پیام شهید

قسمتی از وصیت نامه طلبه ی شهید عبدالرحیم بزرگی مقدم

با نثار صمیمانه ترین سلامها به رهبر کبیر انقلاب که فریاد آزادانه و جاودانه ای است بر ضد استکبار و منطقی است که در دنیا طنین افکن شد رهبری که بزرگترین رهبر برای نسل نو و یگانه راهنما و رزمنده ای دلیر و ابرمرد قرن بیستم و پیشوای سیاست رهبری که ستونهای غرب را به لرزه انداخت و ریشه ی بی عدالتی و ظلم را ریشه کن کرد. رهبری که نور جاودانش از سرزمین مقدس ایران درخشید آغاز کرد و می رود تا بر سرزمینهای اسلامی نورافشانی کند و بر کل جهان پرتو افکند. رهبری که پرچمداری آزادی و داعی رهائی و دعوت کننده ی مسلمین به وادی خوشبختی و به سوی قله های انسانیت، رهبری که نهضت اسلامیش از اعمال اسلام عزیز جوشید گویا ستاره درخشانی بود که همچون چراغی فروزان که سوختنش را از درختی مبارک که نه شرق و نه غرب است روشن شد من امام را مسلمانی مجاهد، مجاهدی مومن، مومنی زاهد، زاهدی عابد، عابدی متواضع، متواضعی پیروز، پیروزی ساکت، ساکتی خروشان می دانم پس او را دعا کنند. من با آگاهی کامل و عشق و علاقه به اسلام و لبیک به پیام امام و به خاطر خدا با نیتی خالص به سوی جبهه شتافته ام و آمده ام که نشان دهم تا آخرین قطره های خون از این انقلاب حمایت نموده و با نثار جان خود نشان دهم که حاضریم مادران ما داغدار و در سوگ عزیزان بسوزند و فرزندان از فراق پدر ناله کنند و مردم از شهرها هجرت کنند و هر روز دشمن جنایت فجیعی مرتکب شود ولی به تبع از سرور شهیدان فریاد بزنیم «هیهات منّا الذله» بنابراین از کلیه برادران عزیز می خواهم با حضور مستمر و با تقویت جبهه های جنگ مردانه به سوی جبهه ها بشتابند و ثابت کنند که ایران اسلامی حاضر است واقعا با قامتی بلند در مقابل کفر جهانی بایستد، برادران عزیز از شما می خواهم با حضور خود در جبهه های جنگ و با شرکت در مراسم عبادی سیاسی در پشت جبهه رشد آگاهی انقلابی و میزان تعهد و مسئولیت خود را به انقلاب نشان داده و مشت محکمی بر دهان یاوه گویان شرق و غرب بکوبند و تنفر و انزجار خود را از دشمنان اسلام اعلام بدارید عدم حضور در صحنه خیانت به قرآن و امیدوار کردن دشمن است.

... اگر تکه تکه ام کنند اگر مرا بسوزانند و به خاکستر تبدیل بشوم، اگر در میان آتش باشم ذره های خاکسترم صدا می زنند الله اکبر خمینی رهبر.

قسمتی از وصیت نامه شهید عبدالعلی رحیمی

برادران: این دنیا دار غرور است، یک بازیچه است، این دنیا گذرا و فانی است، می تواند انسان را به تمامی صالحین و پیامبران برساند و می تواند انسان را به بدترین مغضوبین و گمراهان برساند. دنیا دو بُعد دارد، بعد مادی و بعد معنوی، اگر در بعد مادی آن غلتیدی بیچاره و بدبخت هستی. اگر که خدا به ما توفیقی بدهد و پرده های غفلت دنیوی، جلوی چشمهایمان را نگیرد و قدرت تشخیص را به ما بدهد و بعد معنویش را انتخاب کنیم؛ با یاری خدا به آنجائی که خودش می خواسته و آن هدفی که خودش ما را برای آن هدف آفریده، خواهیم رسید.

اگر هدف را خدا قرار دادیم دیگر در فکر اینکه چه خانه ای داشته باشیم چه دری و چه رنگی و چه لباسی و چه سر و وضعی به این فکرها نیستیم. اگر کمی به فکر سرگردانی روز آخرت باشیم، به فکر دنیا و ساختن خانه برای این دنیا نخواهیم بود و فکر این خواهیم بود که خانه ای برای آخرت خودمان تهیه کنیم. آنجا دار باقی است و اعمال ماست که نزد خدا باقی است. این را فراموش نکنیم، به قول پیامبر اکرم (ص) همنشین انسان، تنها هم نشینی که هم در دنیا و هم در آخرت با انسان است، اعمال انسان است.اعمالی که هرگز از او جدا نمی شود و در همه ی مکانها و زمانها با انسان است، پس سعی کنیم که اعمالمان، نیاتمان، پاک و خالص باشد و این همه اهداف پست و مادی را در نظر نگیریم، بر فرض که مردم ما را تشویق کنند، مقام و مسئولیتی به ما بدهند از ما تعریف کنند، چه در روبرو و یا پشت سر، بگویند عجب فرد انقلابی و خوبی بود! عجب آدم مخلصی بود! با گفتن یک عجب و چند لحظه بعد تمام می شود و می رود. انسان در دنیا برای هر که کار کرد، در آخرت باید مزد و پاداشش را از همان بگیرد، اگر به خاطر مردم کار کردیم باید در آن دنیا مزدمان را از مردم بگیریم، مردمی که خودشان هم نیازمندند، مردمی که خودشان هم گرفتار اعمال خودشان هستند، مردمی که خودشان هم مثل ما، احتیاج به رحمت خداوند و به فضل و بخشش او دارند، پس چگونه می توانند حق ما را اداء کنند؟ ولی نه ــ اگر برای خدا کار کردیم، مزدمان را خدا می دهد مزدمان، رضای اوست، زندگی در بهشت جاویدان به همراهی رضای او، زندگی در کنار پیامبران و صالحان زندگی همراه با شهیدان، زندگی جاوید، همراه با رضای و خشنودی خدا، زندگی در کنار ملائکه الله.

بلی ــ این پاداش انسانی است که به خاطر خدا کار کرده است، تشویق و سرزنش و تمجید و تکریم مرم در او اثری ندارد، هدف بالاتر از این حرفهاست، بالاتر از اینکه به خاطر سرزنش و ملامت عده ای دست از کار بر دارد و یا به خاطر تشویق عده ای به کارش ادامه بدهد نه هدف، بالاتر از اینهاست.