خاطراتى سبز از یاد شهیدان

خاطراتى سبز از یاد شهیدان‏ محمد اصغرى نژاد ترجیح زخمى‏ها وسیله ترابرى ما در عملیات خیبر کم بود. اکثر ماشین‏ها یا جلو بودند و یا این که آنها را زده بودند. سرانجام با یکى از ماشین‏هاى غنیمتى جلو رفتیم. شب توى سنگر بودم که به نظرم آمد صداى کامیون مى‏شنوم. از سنگر بیرون آمدم. دیدم کامیونى از دور زیر آتش دشمن دارد مى‏آید. تعجب کردم. هر لحظه امکان داشت با پک خمپاره منهدم گردد. وقتى رسید دیدم اولین نفرى که از آن بیرون پرید، آقا مهدى زین الدین بود. آمده بود وضعیت منطقه عملیاتى و نیروها را بررسى کند، آن هم با یک کامیون ده چرخ. یادم هست یک سنگر محکم بتونى را براى استقرار بى سیم و فرماندهى خط انتخاب کرده بودیم. آن شب مجروح زیاد داشتیم، هلى کوپترها هم نمى‏توانستند در شب پرواز کنند و شرایط جوّى خراب بود. براى همین مجروحین روى زمین مانده بودند. آقا مهدى دستور داد سنگر فرماندهى را تخلیه کردند. بعد هرچه پتو داشتیم در آنجا جمع کرد و مجروحین را در آن سنگر جا داد. فرمانده هم با بى سیم و نقشه‏هاى عملیاتیش بیرون سنگر ماند، در آن شرایط جوّى و زیر آتش دشمن. انگار نه انگار، سرش توى نقشه‏ها بود، نه اضطرابى داشت و نه دلهره و تشویش.(1) تصویرى از شهید على اصغر مراد نژاد سرهنگ خلبان سهراب على شهدادى پیرامون این شهید والا مقام گوید: «من فکر مى‏کنم هر آن چه در مورد این شهید بزرگوار بنویسم، کم نوشته‏ام... او اخلاقى بسیار پسندیده داشت و همه قبولش داشتند. یادم نمى‏رود در یک پرواز از گیلان غرب به کرمانشاه مى‏آمدیم. شهر گیلان غرب بمباران هوایى شده بود. من جهت تخلیه مجروحان به آنجا رفتم و ایشان با من بودند. بعد از این که مجروحان را سوار کردیم تا به بیمارستان طالقانى کرمانشاه بیاوریم، وضع مجروحان بسیار وخیم بود و مادرى در داخل هلى کوپتر بالاى سر دو فرزند ترکش خورده‏اش ایستاده بود و مرتب به سر و سینه مى‏زد و مى‏گریست. ایشان هم همزمان با آن مادر مى‏گریست و به فرزندانش تنفس مصنوعى مى‏داد. من گاهى به عقب هلى‏کوپتر نگاه مى‏کردم و مى‏دیدم که چه مى‏کند.(شهید مراد نژاد) کروچیف بود، مداح بود، امام جماعت بود، پزشکیار بود، آمپول مى‏زد. هرچه مى‏خواستى، مى‏گفت بلدم، در مأموریتى با هم در منطقه مسیک بودیم. مردم شهر فرار کرده بودند و در داخل روخانه‏اى چادر زده بودند و وضع خوبى نداشتند. در مدت دو هفته‏اى که با هم در آنجا بودیم، مرتب غذاهاى اضافى را از سنگرها مى‏گرفت و به آنها مى‏داد به طورى که همه بچه‏هاى کوچک سیاه چادرها، او را مى‏شناختند. هرچه کنسرو و کمپوت در جبهه به او مى‏دادند، همه را به آنها مى‏داد....»(2) بلند شو و حرکت کن‏ «مهدى باى جامه شورانى» بیش از 7 سال از عمرش را در جبهه‏ها گذراند. وقتى براى آخرین بار خواست به جبهه برود، گفت: من اطمینان دارم دیگر بر نمى‏گردم... از او پرسیدم: از کجا اینقدر اطمینان دارى؟ گفت: دیشب در عالم خواب آقایى با لباس سبز بر بالینم حاضر شده گفتند: پسرم مهدى، از جایت بلند شو برو که دوستانت منتظر تو هستند. همین طور که با من سخن مى‏گفتند، پارچه سبز رنگى دور بدنم مى‏پیچیدند. و به طور مکرر مى‏فرمودند: «مهدى بلند شو و حرکت کن.» بیدار شده، خوابم را این طور تعبیر کردم که منظور از پارچه سبز کفن است و من هم سرباز امام زمان(عج) هستم. و اکنون که امام زمان(عج) و نایب بر حقش امام خمینى مرا دعوت کرده‏اند، حکمتى در آن وجود دارد. یک هفته بعد از عزیمت مهدى، خواب صادقانه‏اش به بار نشست و او از جام شهادت لبریز شد.(3) راننده بى نظیر پیش از عملیات والفجر مقدماتى، تو هواى سرد و گزنده یک روز زمستانى، با چند تا از بچه‏ها راهى منطقه شدیم. ما با یک مینى بوس و یک تویوتا مى‏رفتیم. بعد از سه راهى سلفچگان سرماى هوا بیشتر شد. نزدیک اراک تویوتا چپ کرد و بعد از آن که چند معلق زد، روى چرخ هایش ایستاد. اولین نفرى که خودش را به تویوتا رساند، راد مرد بود. سید هاشم موسوى هم از تویوتا بیرون آمده بود. آن دو ابراهیم امیر عباسى را کشاندند بیرون. و راد مرد سر ابراهیم را پانسمان کرد. با توجه به آن که ما در حال مأموریت بودیم، قاعدتاً مى‏بایست تویوتا را به حال خود رها مى‏کردیم ولى رادمرد به بچه‏ها گفت: ابراهیم را سوار مینى بوس کنین و اراک بروید، من هم خود را مى‏رسانم. یکى با تعجب پرسید: مگر مى‏خواهى چه کار کنى؟ با خونسردى گفت: مى‏خواهم تویوتا را بیاورم. خرده شیشه زیادى روى صندى‏هاى تویوتا ریخته شده بود. سریع تمیزشان کردیم و رادمرد نشست پشت فرمان و راه افتاد. این در حالى بود که شیشه جلوى تویوتا کاملاً شکسته و ریخته بود و سردى هوا تا مغز استخوان نفوذ مى‏کرد. ما هم سوار مینى بوس شده، راه افتادیم. رادمرد تا مسیر نسبتاً زیادى پشت فرمان نشست.کم کم احساس کردیم بدن او کرخت شده است. چون هیچ تکانى نمى‏خورد و فقط دستهایش فرمان را مى‏چرخاند. ولى گویى حس فداکارى و ایثارش فرو کش نمى‏کرد. بالأخره مینى بوس را جلوى تویوتا کشانیدم و او را وادار کردیم نگه دارد. وقتى سراغش رفتیم، دیدیم یخ زده و نمى‏تواند حرف بزند. در عین حال راضى نمى‏شد پایین بیاید. به زور متوسل شده، او را خارج کردیم. او حتى نتوانست روى پاهایش راه برود. با کمک دو تا از بچه‏ها او را داخل مینى بوس بردیم و یک پتو رویش انداختیم. بعد از آن، هر پنچ شش کیلومتر یکى از بچه‏ها پشت تویوتا نشست تا آن که ماشین را به اراک رساندیم. و بعد از تعمیر تویوتا و بهتر شدن حال ابراهیم، به راهمان ادامه دادیم.(4) گفتنى این که برادر محمد باقر رادمرد در 11 فروردین 65 به شهادت رسید. آخرین سمت وى مسؤولیت واحد آموزش تیپ ویژه شهدا بود. لطف حق در عملیات بیت المقدس 3 در عملیات بیت المقدس 3 در اسفند 66 در سلیمانیه عراق به عنوان طلبه در گردان محمد رسول اللّه(ص) از لشکر نصر فعالیت داشتم. یک شب - مصادف با 26 اسفند - بعد از خواندن نماز و صرف شام، به سوى قله گوجال به قصد تصرف تپه اولاغلو - که حساس و خطرناک بود - حرکت کردیم. این تپه دو، سه بار میان نیروهاى ایرانى و عراقى رد و بدل شده بود. تا نقطه رهایى راه سخت و طولانى داشتیم و مى‏بایست 4، 5 ساعت طى مسیر مى‏کردیم. در طول راه به علت ضعف بینایى، دید کافى نداشتم. براى همین نفر جلویى خود را میزان قرار داده بودم. در طول مسیر این عملیات، امدادهاى غیبى را به طور آشکار مشاهده کردم.براى نمونه، با آن که نیروهاى دشمن تفنگ 106 و خمپاره‏هاى 60 و 80 و 120 میلیمترى و توپ‏هاى دوربرد و نزدیک برد خود، انواع منورها را مى‏زدند، ولى ما اصلاً دیده نمى‏شدیم. این به خاطر پایین آمدن ابرها به سطح زمین در آن منطقه کوهستانى بود. ما در پناه ابرها - و به تعبیر درست‏تر، مه - حرکت مى‏کردیم. بعد از 4، 5 ساعت، وقتى به نقطه رهایى در گوجال رسیدیم، یک باره ابرها ناپدید شد. در آن هنگام فهمیدیم ابرها مأموریت داشتند ما را تحت پوشش قرار دهند. سرانجام عملیات صورت گرفت و تپه مزبور به تصرف ما درآمد. بعد از اذان صبح که هوا رو به روشنى مى‏رفت، شروع به بازگشت نمودیم. چون به مسیر بازگشت نگاه کردیم، خیلى شگفت و وحشت زده شدیم. باورمان نمى‏شد چنین راه خطرناک و صعب العبورى را پشت سر گذاشته باشیم. من این موضوع را یکى از امدادهاى غیبى مى‏دانم.زیرا هنگام رفتن اصلا احساس ناراحتى و ترس نمى‏کردیم. اگر چنین احساسى داشتیم چه بسا قله را نمى‏توانستیم تصرف کنیم. به هر حال پس از رسیدن به دامنه کوه در چادرهایى که کنار رودخانه برپا کرده بودند، مستقر و منتظر شدیم تا ما را پشت خط منتقل کنند، اما هرچه منتظر ماندیم، ماشین‏ها نیامدند. ناچار شب را در چادرها به سر بردیم. بعد از نماز مشغول خوردن شام بودیم که ناگهان گفتند: بمب شیمیایى زده‏اند! بیدرنگ همه از چادرها بیرون آمدند. بعضى از بچه‏ها ماسک نداشتند. من چفیه خود را با آب رودخانه خیس کرده، به صورتم بستم، نیروها سعى مى‏کردند خود را بالاى کوه برسانند تا از تأثیر گازها در امان بمانند. کسانى که میان سال و پیر بودند، نتوانستند خود را بالاى بلندى‏ها برسانند و بین راه افتادند. تعدادى از آنها ناله مى‏کردند و تحت تأثیر گازهاى مخرّب واقع شده بودند. من به بعضى از آنها کمک کردم اما دیدم به علت خستگى و ضعف زیاد و تأثیر گازها، توانایى دیگرى براى یارى رساندن ندارم. افراد دیگر هم رمق چندانى براى یارى نداشتند، زیرا از عملیات بازگشته و خسته بودند. صحنه وحشتناک و غم انگیزى بود. ناچار از بالاى ارتفاعات به طرف چادرها آمده، دو کترى برداشتم. آنها را از آب رودخانه پر کرده، به کمک مصدومان شتافتم. و با ریختن آب به سر و صورتشان سعى کردم وضعیت تنفسى آنها را بهتر کنم. با آن که فضاى آن منطقه آلوده به گازهاى شیمیایى بود، اثر آن را نمى‏فهمیدم.لذا توانستم دو، سه بار بالا و پایین بروم و با پرکردن کترى‏ها به کمک مصدومان بشتابم. به جز من دو، سه نفر دیگر - ازجمله یکى از معاونان فرمانده گردان - خود را بالاى کوه رسانده بودند و فقط ما به ظاهر شیمیایى نشده بودیم.معاون گردان مانند من به شیمیایى شدگان کمک کرد. براى انتقال مصدومان به آمبولانس احتیاج داشتیم و مرتب اعلام نیاز مى‏کردیم ولى تا صبح هیچ وسیله‏اى براى ما نفرستادند. سرانجام چهار، پنج دستگاه آمبولانس آمد. به یاد دارم وقتى آخرین آمبولانس آمد آخرین مصدومان را در آن گذاشتیم، یک دفعه به دل درد سخت و حالت روحى عجیبى دچار شدم. دیگر نتوانستم خود را سر پا نگه دارم. لذا من را هم به عنوان مصدوم در آمبولانس گذاشتند. در آن لحظه احساس کردم خداوند من را تا وقتى که امدادگران برسند و وضعیت مصدومان مشخص شود، مأمور کمک به آنها کرده بود. الآن هرچه فکر مى‏کنم جز این که بگویم همه این ماجرا الطافى الهى بوده، چیز دیگرى نمى‏توانم اظهار کنم.(5) راهکار آن بزرگوار براى آزاد سازى بستان مى‏بایست از پل‏هاى سه گانه سابله عبور مى‏کردیم. اما چون عراق آنجا را زیر آتش شدید خود گرفته بود، نمى‏دانستیم چگونه موفق شویم. به ائمه اطهار بویژه آقا امام زمان(عج) متوسل شدیم. هنگام غروب یک روحانى با لباس سبز نزدیک ما آمد. گمان کردیم ایشان از روحانیون رزمنده اهل قم است. آقا فرمودند: همراه من نقشه اطلاعات و عملیات است و آن را به شما مى‏دهم تا بتوانید از پل‏ها عبور کنید. کنار ایشان نشستیم. فرمودند: دشمن بیشتر متوجه بالاى پل‏هاست و شما مى‏توانید از زیر پل‏ها عبور کنید و شهر را دور بزنید. رزمنده‏ها از ایشان پرسیدند: آیا مى‏توانیم از زیر پل‏ها بگذریم؟ فرمودند:آرى. بعد از آن که گروه اطلاعات و عملیات عبور کرد، شما هم پشت سر آن بروید. با راهکار ایشان توانستیم شهر را آزاد سازیم ولى وقتى داخل شهر شدیم از آن بزرگوار اثرى نبود. فرماندهان هم او را نمى‏شناختند.(6) فرمانده خدمتگزار در عملیات خیبر(سال 62) فرمانده گردان بود. یک روز پیش از عملیات براى دیدارش به پادگان لشکر 17 رفتم. دیدم دو نفر فرغونى پر از ظروف غذا را جهت شستن مى‏برند. نیروها زیاد بودند و ظرفها کم بود. آن دو با عجله فرغون را مى‏راندند تا پس از شستن ظرفها آنها را براى غذا خوردن سایر نیروها آماده سازند. یکى از آن دو سردار اسماعیل دقایقى بود.(7) پى‏نوشت‏ها: 1. راوى احمد فتوحى، ر.ک: تو که آن بالا نشستى، ص 36 و 37. 2. اهالى آسمان، ص 363 - 361. 3. راوى: همسر شهید، ر.ک: لحظه‏هاى ماندگار، روایت عشق، (دفتر دوم)، ص 150. 4. راوى: سید حسین پیشقدم، ر.ک: کلید فتح بستان، ص 113 و 114. 5. راوى: حجت الاسلام والمسلمین عبدالرحیم اباذرى، (این خاطره به طور مستقیم از نامبرده نقل شده است). 6. ر.ک:عنایات امام زمان(عج) در هشت سال دفاع مقدّس، ص 46 - 44. 7. راوى: اسماعیل محمدى، ر.ک: بدرقه ماه، عزیز اللّه سالارى، ص‏77.

تعداد مشاهده مقاله: 112