نور محمد(ص)رسید(شعر)

شعر

خاتم او مُهر محمد شده است

تختۀ اول که الف نقش بست

بر در محبوبۀ احمد نشست

 

خلقۀ حی را کالف اقلیم داد

طوق زدال و کمر از میم داد

 

لاجرم او یافت ازآن میم ودال

دایرۀ دولت و خط کمال

 

بود در این گنبد فیروزه خشت

تازه ترنجی ز سرای بهشت

 

رسم ترنج است که در روزگار

پیش دهد میوه، پس آرد بهار

 

کنت نبیاً چو علم پیش برد

اختم نبوّت به محمد سپرد

 

مه که نگین دان زبرجد شده است

خاتم او مُهر محمد شده است

 

أمّی گویا به زبان فصیح

از الف آدم و میم مسیح

 

همچو الف راست به مهرو وفا

اول و آخر شده بر انبیا

نظامی گنجوی

نور محمد رسید

جامه سیه کرد کفر، نور محمد رسید                    طبل بقا کوفتند، ملک مخلّد رسید

روی زمین سبز شد، جیب، درید آسمان                بار دگر مه شکافت، روح مجرّد رسید

گشت جهان پر شکر، بست سعادت کمر                خیز که بار دگر، آن قرین خد رسید

دل چو سطرلاب شد، آیت هفت آسمان                  شرح دل احمدی، هفت مجلّد رسید

پیک دل عاشقان، رفت به سر چون قلم                 مژدۀ همچون شکر، در دل کاغذ رسید

چند کند زیر خاک، صبر، روانهای پاک؟              هین، زلحد برجهید، نصر مؤید رسید

رغم حسودان دین، کوری دیو لعین                      کحل دل و دیده در، چشم مرّمد رسید

از پی نامحرمان، قفل زدم بر دهان                      خیز بگو مطربا، عشرت سرمد رسید

                                                                      مولانا جلال الدین محمد مولوی

اندر کف او باشد، از غیب، مفاتیح

و اندر رخ او تابد، از نور، مصابیح

خاک کف پایش، به فلک دارد ترجیح

نوش لب لعلش، به روان سازد، تفریح

قدرش مَلِک العرش[1] به ما ساخته تصریح

و این معجزه اش بس که همی خواند تسبیح

سنگی که ببوسد کف آن دست گهربار

 

موسی ز ظهور تو، خبر داد به یوشع[2]

ادریس بیان کرده به اخنوع و همیلع

شامول به یثرب[3] شده از جانب تُبَّع[4]

تا بر تو دهد نامۀ آن شاه سَمَیدع[5]  

ای از رخ دادار، برانداخته برقع

بر فرق تو بنهاده خدا، تاج مرصَّع

در دست تو بسپرده قضا، صارِم تبّار[6]                                   ادیب الممالک فراهانی

 

تعداد مشاهده مقاله: 223