دانستنیهائی از قرآن

بدترین مردم

پیامبراکرم (ص)

اَلاأُنَبّئکُم بِشِرارالنّاس ؟قالُوا:بَلی یارَسُولَ الله. قال مَن نَزَلَ وَحدَهُ وَمَنَعَ رِفدَهُ وجَََََلَدَ عَبدَهُ.الاأنبِئکُم بِشَرّ مِن ذَلِکَ؟قالُوا:بَلی یا َرسُوَُِل الله.  قالَ:مَن لایُقِیلُ عَثرَهً، وَلا یَقبَلُ مَعذِرَةً.ثُمَّ قالَ:ألاأنَبِّئُکُم بِشَّرٌّ مِن ذَلِکَ؟قالُوا:بَلی یَا َرسُولَ الله، قالَ مَن لَا یُرجیَ خَیرَهُ، وَلایُومِن شَرَّهُ ثُمَّ قَالَ:ألا أُنَبِّئُُکُم بِشَرٍّ مِن ذَلِکَ ؟قالُوا:بََلیَ یَا رَسُولَ الله.  قَالُ:مَن یُبعِضُ النَّاسََ ََوَیُبعِضُِونَهُ (تحف العقول ص27)

آیاشمارابه بدترین مردم خبر ندهم؟گفتند: چرا یا رسول الله.فرمود:هرکس به تنهائی جاگیرد وواردان(ومهمانان)راراه ندهد وبندۀخودرا باتازیانه زند.

آیا به بدتر از اینها نیز شما را آگاه نکنم ؟گفتند:چرا یا رسول الله فرمود:آن کس که از لغرش نگذرد وپوزش نپذیرد. 

آنگاه فرمود:آیا شما را به بدتر از این نیز آگاه نکنم؟گفتند:چرا یارسول الله. 
فرمود:آنکه امیدی به خیرش نیست و از شرش ایمنی نیست (کسی از او خیری ندیده ولی مردم از شرش در امان نیستند).

آنگاه فرمود:به بدتر از این، شمارا آگاه نکنم ؟گفتندچرا یا رسول الله. 

فرمود:   آن کس که مردم را دشمن دارد ومردم او را دشمن دارند.

دانستنیهایی از قرآن

استوار در جنگ بمانید

*(یااَیَّهاالَّذینَ آمَنُوا إِذا لَقیتِم فِئَةًفَاثبُتُواوَ اذکُروااللهَ کَثیراً لَعَلَّکُم تُفلِحُونَ)(سوره انفال – آیه 45)

.ترجمه:

ای مؤمنان !اگر با گروهی برخورد کردید ثابت واستوار بمانید وخداوندرا بسیار یاد کنید، شاید رستگار شوید.

.لغت

لقیتم: روبه روشدید. لَقِیَ،یَلقِی،لِقاءًً ولُقیاًولُقیةًً:روبه روشدن وملاقات کردن وبرخورد نمودن را گویند.

فئه:به معنای گروه وجماعت است.  این کلمه دراصل "فِأیُ بوده است ودر اثر سنگینی تلفظ آن،بجای"یا"حرف"ها"آورده شده وفئه خوانده می شود.  جمع آن فئون وفئات است."کمیت"دریکی از ابیات خود گوید: "تری منه جما جمع هم فئینا"که فئینادر اینجا بمعنای گروه های مختلف آمده است.

فاثبتوا:ثبات بمعنای استقامت وپابرجائی است.  ثَبَتَ ثَباتاًً وثُبُوتاًبه معنای مستقرشدن واستوار ماندن است وکسی که ثابت وپابرجا باشد او راثابت، ثَبیت وثَبت نیز گویند.

اذکروا:ذکر خداگفتن،یاد خدا کردن است.  برخی از لغوییّّن، ذکر خدارا تسبیح و تمجید ذات باریتعالی بازبان می دانند ولی برخی دیگر می گویند:ذکر،مطلق یاد خدا کردن وبه یاد خدا بودن است چه در زبان بیاورد وچه در قلب بگذراند.پس نیازی به این نیست که همیشه تسبیح وتمجید بگوید،بلکه همینقدر که به یاد خداوند متعال باشد،اورا یاد کرده است.

راغب درمفردات گوید:مراداز ذکر یاد کردن است چه بازبان باشد وچه با قلب وچه بازبان وقلب خواه بعداز فراموشی باشد یا ادامه ذکر وآنگاه راغب آیات زیادی راکه دلالت برهر سه معنی می کند، یادآور شده است که می توان به آن رجوع کرد.

علامه طباطبائی"ره"در المیزان گوید: "واذکروالله کثیراً"یعنی در قلبتان وزبانتان خدا را یاد کنید زیرا هردو ذکر خدااست ومعلوم است که حالات باطنی وقلبی انسان،همان است که نیت ها وانگیزۀاورا مشخص می سازد چه با لفظ وفق داشته باشد یا نداشته باشد.

.استفاده از آیه

دراین سوره، نداهای الهی برای مؤمنان بسیار است که خداوند می خواهد آنان را توسط این خطابها، تقویت روحی وروانی کند که درهر حال بدانند،خدابا آنها است وکسی که دارای چنان پشتوانه ای نیرومند باشد،نباید از زیادی عدد دشمنان یا افزونی عُدّه و آلات جنگی آنها بهراسد، بلکه مطمئن به نصرت الهی وامداد غیب باشد وهمچنان به پیش بتازد واز سروصداوهیاهوی جنگ افروزان از خدا بی خبرترس وواهمه ای به خود راه ندهد،وپیوسته به یاد خدا باشد که یاد خدا بهترین وارزنده ترین ومطمئن ترین نیروی تقویت کننده است.

آری!یاد خدا اگر باشد،انسان رزمنده هرگز تن به سازش وصلح نمی دهد.

یاد خدا،رزمندگان را از هر جهت بیمه می کند. یاد خدا، انسان را درصورت شکست ظاهری پیروزمند جلوه می دهد ودر صورت غلبه ازعُجب وغرور باز می دارد.

یاد خدا، رزمنده جان برکف را نوید می دهد که به "احدی الحسنیین"دست خواهی یافت:   یا پیروزی ویا شهادت ودر هرصورت،سربلندی وسرافرازی از آن تواست وسرافکندگی وشکست از آنِ دشمن.

یاد خدا است که یک انسان ضعیف با سلاح ابتدائی را آنچنان نیروئی بخشد که در برابر تمام ستمگرانِ تا دندان مسلح،بی هیچ پروا وترسی فریاد بر آوردکه: "جنگ،جنگ تاپیروزی "ویا بقول اماممان: "جنگ،جنگ تا رفع فتنه".

یاد خدا است که هر چند جنگ شدیدتر وشعله ورتر شود،رزمندگان عزیز ما را برای نبرد مصممّّ تر وپابرجاتر می سازد،وهمواست که آنان رابه پیروزی خواهد رساند ان شاءالله.