امیر قافله عشق

امیر قافله عشق‏ مرورى کوتاه بر زندگى سردار سرلشکر شهید حاج ابراهیم همت‏ فرمانده لشکر 27 محمد رسول اللّه(ص) هر سال 17 اسفند ماه، یاد و خاطره سردار بزرگ اسلام شهید حاج ابراهیم همت در ذهن رزمندگان لشکر 27 حضرت رسول(ص) زنده مى‏شود و در ذهن دوستداران خود غم و اندوه و فراق را زنده مى‏کند. حاجى در سال 1343 در شهرضاى اصفهان متولد شد. در سال 1354 از دانشراى تربیت معلم اصفهان فارغ التحصیل گردید و سپس در سال 1356 براى گذراندن خدمت نظام وظیفه اقدام کرد و مدتى در مدارس راهنمایى شهرضا به تدریس تاریخ پرداخت. در ذیل اشاره مختصرى به فعالیت‏هاى حاج همت مى‏اندازیم. عضویت در کمیته دفاع شهرى و مبارزه با عناصر مسلح خوانین طاغوتى و ضد انقلاب و تشکیل سپاه شهرضاو تصدى امور فرهنگى تبلیغاتى این نهاد، سفرى کوتاه به سیستان و بلوچستان جهت کارهاى فرهنگى و تبلیغى و عمرانى در این استان از بهمن 57 تا اردیبهشت 59 مأموریت به مناطق کردنشین غرب کشور و ورود به شهرستان پاوه، مشارکت فعال در امور تبلیغى و فرهنگى سپاه و سرپرستى روابط عمومى سپاه پاوه و انتصاب به سمت فرماندهى سپاه پاوه از بهار 59 تا آذر 1359، فرماندهى کل جبهه اورامانات و پاوه از آذر 59 تا دى ماه 1360،عزیمت به سفر حج به همراه احمد متوسلیان و محمود شهبازى در سال 1360، طراحى و فرماندهى عملیات محمد رسول اللّه(ص) در محورهاى پاوه و مریوان به اتفاق حاج احمد متوسلیان، عزیمت به منطقه جنوب و مشارکت در تشکیل تیپ 27 حضرت رسول اللّه(ص)، انتصاب به سمت مسؤول ستاد پشتیبانى تیپ 27 و هدایت بخشى از گردان‏هاى تیپ طى چهار مرحله عملیات فتح المبین و مراحل اول و دوم عملیات الى بیت المقدس، انتصاب به سمت قائم مقام تیپ 27 تا پایان مرحله چهارم نبرد الى بیت المقدس و آزادى خرمشهر از 12 دى 1360 تا 4 فروردین 1361، عزیمت به سوریه با سمت جانشین فرماندهى قواى محمد رسول اللّه(ص) و حضور فعال به همراه احمد متوسلیان و بازگشت نیروها به ایران از تاریخ 21 خرداد تا 15 تیر 1361، فرماندهى تیپ 27 محمد رسول اللّه(ص) از مرحله سوم عملیات رمضان تا عملیات مسلم بن عقیل، تشکیل سپاه 11 قدر و فرماندهى این سپاه متشکل از پنج لشکر نیروى زمینى سپاه پاسداران انقلاب اسلامى در نبرد زین العابدین(ع) والفجر مقدمانى و والفجر یک، فرماندهى لشکر 27 در نبردهاى والفجر چهار و عملیات ویژه خیبر و بالأخره نوشیدن شربت شهادت در غروب روز هفده اسفند 1362 در محل تقاطع جاده‏هاى جزایر مجنون شمالى و جنوبى - از وى دو فرزند به نام‏هاى آقا مهدى و آقا مصطفى برجاى مانده است. در اینجا به جا است که مرورى اجمالى به زندگى شهید همت از نگاه خانواده‏اش (پدر و مادر، برادر و همسرش داشته باشیم.) از نگاه پدر حاج آقا على اکبر، پدر بزرگوار شهید حاج همت از فعالیت‏هاى حاج همت در آستانه پیروزى انقلاب اسلامى چنین مى‏گوید که در آن روز که ابراهیم بالاى جیپ لندرور رفت و قطعنامه را خواند، عوامل شاه وى را شناسایى کرده بودند خود ابراهیم مى‏دانست دیگر شهرضا جاى ماندن نیست. با یکى از همکارانش شهر را ترک کردند دو ساعت بعد نیروهاى نظامى به خانه ما ریختند اما از پسرم اثرى نیافتند ما هم از ایشان بى خبر بودیم تا این که ده روز بعد ابراهیم از "کازرون" یا "سمیرم" با منزل خواهرش تماس گرفت. بین ما رمزى بود، پرسید: آسمان ابرى است؟ گفتم: نه صاف صاف است. دو روز بعد ابراهیم خود را به شهرضا رساند. و باز روز از نو روزى از نو، مدام در جنگ و گریز با نیروهاى نظامى بود تا این که یک روز سراسیمه وارد خانه شد. هراسان بود نفس نفس مى‏زد روى پله‏هاى جلوى در کوچه نشست و بنا کرد به گریه کردن، پرسیدم: هان ابراهیم، چى شده؟ جواب داد یکى از دوستانم تیر خورده است در حال تظاهرات بودیم که مأمورها تیراندازى کردند. غضنفرى کنار من بود یکدفعه پرید جلو و تیر به او اصابت کرد، این تیر مى‏بایست به من مى‏خورد ولى... از نگاه مادر هنگامى که حاج همت با خانم و بچه‏هایش از اسلام آباد غرب به شهرضا برگشته بودند و بعد از کمى استراحت وقتى سر حرف باز شد، مادرش رو به او کرد و گفت: «ننه، ابراهیم! بیا این جا، یه خونه بگیر و زن و بچه ات را از آوارگى نجات بده تا کى این طرف و آن طرف، یک روز اندیمشک، یک روز اهواز، یک روز دزفول، یک روز کرمانشاه، حالا هم اسلام آباد...!» لبخندى زد و جواب داد: فعلاً که جنگ است تا ببینیم بعد چى مى‏شه. مادرش گفت: خوب جنگ باشه، تو هم زن دارى، بچه دارى بیا و مثل همه یک زندگى آسوده داشته باش، باز هم خندید و گفت: ما خونه داریم، این طورى هم نیس!. - پس کو، کجاست؟ - همین جا، توى ماشین بلند شو بیا بهت نشون بدم. مادرش را کنار ماشین برد. در صندوق عقب را باز کرد، داخل صندوق مقدارى ظرف، دو سه تا پتوى سربازى، چند تکه لباس و کمى ماست چکیده و نان خشک محلى گذاشته بود.سپس رو به مادرش کرد و گفت: «اینهم خونه و زندگى ما.» مادرش سرى تکان داد و پرسید: «ننه! جنگ کى تموم میشه؟» در حالى که در صندوق عقب ماشین را مى‏بست،آهى کشید و گفت: «نترس ننه، ما زودتر از جنگ تموم مى‏شیم.» مادرش حرفى نزد و او حرفش را ادامه داد: «ما دنیا را به دنیادارها واگذار کردیم و تا موقعى که جنگ هست، همین جورى زندگى مى‏کنیم، زن و بچه هام که راضى هستن، الآن وقت آن نیست که به فکر دنیا و آسوده زندگى کردن باشیم.» از نگاه برادر در یکى از شبهاى عملیات مسلم‏بن عقیل، همراه حاج همت رفتم تا سرى به منطقه آزاد شده بزنیم همچنان جلو مى‏رفتیم، من راننده بودم، یک بار احساس کردم به نقطه‏اى رسیده‏ایم که امکان جلو رفتن نیست، حاجى پیاده شد من هم پیاده شدم تازه متوجه شدیم وارد یک معبر مین شده‏ایم که تنها به اندازه عبور یک ماشین پاکسازى شده است.باز در همین عملیات حاج همت بالاى ارتفاعات گیسکه رفته بود. داخل یک سنگر در کنار او بودم. خیلى به دشمن نزدیک شده بودیم و حاجى با دوربین، ارتفاعاتى را که در شهر مندلى عراق در دامنه آن واقع شده بود نگاه مى‏کرد، آمده بود تا براى ادامه عملیات، منطقه را دیده بانى و شناسایى کند. همان موقع دشمن متوجه حضور ما شد و اولین گلوله خمپاره را شلیک کرد، گلوله در پنجاه شصت مترى سنگر فرود آمد. دومى به سى، چهل مترى رسید و سومى نزدیک‏تر افتاد حاجى با خونسردى دستى به پشت من زد و گفت: بلند شو برویم که بعدى داخل سنگر است، سریع بلند شدیم و کمتر از صد متر از سنگر فاصله نگرفته بودیم که خمپاره بعدى سنگر ما را ویران کرد.» از نگاه همسر با شناخت هرچه بیشتر ابعاد شخصیتى حاجى وابستگى و علاقمندى‏ام نسبت به او بیشتر مى‏شد، اما فراتر از آنچه گفته شده دلسوزى و حس مسؤولیت وى نسبت به نیروهاى بسیجى و یا - به قول خودش دریادلان - حاضر در جنگ بود. بارها از حضور خود در خانه متأسف و متأثر مى‏شد. علت را جویا شدم و او در حالى که بغضى گلویش را مى‏گرفت و اشک در چشمانش حلقه مى‏زد، پاسخ مى‏داد: ما بسیجى‏اى داریم که بیشتر از یازده ماه است که در جبهه جنگ مى‏جنگد و به خانواده‏اش سر نزده، آن وقت ما...» خاطره دوم: مادامى که اطمینان نداشت غذاى مناسب به نیروهاى خط مقدم جبهه رسیده باشد لب به غذا نمى‏زد و در خانه هم که بود اجازه نمى‏داد دو جور غذا سر سفره بگذارم، حتى اگر عزیزترین میهمانان به خانه مان آمده بود. خاطره سوم: از اوقاتى که نسبت به حاجى حسادت مى‏کردم لحظات به جاى آوردن عبادت شخصى او بود. اذان را که مى‏شنید آرام و بى صدا مى‏رفت و مشغول نماز مى‏شد گاه نیمه‏هاى شب که براى شیردادن بچه‏ها از خواب برمى‏خاستم حاجى را نمى‏دیدم دقت که مى‏کردم، از سوز صدا و ناله‏اش پى‏مى‏بردم در اتاق دیگر مشغول عبادت است. به ندرت نمازى را از حاجى مى‏دیدم که در آن اشک نریزد و ذکر دعاها و نوحه‏هایى که گاه گاه در خلوت با خود زمزمه مى‏کرد خبر از سوز درون و آرزوهاى ناگفته وى مى‏داد. خاطره چهارم: تنها تقاضاى من از حاجى، این بود که عقد ما را امام(ره) جارى کنند، حاجى، مدتى این دست و آن دست کرد و گفت: «من مى‏توانم یک خواهشى از شما داشته باشم؟ فکر مى‏کنم تنها خواهش من در طول عمرم باشد...اجازه بدهید که براى عقد پیش امام نرویم! گفتم چرا؟ گفت: من روز قیامت نمى‏توانم جوابگو باشم. مردى که باید وقتش را صرف یک میلیارد مسلمان به اضافه مستضعفان دنیا کند بخشى از آن وقت را به عقد خود اختصاص دهم. من فکر مى‏کنم اگر این کار را بکنیم یک گناه نابخشودنى است.» خاطره پنجم: بعد از شهادت حاجى هم، حضور او را به عینه در زندگى حس مى‏کنم، یادم مى‏آید یک بار یکى از فرزندان حاجى، پس از گذشت روز سختى در اوج تب مى‏سوخت، نیمه شب بود. همه توصیه مى‏کردند که بچه را به دکتر برسانیم. اما من به دلایلى موافق این کار نبودم، نزدیک نماز صبح گریه‏ام گرفت و خطاب به حاجى گفتم: «بى معرفت! دو دقیقه بیا این بچه را نگه‏دار؟» نزدیک صبح براى لحظه‏اى نمى‏گویم خوابم برد، یقین دارم که خوابم نبرد، حاجى براى لحظه‏اى آمد و بچه را از دست من گرفت و دو سه بار دست به سر او کشید...وقتى که من به خود آمدم دیدم تب بچه قطع شده است، به خود گفتم: این حالت شاید نشانه‏هاى قبل از مرگ بچه باشد، آفتاب که زد با حالت بى‏قرارى و اشک و آه بچه را به دکتر رساندم دکتر گفت: این بچه که ناراحتى ندارد...

تعداد مشاهده مقاله: 84