شهریور شمعی سوزان و چراغی فروزان

شهریور ماه یادآور حوادث و رویدادهائی است که در عین تلخی، امیدوارکننده است. این حوادث ناگوار و دردناک که در شهریور ماه -در خلال سالهای گرم انقلاب- رخ داد، در همان حال که یادآور از دست رفتن و به شهادت رسیدن عزیزترین عزیزان ملت ما است، برای انقلاب حیات بخش و نوید بخش است. آنها که بی واهمه راه خدا را در پیش گرفتند، و تا سرمنزل مقصود روانه شدند، گرچه همچو شمعهائی پرفروغ، حماسه وار سوختند ولی بی گمان راه پر پیچ و خم انقلاب را برای روندگان این راه، هموار نموده، و چنان تابناک، مسیر نهضت مقدس اسلامی ما را روشن کردند که دیگر هرگز به تاریکی وجمود نخواهد گرائید. و این رمز هر شهادتی است.

شهادت است که اگر گلی را از بوستان زندگی گلچین نماید، هزاران گل بجای آن برویاند و هر گلی میدان نبرد حق با باطل را چنان عطرآگین کند که تا قیام قیامت، از بوی دل انگیزش پیوسته جهادگران را به سوی بزمگاه عشق با رمز رزم فرا خواند؛ رزمی که در آن هیچ شکست و ذلتی نیست و اگر نابخردان چنین پندارند که با پژمرده کردن چند گل محمدی، این درخت بارور را پژمرده خواهند کرد، سخت در اشتباهند زیرا روال طبیعی این درخت بارور در این است که تا گلی چیده شود، گلهائی بجایش سربرآورد و حتی اگر ساقه اش را ببرند، چون ریشه اش قوی و متین است، با رشدی بیشتر و طراوتی افزونتر جهان ما را خوشبو و معطر و دل انگیز کند. و بر همین منوال، درخت تنومند انقلاب اسلامی ما چنان ریشه دوانیده و چنان پرگل و معطر است که پژمردگی در آن راه نخواهد یافت ان شاءالله؛ گرچه جای برخی گلهای معطر خالی است.

شهادت است که انقلاب ما را دوام، بقاء و جاودانگی بخشیده و شهادت است که نام نامی خدمتگزاران با وفا و مخلص این انقلاب را تا ابد در دلها فروزان نگهداشته است و همین یاد آنان است که حماسه ی خدمت و اخلاص در خدمت را برای پیروان این مکتب به ارمغان آورده و نیرو بخشیده است.

و اگر این شهادتها نبود، دست متجاوزین گستاخ از این انقلاب مقدس به این زودی قطع نمی شد، و اگر این عشق جوشان در قلب عراقی ها، باهنرها، رجائی ها، قدوسی ها، دستگردی ها، مدنی ها و ... نبود که جان خود را بی دریغ در طبق اخلاص نهادند و ندای ارجعی را لبیک گفتند، در حرکت انقلاب، شاید جمود و سستی پدید می آمد وای لااقل از سرعت آن کاسته می شد. ولی اینان که پیشقدم شدند، گرچه خود راه صدساله را یکشبه طی کردند، انقلاب ما را نیز همچنان شتابان به پیش بردند و پیشبرد انقلاب یعنی پیروزی آن در تمام زمینه ها و از آن فراتر، تاثیر گذاشتن بر مظلومان و مستضعفان در گوشه و کنار دنیا، و این همان صدور انقلاب است که امید رهبر عزیزما می باشد.

شهریور ماه یادآور حماسه های فراوانی است که اگر به رشته تحریر آید، نیاز به نوشتن یک کتاب دارد. و بر نویسندگان و قلم بدستان متعهد است که از این ماه که هر روزش یوم اللهی جاودانه است، به این آسانی نگذرند، و بر رادیو و تلویزیون است که در مقام تجلیل، بالاترین ارج را به آن بدهد (اگرچه برنامه های آن در شهریورهای گذشته، شایان تقدیر و سپاس است) و این مجله چون بنابراین دارد که راه آن عزیزان در خون خفته ای که چون شمع سوختند و افق تاریک را برای ما روشن ساختند، دنبال کند که همان بالا بردن سطح فرهنگی ملت شهیدپرور است لذا همواره یاد آن بندگان شایسته خدا را گرامی می دارد و مصمم است که در این خدمت فرهنگی آنچنان به پیش رود که روح آن عزیزان را شاد و از خود راضی نگهدارد.

و برای اینکه یادی از آنان کرده باشیم؛ حوادث این ماه را فهرستوار یادآور می شویم:

*چهارم شهریور: روز شهادت یار باوفا و مخلص امام در دوران سیاه شاهنشاهی شهید حاج مهدی عراقی است که با تحمل زجرها، شکنجه ها و زندان های زمان طاغوت همیشه در خط امام و برای پیشرفت نهضت به خدمتهای خالصانه خود ادامه می داد، و در اولین بهار آزادی مورد سوء قصد جانیان از خدا بی خبر قرار گرفت و همراه با فرزند عزیزش حسام به لقای معبود شتافت.

*هشتم شهریور: شهادت مظلومانه دو شخصیت والا از بهترین و عزیزترین فرزندان پاک و مخلص این ملت فداکار است که براستی زندگی افتخارآفرین آنها که یک لحظه آرامش را به خود ندیده بود، در راه خدمت شایان و بی شائبه به اسلام و انقلاب اسلامی گذشت و در این روز غمناک رجائی و باهنر در آتش کینه و حقد بدترین دشمنان اسلام سوختند ولی راه انقلاب را برای آیندگان روشن نمودند. در این رابطه سخنان بسیار ارزنده ای امام عزیزمان دارند که در بخشی از آن چنین می فرمایند:

«ما در عین حال که برای این شهدا متاثر هستیم و اینها اشخاص ارزنده ای برای ملت ما و برای جمهوری ما بودند، لیکن ما باز در صفهای دنبال آنها افرادی داریم و اشخاصی متعهد به اسلام داریم و دنبال آن، ملت داریم؛ ملتی که هیچگونه عقب نشینی در این مسائل نخواهد کرد و با این ترتیب، جمهوری اسلامی آسیبی نخواهد دید ... با رفتن شهدائی که بسیار ارزشمند بودند و هستند، در عین حال که متاثر هستیم لیکن چون توجه مان به خدا است و برای خدا است و ملت ما برای خدا قیام کرده است، با رفتن اشخاص هیچ سستی بخودشان راه نمی دهند و گرفتار این خطا نیستند که افراد یک مسئله ای را ایجاد می کنند ...».

آری! اگر رجائی و باهنر رفتند، ما رجای واثق داریم که باهنرانی دیگر آن راه را ادامه داده و با اخلاص، از انقلاب نگهبانی خواهند کرد. ولی در هرحال جای این دو شهید بسیار عزیز و ارجمند خالی است. خدایشان رحمت کند و از نعمت های بی پایان خود در آن عالم متنعم سازد.

*چهاردهم شهریور: روز شهادت آیت الله قدوسی، این مرد مبارز، باتقوا، مجتهد و فداکار بود که عمری در تربیت فرزندان انقلاب گذراند و همیشه مدرسه حقانی و مکتب توحید یادآور خدمات ارزنده او به حوزه علمیه است. در همین روز، سرتیپ شهید وحید دستگردی که در حادثه هشتم شهریور همراه با شهیدان رجائی و باهنر زخمی شده بود، به دیار ابدیت شتافت.

*هفدهم شهریور: در بامدادان هفده شهریور، خونین کمان از لاله زار ژاله به سوی افق روانه شد و تا ظهر آن روز سراسر افق ایران زمین را گلگون کرد. در روز هفده شهریور دو فریاد از گلوی ستمدیدگان مظلوم بلند بود که این دو، دو پیام دربرداشت. نخستین فریاد: «درود بر خمینی» بود که پیامش «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» است و دومین فریاد: «مرگ بر شاه» بود که این پیام را می رساند: «لااله الا الله» و یا به زبان مردم:    «نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی».و طنین این فریاد که صدایش در هر کوی و برزن و در هر شهر و روستای ایران به گوش می رسید، دیگر از طنین نمی افتاد هرچند پیام رسانان در خون خود می غلطیدند، بلکه به عکس آنچه دشمن می پنداشت -و پیوسته چنین است- گلوله ها فریاد را رساتر کرد و این بار نه چند هزار نفر در تهران و ورامین و ... که 35 میلیون در سراسر سرزمین امام زمان (ع) همان فریاد را تکرار کردند و همان پیام را ابلاغ کردند، و این بار ابلاغ شوندگان خود ابلاغ کنندگان بودند، از این روی آن دو پیام به سرعت جامه ی تحقق پوشیده، به عینیت رسید. و هموبود که شاه را به در کرد و  حکومت اسلامی را جایگزین حکومت طاغوتی نمود. و بدینسان آن شمعها سوختند و آینده انقلاب را روشن نگهداشتند.

*نوزدهم شهریور: در این روز بود که پیر و جوان، زن و مرد ملت ایران، اشک ریزان به خیابانها ریختند و در سوک ابوذر زمان، آیت الله طالقانی، این شخصیت بسیار محبوب و دوست داشتنی، به عزاداری پرداختند.

مرحوم آیت الله طالقانی، یکی از معدود چهره های مبارزی بود که یک لحظه آرام ننشست و با شوری حسینی در برابر طاغوت زمان محمدرضا پهلوی ایستاد و لذا همواره از زندان به زندانی و از سیاهچال به سیاهچالی دیگر روانه می شد. او چون برای خدا قیام کرده بود، نه تنها با پهلوی مبارزه می کرد که پس از انقلاب با جوجه کمونیستهای آمریکائی نیز مبارزه را ادامه داد تا آنجا که قلب مهربانش را پرخون کردند تا اینکه در این روز، به لقای خدای خود شتافت.

*بیستم شهریور: در این روز بود که دست پلید منافقین از خدا بی خبر، به خون یک تن از ذریّه ی پاک رسول خدا، فرزند روحانی و جسمانی امیرالمؤمنین (ع) اولین شهید محراب انقلاب اسلامی و دومین شهید محراب اسلام حضرت آیت الله حاج سید اسدالله مدنی، آلوده شد و این مرد مبارز، مجتهد و شخصیت سازش ناپذیر و محبوب را از ملت ایران گرفت. خدایش رحمت کند و با اجداد طاهرینش محشور فرماید.