیست که شما دارید بازى مى‏کنید؟! فرمانده تان کجاست؟(اردشیر رحمانى فرمانده گردان بود) گفتند:همان که داخل گودال است، فرمانده ماست... آقاى شمخانى شهید رحمانى را به کنارى برده به او گفت: شما که این کار را مى‏کنید، دیگر بچه‏ها از شما حساب نمى‏برند. شهید رحمانى با آرامش همیشگى خود گفت: من این کارها را مى‏کنم تا بچه‏ها بیشتر جذب جبهه شوند و کمتر خلأ خانواده شان را احساس کنند.(4) ترور نافرجام‏ هر وقت ضد انقلاب حمله مى‏کرد یا کمینى مى‏گذاشت، بلافاصله گروهان ضربت محمود کاوه وارد عمل مى‏شد و به تدریج دست ضد انقلاب از سقز کوتاه شد. بعد دامنه عملیات سپاه به کوه‏هاى اطراف شهر هم کشیده شد. محمود آنها را یک لحظه به حال خودشان نمى‏گذاشت. براى همین به فکر ترور او افتادند. یک روز که از عملیات اسکورت برگشته بودیم، شدیداً گرسنه بودیم. توى سپاه غذایى نبود. براى همین به غذا خورى پرشنگ که تا دیروقت غذا داشت و خدمتکاران خوب و مؤدبى در آن کار مى‏کردند رفتیم و کنار یخچال نشستیم. این طورى هم ماشین‏هایمان را مى‏دیدیم و هم رفت و آمد افراد را زیر نظر داشتیم. تو حال خودم بودم که دیدم یک ماشین جلوى رستوران نگه داشت از داخل آن چند نفر پیاده شدند و آمدند کمى آن طرف‏تر از ما نشستند. احساس کردم محمود زیر چشمى مراقب آن چند نفر است. از طرز نگاهش فهمیدم وضعیت غیر عادى است. در همان حال محمود و یکى از بچه‏ها بلند شدند و دویدند طرف میز آنها و درگیر شدند. ما هم رفتیم کمک آنها. مهلت ندادیم کوچکترین حرکتى بکنند. همه را دستبند زدیم. وقتى لباس هایشان را گشتیم، دیدیم چند کلت و چند نارنجک دارند. زمانى که از آنها در حفاظت اطلاعات بازجویى کردند، مشخص شد مى‏خواستند محمود کاوه فرمانده لشکر ویژه شهدا را ترور کنند.(5) سپاسگزارى عارفانه‏ خدایا، تو را شکر مى‏کنم که غم و دردهاى شخصى مرا که کثیف و کشنده بود، از من گرفتى و غم و دردهاى خدایى دادى که زیبا و متعالى است. خدایا، تو تار و پود وجود مرا با غم و درد سرشتى. تو مرا به آتش عشق در کوره غم گداختى، در توفان حوادث ساختى و پرداختى. تو مرا در دریاى مصیبت و بلاغرق کردى و در کویر فقر و حرمان و تنهایى سوزاندى. خدایا تو را شکر مى‏کنم که... به من قدرت تحمل دادى که این همه درد و فشار را که در تصورم نمى‏گنجید، بر قلب و روحم حمل کنم. از مجالس جشن و شادى بگریزم و به مراکز خطر و بلا و رنج پناه برم. خدایا، تو را شکر مى‏کنم که غم آفریدى و بندگان مخلص خود را به آتش آن گداختى و مرا به این نعمت بزرگ توانگر کردى.(6) انقلاب درونى سرباز عراقى‏ ما رادر سالنى واقع در بصره حبس کرده بودند. پس از خواندن نماز مغرب، برق قطع شد. در آن فضاى تاریک و حزن‏انگیز، دل هایمان عجیب گرفت و غم سنگینى را احساس کردیم. یکى از برادران شروع کرد به خواندن دعاى توسل. و در پى آن زار زار گریستیم. جوّ روحانى عجیبى که بر سالن حاکم شده بود، باعث شد یکى از نگهبانان عراقى - که سخت تحت تأثیر واقع شده بود در حالى که گریه مى‏کرد، با عصبانیت تمام عکس صدام را از دیوار بکند و آن را ریز ریز و داخل سطل آشغال نماید.(7) تأثیر اذان جمعى‏ هر وقت برادران رزمنده احساس مى‏کردند روحیه اشان ضعیف شده و آتش دشمن فراوان گشته، همه با هم روى خاکریز مى‏رفتند و اذان مى‏گفتند. حسابش را بکنید اگر 300 نفر با هم اذان بگویند، چه مى‏شود. وقتى بچه‏ها این کار را مى‏کردند، چنان ضعفى در روحیه دشمن به وجود مى‏آمد که به سنگرها پناه مى‏بردند و دیگر خبرى از آتش نبود.(8) حتى جسدم‏ هنگام عزیمت به جبهه، اطرافیان آرزو کردند به زودى و به سلامتى به خانه بازگردد. او گفت: حقیقت این است که به همسرم گفته‏ام دیگر بر نمى‏گردم، حتى جسدم نیز به دست شما نخواهد رسید. چون دود مى‏شوم و به هوا مى‏روم! او درست گفته بود زیرا از جسد او چیزى باز نگشت.(9) نزد مولایم مى‏روم تازه از مرخصى برگشته بود. چون مدتى بود پسرم را ندیده بودم، به استقبالش شتافتم، خیلى خوشحال بودم که او را سالم مى‏بینم و خدا را سپاس مى‏گفتم. یک باره جمله‏اى گفت که سخت نگران شدم. گفت: مادر ان شاءالله شهید خواهم شد و نزد مولایم حسین(ع) مى‏روم. به گفته خویش ایمان دارم و یقین دارم خدا این مقام را نصیبم مى‏کند. محمد رضا شیخ جعفرى رفت و دیگر باز نگشت. او در سال 63 در شهر مهاباد توسط مزدوران داخلى ترور شد.(10) گرفتن مزد در کربلاى 5 حجت الاسلام و المسلمین عبدالله میثمى در آخرین روزهاى زندگى دنیایى اش در قرارگاه امام على(ع) از شهادت صحبت مى‏کرد. وقتى عملیات کربلاى پنج شروع شد، حاج آقا حال عجیبى پیدا کرد. او به بچه‏ها مى‏گفت: «ما در این عملیات مزد خودمان را مى‏گیریم.» همانطور هم شد. در کربلاى پنج ترکشى به سر ایشان خورده بعد از سه روز یعنى روز 12 بهمن سال 65 مطابق با دوم جمادى الثانى که مصادف با شب شهادت حضرت زهرا(ع) - بود، به شهادت رسید، در شب شهادت بانویى که او بسیار زیاد به ایشان احترام مى‏گذاشت و علاقمند بود.(11) عروج در حال سجده‏ چند روز تا عملیات صاحب الزمان (عج) باقى مانده بود. همگى در سنگر حضور داشتیم و هر کسى حرفى مى‏زد محمدرضا اصیلى از اعضاى لشکر انصار الحسین (ع) گفت: «خوشا به حال آنان که لحظه شهادت سجده شکر به جا مى‏آورند.» منظورش را نفهمیدم اما آن را به خاطر سپردم. صبح روز عملیات، جنازه مطهر و خونینش را در کانال که به حالت سجده افتاده بود. دیدم در آن زمان به راز کلامش پى بردم. آن که جانان طلبد قطعه شعرى که سردار شهید مرتضى بهارى(12) در تاریخ 17/10/64 به برادر حسن عبداللهیان تقدیم کرد: آن که جانان طلبد بهر چه خواهد جان را؟ ترک جان گوى اگر مى‏طلبى جانان را قرب جانان، هوس هر دل و جان نیست ولى‏ دل کسى داد به جانان که نخواهد جان را دعوى عشق و محبت نه به حرف است حکیم! باید از خون گلو زد رقم این عنوان را(13) روحش در ملکوت اعلا. پى‏نوشت‏ها: - 1. ر.ک: فصلنامه ظهور، زمستان 82، ص 16. 2. راوى: سردار شهید ناصر ظریف ،ر.ک: سردار آفتاب 1، ص 34 و 35 (با اندکى شرف). 3. راوى: سپهبد شهید صیاد شیرازى، ر.ک: سردار آفتاب 1، ص 20 (با اندکى تصرف). 4. ر.ک ستارگان درخشان، سال دوم، ش 15و16، ص 3. 5. راوى: سید مجید ایافت، ر.ک: سردار آفتاب 1، ص 37(با اندکى تصرف) گفتنى این که سید مجید ایافت مسؤول اطلاعات عملیات لشکر ویژه شهدا بود. 6. بخشى از مناجات شهید چمران، ر.ک: دست نوشته‏ها، به نقل از عاشقان بى ادعا، اسماعیل منصورى لاریجانى، ص‏69. 7. ر.ک: عاشقان بى ادعا، ص 97. 8. ر.ک: عاشقان بى ادعا، ص 85و86. 9. راوى: خانواده شهید محمد پارسا، ر.ک: روایت عشق (خاطراتى از شهداى خراسان) دفتر سوم، ص 14(وهاب زاده، بازنگر:عباسى،شاهد. تهران، اول :82). 10. ر.ک: عاشوراییان، ص 118و119. حسین حاجیان. شاهد. تهران، اول :82. 11. ر.ک: یک پله بالاتر، حسین فتاحى، ص 86و87. 12. خاطره برادر جبارى، ر.ک: یک جرعه آفتاب، ص 6. 13. وى به هنگام شهادت مسؤول دسته تخریب بود. پرواز بهارى در جزیره مجنون رقم خورد. کربلاى من اینجاست‏ در آن روز سرد زمستان سعید به تنهایى در سنگرى کوچک نشسته بود و در اعماق وجودش سیر مى‏کرد. سکوت غم‏انگیزى در منطقه حاکم بود و من دوست داشتم به هر طریقى آن سکوت را بشکنم. روبه او کردم و گفتم: سعید جان، چقدر مانده تا به کربلا برسیم؟ با چشمان نافذش نگاهى به من کرد و با لبخند گفت: «کربلاى من همینجاست». در حالى که به جوابش فکر مى‏کردم، از او جدا شدم. هنوز از آنجا فاصله زیادى نگرفته بودم که صداى انفجار مهیبى مرا به خود آورد. برگشتم، از آن سنگر جز ویرانه‏اى مخروبه و از سعید ملکى جز جسمى تکه تکه و خونین نیافتم.(14) شجاعت مادر شهید برادر «دوستى» در اواخر سال 65 در عملیات حاج عمران شهید شد. ترکشى که به او اصابت کرده بود به کلى صورتش را از بین برد. براى همین همه مراقب بودند مادرش هنگام خاک سپارى صورتش را نبیند. ولى او شجاعانه جلو آمده، گفت:مى‏خواهم فرزندم را ببینم. وقتى جنازه را باز کردند، فرزندش را بوسید و او را در آغوش گرفت. آنگاه پلاکش را برداشت و به فرزند دیگرش داد تا ادامه دهنده راه برادرش باشد. سپس طى سخنرانى کوتاهى از خداوند توفیق راه امام خمینى را مسألت نمود.(15) فرجام دعاى پدر سردار حاج هوشنگ ورمقانى تا بدان پایه از تهذیب نفس و تأدیب آن رسیده بود که یکى از فرماندهان وقت سپاه پس از چندى نشست و برخاست با ایشان از ادب سرشار وى تعجب کرده، گفت: اگر ذره‏اى از ادب حاجى را به تمام دنیا تقسیم نمایم، بدون شک کسى را به عنوان بى ادب نخواهیم داشت. یکى از هم رزمان آن شهید بزرگوار گوید: او در هر بحثى، به نوعى از مرگ سخن به میان مى‏آورد و لحظاتى که بى کار بود، براى خود قبر درست مى‏کرد و سنگ قبر مى‏نوشت. نمونه‏اى از سنگ قبرهایى که ایشان در زمان حیات خویش نگاشته، هنوز باقى است. حاجى بسیار ساده زیست بود و تکبّر نداشت براى همین بیشتر اوقات با نیروهاى تحت امر خود غذا مى‏خورد. وقتى علت این رفتار را از او سؤال کردند گفت: مبادا آنها فکر کنند ما براى خود ارزشى قائل هستیم. سردار ورمقانى در محضر شهدا احساس شرمندگى مى‏کرد. هرگاه در گلزار شهیدان حاضر مى‏شد، درجه پرسنلى خود را برمى داشت. او به خود اجازه نمى‏داد در برابر کسانى که به بالاترین درجه معنوى نایل شده‏اند، با درجه دنیایى خود حاضر گردد. آن بزرگوار همیشه آرزوى شهادت داشت و از این که به جمع سوختگان عشق نپیوسته بود، احساس ناراحتى مى‏کرد. او دست پدر و مادرش را مى‏بوسید. مى‏خواست با این رفتار خود آنان را متقاعد سازد تا براى شهادتش دعا کنند. وقتى پدر آن شهید خواست به زیارت خانه خدا مشرف شود، شهید ورمقانى پاکتى را که حاوى نوشته‏اى بود، به او داد و از پدر خواست نامه را کنار ضریح مطهر نبى مکرم اسلام(ص) باز کند و به آنچه در نامه نوشته شده، عمل نماید. وقتى پدر شهید نامه را در آن مکان مقدس گشود، این عبارت را در نامه فرزندش مشاهده کرد: «بسمه تعالى، پدر عزیزم، دعا کنید که خداوند سال 75 را سال شهادت من قرار دهد. اگر دعا نکنید، مدیون هستید. التماس دعا. امام و رهبر عزیز و شهدا را فراموش نکنید». و بدین ترتیب آن عزیز دل سوخته در همان سال به آرزوى همیشگى خود یعنى دیدار حضرت حق نایل شد. ایشان در غروب یک روز جمعه مصادف با نخستین روز از تیر ماه سال 75 در محور قهرآباد سقز در کمین نیروهاى ضد انقلاب قرار گرفت و بعد از 45 دقیقه مبارزه شجاعانه در کنار همرزم دلاور خود عبدالرحمان مهربانى به فیض شهادت نایل شد.(16) مى‏رفت تا پشت سنگرها هنگام ظهر حمام صحرایى رفتم. شامپو را تازه به سرم مالیده بودم که آب قطع شد نکوهش کردم که آدم حسابى، حالا چه وقت حمام کردن است، لااقل نگاهى به تانکر آب مى‏کردى... سوز سرما هم داخل حمام آمد. با خود گفتم لباس هایم را بپوشم و براى پر کردن تانکر دست به کار شوم. هنوز حرکتى نکرده بودم که صداى آشنایى از دور به گوش رسید. «مؤمن!» و دوباره تکرار شد.سرخ شدم آقامهدى باکرى فرمانده لشکر 31 عاشورابود. نمى‏دانستم چه کار کنم. اگر جواب مى‏دادم و ایشان متوجه خالى بودن تانکر مى‏شد. براى پرکردن آب اقدام مى‏کرد و این براى من قابل تحمل نبود. از طرف دیگر تا شب هم نمى‏توانستم آنجا بمانم. بالأخره گفتم: بله. پرسید آب هست من هم یک دوش بگیرم؟ این طور وانمود کردم که ایشان را نمى‏شناسم، گفتم: خیر برادر، آب تانکر تمام شده و من هم توى حمام مانده‏ام. گفت: ناراحت نباش، بگو چه طورى تانکر را پر کنم. گفتم: آخه براى شما زحمت مى‏شود برادر! گفت: تو بگو بقیه‏اش با من. گفتم: اول شیلنگ... آقا مهدى به طرف دستشویى‏ها رفت و بعد از مدتى آب از دوش سرازیر شد. مانده بودم بعد از استحمام چه گونه بیرون بیایم. چون آقا مهدى همانجا منتظر بود. سرم را براى چندین بار مى‏شستم تا شاید ایشان از آنجا دور شود. بیش از آن نمى‏توانستم طولش بدهم. براى همین شیر آب را بستم. صداى آب که قطع شد، آقا مهدى متوجه شد من مى‏خواهم از حمام خارج شوم. سرش پایین بود شروع کرد به قدم زدن و از کنار حمام دور شد تا من خارج شوم و خجالت نکشم.(17) چرا براى من باز کردى؟ در یکى از روزهاى داغ جنوب آقا مهدى نزدیک ظهر از خاکریز به طرف سنگر بچه‏ها آمد و با آب داغ تانکر گرد و خاک راه را از صورتش زدود و بعد از گرفتن وضو داخل سنگر شد. وقتى رحیم آقا مهدى را دید سراغ یخدان کاچویى رفت و یک کمپود گیلاس باز کرد و به آقا مهدى داد. آقا مهدى قوطى را نزدیک دهانش برد اما ناگهان چهره‏اش دگرگون شد. از رحیم پرسید: امروز به همه بچه‏ها کمپود داده‏اند؟ رحیم گفت: نه آقا مهدى، جزو جیره نبوده است. آقا مهدى با ناراحتى گفت: پس چرا این را براى من باز کردى؟ رحیم گفت:چون شما حسابى خسته شده‏اید، گرمازده شده‏اید، کى از شما بهتر؟ آقا مهدى گفت: کى از من بهتر؟ از من بهتر بچه بسیجى‏ها هستند که بى هیچ چشم داشتى مى‏جنگند و جان مى‏دهند.(18) پى‏نوشت‏ها: - 1. سروقاتان، ص‏50. 2. روایت همرزم شهید، ر.ک: یک جرعه آفتاب، ص 49. 3 راوى: حمزه على شکوهى، ر.ک: سفر عشق، ص 95و96. 4. ر.ک: اسوه‏هاى استقامت، ص 96تا98. 5. راوى: حسین ابوالقاسم زاده، ر.ک: خداحافظ سردار، ص‏52 - 49.

تعداد مشاهده مقاله: 113