خاطراتى سبز از یاد شهیدان

خاطراتى سبز از یاد شهیدان‏ محمد اصغرى نژاد این غذاى بیت المال است‏ یک روز مهمان آیت اللّه خامنه‏اى بودم. آقا مصطفى هم تشریف داشت. در این بین سفره غذا گسترده شد. آقا نگاهى به مصطفى کرد، فرمودند: شما به منزل بروید. من خدمت آقا عرض کردم: اجازه بفرمایید آقازاده هم باشند. من از وى درخواست کرده‏ام با هم باشیم. آقا فرمودند: نه، این غذا از بیت المال است. شما هم مهمان بیت المال هستید. براى بچه‏ها جایز نیست سر این سفره بنشینند. ایشان به منزل رفته، از غذاى خانه میل کنند.(1) چنین اجازه‏اى نمى‏دهند روزى در حسینیّه جماران منبر رفتم و خاطراتى از زندگى مقام معظم رهبرى بیان کردم. شخصى بعد از سخنرانى من گفت: من پزشک هستم. اجازه بدهید من هم یک خاطره از رهبرى انقلاب براى شما بازگو کنم. روزى در مطب بیمارستان نشسته بودم و بیماران را ویزیت مى‏کردم. خانم بسیار با حجابى همراه فرزندش به عنوان بیمار به من مراجعه کردند. وقتى چهره فرزند را دیدم، به فکر فرو رفتم، زیرا به آیت اللّه خامنه‏اى شباهت فراوانى داشت. از مادر نوجوان سؤال کردم: آیا شما با آیت اللّه خامنه‏اى نسبتى دارید؟ گفت: بله من همسر ایشان هستم. با تعجب زیاد عرض کردم: مگر شما پزشک خصوصى ندارید؟ ایشان گفتند: خیر، آقا اجازه چنین کارى نمى‏دهند و مى‏گویند باید مانند سایر مردم به بیمارستان مراجعه کنید. زمانى که آن دو رفتند، من دیگر نتوانستم به کارم ادامه دهم. سرم را روى میز گذاشتم و بسیار گریستم. من این خاطره را از زبان آن پزشک - که خصوصیاتش را به یاد دارم شنیدم و در عین حال از عالم بزرگوارى هم آن را جویا شدم که مورد تأیید قرار دادند.(2) دورى از شهرت جسم ضعیفى داشت اما بسیار مصمم و چابک بود. سنش بیش از 15 یا 16 سال نبود. حالتى عرفانى داشت در عملیات کربلاى یک در مهران در خط پدافندى مشغول بود، مثل بقیه حتى گاهى بیش از بقیه سختى مى‏کشید. طورى رفتار مى‏کرد که کسى او را نشناسد. او کسى نبود جز سید مجتبى، برادرش هم همینطور بود. در عملیات‏هاى مختلف شرکت مى‏کرد. بى‏سر و صدا و آرام کار مى‏کرد. وقتى در عملیات نصر هفت مجروح شد و او را به بیمارستان شیراز منتقل کردیم، تازه فهمیدیم سید مصطفى است. این دو آقازاده‏هاى مقام معظم رهبرى بودند.(3) تیزبینى صدراللّه‏ وقتى با ماشین دولتى مأموریت مى‏رفت، اگر در شهرى کارى شخصى انجام مى‏داد - مثلاً مراجعه به پزشک - کیلومتر ماشین را یادداشت مى‏کرد تا هزینه بنزین و...را حساب کند. این گونه امور که اصلاً جزو محاسبات بسیارى از افراد نبود، در زندگى سردار صدراللّه فنى با تیزبینى دنبال مى‏شد.(4) عدم سوء استفاده از موقعیت‏ روزى سردار شهید صدراللّه فنى با ماشین شخصى خود در اهواز در حال تردد بود. بعد از روى غفلت در جایى توقف کرد که ایستادن ممنوع بود. وقتى پلیس راهنمایى جهت نوشتن جریمه آمد، برادرم هیچ عکس العملى مبنى بر اینکه من فرمانده عالى رتبه یا فلان شخصیت هستم از خود نشان نداد و از کارت شناسایى خود کوچک‏ترین استفاده‏اى براى ندادن جریمه نکرد. و مانند دیگران جریمه را پذیرفت.(5) سردار شهید حمید مرادى در یک نگاه‏ 1- حمید مرادى چهره‏اى نورانى، متبسم و جذاب داشت و همه افراد گردان به سخنانش گوش فرا مى‏دادند و به عنوان امام جماعت، به او اقتداء مى‏کردند. 2- با آن که فرمانده بود، پوتین‏هاى افراد را واکس مى‏زد. 3- با آن که فرمانده بود، از تدارکات غذا مى‏گرفت و بین نیروها تقسیم مى‏کرد. 4- حمید مرادى فرمانده و سردار بود ولى لباس‏ها و ظرف‏هاى بسیجى‏ها را مى‏شست و بعضى وقت‏ها به اصلاح سرهاى آنها اقدام مى‏کرد. 5 - او هیچ گاه خود را به عنوان فرمانده معرفى نمى‏کرد وهمواره با گمنامى و تواضع میان نیروها رفت و آمد مى‏کرد و خود را یکى از آنها مى‏دانست. 6- اهل مناجات و گریه‏هاى شبانه و عبادتهاى مستحبى بود. او براى خود سنگرى درست کرده بود و شب‏ها تا سپیده دم به راز و نیاز مى‏پرداخت. 7- در کنار کارهاى فرماندهى، براى افراد خود قرآن، دعاى کمیل، دعاى ندبه و زیارت عاشورا را با صوتى دلنشین مى‏خواند.(6) چه فرقى مى‏کند با توجه به این که احمد عبداللّه زاده فرمانده بود، محوطه سپاه را خودش جارو مى‏کرد وقتى همسرش از او پرسید: چرا شما این کارها را انجام مى‏دهید؟ گفت: فرقى نمى‏کند، من از این کار لذت مى‏برم. هم رزم شهید مى‏گوید: در زمانى که احمد معاونت سپاه را به عهده داشت، از هیچ کارى دریغ نمى‏ورزید. زمانى سپاه نمایشگاه بزرگى در سطح شهر برگزار کرد. دیدم ایشان دائم در فعالیت است و عرق از صورت سوخته‏اش مى‏چکید. ناگهان متوجه شدم احمد در حال شست و شوى دستشویى نمایشگاه است. فرمانده سپاه با دیدن این صحنه از یکى از بسیجیان خواست به او بگوید که این کار را به یکى از برادران وظیفه محول کند. آن برادر رفت ولى موفق نشد نظر احمد را جلب کند. احمد در پاسخ به درخواست او گفته بود: چه فرقى مى‏کند؟ هر کس که مى‏خواهد بشوید، با من که فرق نمى‏کند.(7) مظلومیت بابایى‏ زمانى تیسمار شهید عباس بابایى سر آب انبار رفت و دید آب انبار را خزه گرفته است. به شهید یاسینى گفت: برادر، این خزه‏ها را پاک کنید تا پرسنل آب تمیز بخورند. دو هفته بعد که بازگشت، متوجه شد هنوز خزه‏ها برداشته نشده است، به شهید یاسینى محکم گفت: پس برادر، چرا این خزه‏ها برداشته نشد؟ یاسینى گفت: تیسمار، این کار را به مناقصه گذاشتیم، موفق نشدیم، چون قیمت‏ها خیلى بالاست. بابایى گفت: مناقصه چیه، زنگ بزنید خدمات. وقتى نیروهاى خدمات آمدند، عباس از استوار خدمات پرسید: از خدمات آمدید استوار؟ استوار که فکر کرد عباس سرباز است، گفت: بله سرباز، کار چیه؟ تو مى‏دونى؟ عباس گفت: بله، بیایید تا کار را برایتان بگویم. عباس خواست سوار اتوبوس خدمات، قسمت جلو بنشیند که استوار گفت: بلند شو، بلند شو برو عقب، جاى تو اینجا نیست! عباس گفت: چشم. و رفت عقب اتوبوس نشست. استوار پرسید: کجا برویم؟ عباس او را راهنمایى کرد. وقتى به محل مورد نظر رسیدند، عباس با سربازها مشغول تمیز کردن خزه‏ها شدند. بعد از یک ساعت کار، خسته شدند. عباس هم خسته شده بود. براى همین به استوار گفت: جناب استوار، خسته شدیم. استوار عباس را تهدید به اضافه خدمت کرد. ناگهان شهید یاسینى از راه رسید و به عباس احترام نظامى گذاشت. استوار از رفتار یاسینى که فرمانده پادگان بود، شگفت زده شد. دید او در مقابل عباس ایستاده و به او سلام نظامى مى‏دهد. براى همین به راننده شهید یاسینى مى‏گوید: رضا، جناب سرهنگ به چه کسى احترام گذاشت؟ راننده گفت: به عباس بابایى. استوار تا این حرف را شنید، از خجالت و ترس پا به فرار گذاشت. اما عباس داد زد: بَبَم جان، بیا سوتت را بزن، اضافه خدمت و زندانى چى میشه؟ بیا سوتت را بزن. گفتنى این که استوار مزبور حین کار هى سوت مى‏زد و با سوت او دلوهاى لجن از آب انبار بیرون کشیده مى‏شد.(8) آتش کار ساز محمد هیچ کس در لشکر عاشورا نمى‏دانست محمد حشمتى با توپ ضدهوایى آشنایى دیرینه دارد. نزدیک بانه که مستقر بودیم، محمد فرمانده دسته آرپى‏جى زن‏ها بود. ناگهان هواپیماهاى دشمن بر فراز آسمان بانه ظاهر شده، بمب‏هاى خود را فرو ریختند. و بر اثر آن عدّه‏اى به شهادت رسیدند. البته توپ‏هاى ضدهوایى با آنها به مقابله برخاستند ولى هواپیماها به سوى آنها حمله برده و آتش توپ‏ها را خاموش ساختند. و مجدداً به سوى بچه‏ها یورش آوردند. در آن هنگام محمد حشمتى به سوى یک توپ ضدهوایى دوید و با آتش کارساز خود یکى از هواپیماها را منهدم ساخت. با سقوط آن هواپیما، هواپیماهاى دیگر گریخت. چند روز بعد فرمانده لشکر مهدى باکرى سراغ محمد را گرفت. محمد یکى از گمشده‏هاى حاجى بود و از آن لحظه به بعد محمد را به عنوان جانشین فرمانده گردان پدافند هوایى برگزید.(9) وارد مجلس نشدند اولین نوحه‏اى که خدمت امام خواندم، نوحه «اى شهیدان به خون غلتان خوزستان درود» بود. هنگامى که مشغول خواندن این اشعار بودم، امام(ره) مى‏خواستند داخل شوند که متوجه شدند مشغول خواندن هستم. براى همین پشت در ماندند و وارد مجلس نشدند تا مردم بلند نشوند و مجلس به هم نخورد. دیده بودند ایشان کنار در نشسته و گوش مى‏کنند و وقتى درباره شهدا مى‏خواندم، گریه مى‏کردند.(10) پى‏نوشت‏ها: 1. راوى: آیت اللّه جوادى آملى، نمایشگاه آب، آئینه، آفتاب، به نقل از سرداران ولایت مدار، ص 38. 2. راوى: حجةالاسلام و المسلمین احدى، نمایشگاه آب، آیینه، آفتاب به نقل از سرداران ولایت مدار، ص 36 و 37. 3. راوى: سردار محمد کوثرى، ر.ک: معبر، ش 5، ص 14. 4. راوى: احمد فروزنده، ر.ک: کوچ غریبانه، ص 146. 5. راوى: هدایت اللّه فنى برادر شهید، ر.ک: کوچ غریبانه، ص‏72. 6. ر.ک:خاکیان افلاکى، ص 135 - 133. 7. ر.ک: فرهنگ‏نامه جاودانه‏هاى تاریخ، دفتر 9، ص 791. 8. راوى: امیر على اصغر مطلق، ر.ک: امتداد، ش 18، ص 39. 9. راوى: الیاس بابازاده، ر.ک: گل‏هاى عاشورایى، ج 2، ص 55 و 56. 10. راوى: آهنگران، ر.ک: امام و دفاع مقدس، ص 6.

تعداد مشاهده مقاله: 110