بررسی وضع موجود جنگ

بررسی وضع موجود جنگ، و آینده آن

حجة الاسلام و المسلمین هاشمی رفسنجانی

پنج سال از جنگ تحمیلی می گذرد و با فرا رسیدن هفته جنگ، وارد ششمین سال آن می شویم. از این روی سزاوار است، دور نمائی از وضع موجود جنگ و تحلیلی از آینده آن، فهرست وار مورد بحث قرار دهیم.

به نظر می رسد عراق که حادثه افروز جنگ و مسئول آن بوده و اهداف خبیثانه ای از آن داشته، و کسانی که در جنگ پشت سر عراق بوده و به او یاری می رساندند، اکنون در شرایط بسیار دشواری قرار گرفته اند. و جمهوری اسلامی، خیلی متین و پابرجا، به همان روندی که پس از شروع تجاوز انتخاب کرد، با اطمینان و استحکام بیشتری ادامه داده و پیش می رود. و این در صورتی است که کسی منکر مشکلات، خرابی ها و مصیبتهائ جنگ نیست، خصوصا برای افراد بی صبر و کم تحمل و یا آنها که به زندگی، تنها بعد از رفاهی می نگرند، ممکن است مساله جنگ برایشان ابهامات زیادی داشته باشد و برخی نیز خشمگین باشند چرا که با ایده های انقلاب آشنا نیستند و یا نسبت به آن دشمنی می ورزند و بدون شک، جنگ به آنها نیز آسیب وارد ساخته است.

ولی آن چه ما را از نتایج جنگ خشنود می سازد و به آینده ی آن امیدوار، تحلیل واقع بینانه ای است که براساس اهداف انقلاب، ترسیم می شود.

 

نگرشی بر وضعیت عراق

نخست باید نظری بیافکنیم بر وضعیت موجود در عراق. به نظر من، اکنون عراق در بدترین شرایط به سر می برد. زیرا عراق کشوری است که بالقوه، استعداد بهترین و مرفه ترین زندگی را دارد، چون ذخایر نفتی آن بیکران و جمعیتش بیش از چهارده میلیون نفر نیست. و از سوئی دیگر، شرایط اقلیمی خوبی دارد: آب فراوانی در عراق موجود است از قبیل رودهای دجله و فرات و رودخانه های فراوان دیگری که از غرب کشور ما یا از جنوب و غرب ترکیه به آنجا سرازیر می شود. و در مجموع، عراق می تواند، از لحاظ امکانات رفاهی و پیشرفت، یکی از، بهترین کشورها برای ملتش باشد ولی با این سیاست غلط ماجراجویانه حزب بعث و این که آلت دست اهداف استعمارگرانه جهان استکبار قرار گرفته و طیف حاکمیت باند میشل عفلق بر آنجا گسترده شده که اینان از پایه و اساس، عوامل ساخته شده ی استعمار هستند، می تواند فهمید که عراق چه وضع دشواری را می گذراند.

 

وضعیت نظامی عراق

1ـ در شمال عراق، کردستان واقع است که می توان گفت: رژیم عراق، چندان حاکمیتی در آن بخش وسیع ندارد مگر در جاده ها و اطراف پادگانها و در هر نقطه ای که یک واحد نظامی مستقر کرده است، ضمن اینکه در مسیر، همیشه مورد تعرض مخالفان قرار گرفته و می گیرد. و حتی راه های حیاتی که به ترکیه دارد یعنی لوله های نفت، از همان جاده ها عبور می کند و رژیم ناچار است قدم به قدم، با نیروهای نظامی آن راهها را حفظ و کنترل کند، که در هر صورت حاکمیت عراق در شمال، متزلزل می نماید.

2ـ در جنوب کافی است وضعیت هور الهویزه را از نظر گذراند که در هور غرب دجله نیز چیزی شبیه ان است زیرا سربازان فراری و شیعیان مخالف حکومت، در آن جا پناه گرفته اند و در حقیقت این بخش وسیع از جنوب عراق که تقریبا به مرکز هم نزدیک است، درست در حاکمیت رژیم نیست، مگر جاده هائی که در هور کشیده شده است که در آن جا نیز حاکمیتش متزلزل می باشد.

3ـ در جنوب شرقی عراق (از بصره تا فاو) عملا غیر از سنگرهای نظامی چیزی به چشم نمی خورد و سراسر این منطقه در تیررس ایران است. و همان گونه که آنها آبادان و خرمشهر ما را می زنند، ما نیز در طول اروند رود می توانیم ضربه هائی مهلک بر آنها وارد سازیم.

4ـ عراق از خلیج فارس که مهمترین رگ تزریق مواد اقتصادی برای آن است و بیشترین نفت عراق از آنجا صادر می شده، امروز محروم می باشد زیرا اسکله های البکر و الأمیه به کلی تعطیل است. و تنها از راه «توز خرماتو» به طور خیلی دزدانه رفت و آمد می شد که انشاءالله، جلویش را خواهیم گرفت.

5ـ شرق عراق تا حدود سی، چهل کیلومتری مرز، اصلا تامین ندارد یعنی طوری است که هیچ موسسه ی حساس صنعتی یا پروژه ی ساختمانی و عمرانی نمی تواند پا بگیرد، برای اینکه هر لحظه ممکن است گلوله های توپ به آنجا برسد. و شما در نظر بگیرید: اگر مرز عراق عراق را با ما 1200 کیلومتر حساب کنیم و در طول مرز، سی کیلومتر را نا امن به حساب بیاوریم، سی کیلومتر در هزار و دویست کیلومتر چه مساحت وسیعی از شرق عراق را در بر می گیرد که نا امن است و نوعا کسانی که در آنجا زندگی می کنند یا مهاجرت کرده اند و یا به صورت متزلزل، بدون امنیت، زندگی می کنند و امکان سرمایه گذاری و عمران هم، دشوار و یا محال به نظر میرسد.

6ـ غرب عراق، قسمتهائی که به سوریه نزدیک می شود،به خاطر سیاست بدی که با سوری ها دارند،نا امن است و قسمت زیادی از آن هم بیابان است.

7ـ بصره که مرکز مهم صنعت و اقتصاد عراق است و هیچ وقت عراق بدون بصره نمی تواند زندگی کند، در وحشت و اضطراب به سر می برد، زیرا در تیررس توپهای دور رس ما است و هر وقت آشوبی از سوی عراق پیش آید، توپهای ما تا آن طرف بصره را هدف قرار می دهند.

8ـ جاده ی استراتژیک و حیاتی بغداد بصره که از «العماره» می گذرد، در خیلی از نقاط، نه تنها در تیررس توپها که در تیررس خمپاره های ما نیز هست. و این هم جاده ای نیست که عراق بتواند از آن صرف نظر کند.

تنها جائی که برای عراق تقریبا امن است (آن هم در صورتی که آشوبی پیش نیاید) مرکز عراق است که اکنون همه چیز در آن جا متمرکز شده است.

 

وضعیت اقتصادی عراق

پیش از آنکه عراق جنگ را شروع کند، در حدود 35 میلیارد دلار ذخیره شده است. و قاعدتا این ادعا درست است زیرا پس از پیروزی انقلاب اسلامی، وقتی که صادرات ایران از 6 میلیون بشکه نفت به یک میلیون یا یک میلیون و نیم کاهش یافت، عراق تولید خود را به سه میلیون و نیم بشکه و با قیمت زیادی، بالا برد و چون تمام پول نفت را هم نمی توانستند جذب بکنند لذا پول زیادی ــ و طبق ادعاها در حدود سی و پنچ میلیارد دلار ــ اندوخته کردند. و اکنون بیش از چهل میلیارد دلارــ غیر از کمکهای بلاعوض که گرفته است ــ مقروض می باشد. و همه می دانند که ذخایر ارزی عراق صفر است.

و این در شرایطی است که عراقی ها در همان دوره وفور ذخایر ارزی، پروژه های بسیار عظیمی را تصویب کردند، مانند دوران رژیم شاه در ایران، و بیشتر این پروژه های بلند پروازانه، متکی به نیروها و تکنیک خارجی بوده و امکان اداره اش در خود عراق نبوده مانند سدها، راه آهن ها، پروژه های نیروگاه های اتمی، پلها، کارخانه ها و صنایع و احیای اراضی و و ... که نمونه هایش در ایران هست. این پروژه ها تازه داشت به مرحله اجرا می رسید که جنگ را آغاز کردند. آنها با آغاز جنگ، ابتدائا خیال می کردند به زودی جنگ تمام می شود و پس از اینکه عراق ژاندارم منطقه شد، باج خواهی بیشتری از همسایه ها می کند و پروژه ها به سرعت ادامه پیدا می کند. بیگانگان هم که دستشان از ایران قطع شده بود، امید زیادی به عراق بسته بودند. و امروز اکثر این پروژه ها یا تعطیل شده و یا نیمه تعطیل و نیمه جان است.

و آنان که در مسائل اقتصادی آگاهی دارند، می دانند که این پروژه ها چه زیانی به عراق وارد کرده است. پروژه ای که مهندسینش، کارشناسانش، موادش، تکنیکش و همه چیزش وابسته به بیگانگان است، اکنون تعطیل یا نیمه تعطیل بشود، زیان زیادی به کشور وارد می سازد زیرا از طرفی، شرکتهای خارجی حاضر نیستد، از یک ریال خود بگذرند و از طرفی دیگر طبق قراردادهائی که بسته اند، اگر از طرف کارفرما تاخیری پیش بیاید، کارفرما هم باید تورم را بپردازد و هم معطل ماندن کارگاه ها و نیروه ها و هم بهره ها را.

در چنین شرایطی، ما می توانیم حدس بزنیم در ظرف پنج سال جنگ، این پروژه ها برای عراق چقدر گران تمام شده است که با وجود سی و پنج میلیارد ذخیره ارزی، اکنون بیش از چهل میلیارد دلار بدهکار است. گرچه آنها که مجری هستند، به خاطر حفظ ظاهر و این که نمی خواهند الان عراق شکست بخورد، این مسائل را به صورت علنی کمتر مطرح می کنند و تنها در جلسات سری به حل و فصل آنها می پردازند و به همین دلیل است که می بینیم قرار دادها بین عراق و آلمان، عراق و هند، عراق و ژاپن، عراق و کره جنوبی و و ... تلاطم پیدا می کند. و تازه جنگ هم که تمام بشود مشکل اصلی عراق همین پروژه ها است.

 

وضعیت نیروی انسانی

نیروهای داخلی عراق عمدتا جذب جبهه ها شده اند یعنی اجبارا به جبهه ها اعزام شده اند. در نتیجه، مسائل داخلی مانند بیکاری به وجود آمده است. مطلب دیگری که در این رابطه اهمیت دارد، این است که بسیاری از سربازهای عراقی مدت هفت سال از سربازیشان می گذرد و هنوز مرخص نشده اند، با اینکه نظام وظیفه عراق چهار ساله است و اینها با اینکه مدت خدمتشان به سر آمده، چون جبهه نیاز به افراد دارد، آنها را آزاد نمی کنند سربازی که هفت سال خدمت اجباری کرده است چه روحیه ای می تواند داشته باش؟ اگر نجنگد، از پشت، او را تیر می زنند و اگر فرار کند، خانواده اش را تحت فشار قرار می دهند و امکانات و حقوقی که به آنها داده اند پس می گیرند و لذا در سربازان عراقی، روحیه حمله و تهاجم را ندارند مگر در مواردی بسیار استثنائی. از این روی، هر وقت ایران حمله ای می کند، در ابتداء عملیات، ارتش عراق شکست می خورد.

اکنون بسیاری از کارهای اداری داخلی، به کارکنان مصری و سودانی و و... سپرده شده و کارکنان عراقی بالاجبار روانه جبهه ها شده اند. و حتی خانم ها را به عنوان پرستار یا دیگر کارهای حاشیه ای جنگ، به پشت جبهه ها اعزام کرده اند. و اخیرا یک قانونی گذراندند که هر خانمی فارغ التحصیل می شود، باید یک سال برای جنگ ــ به یک نحوی ــ خدمت کند.

 

وابستگی به خارج

عراق از نظر وابستگی به خارج، در بدترین شرایط به سر می برد. امروز عراق هم اسیر شرق است و هم اسیر غرب، هم اسیر روسها است و هم اسیر آمریکائیها و هم اسیر ارتجاع عرب. و اتفاقا وضعی را به وجود آورده که برای هر یک از دو بلوک قابل اعتماد نیست.

از لحاظ نظامی، بدون شک وابسته به شوروی است زیرا عمده اسلح ـ های عراق، روسی است و اهل نظر می دانند که تعویض یک سیستم نظامی ــ چه از نظر زمان و چه از نظر بودجه ــ در شرایط جنگی غیر ممکن است برای اینکه عراق ارتش وسیعی دارد که با سیستم روسی تعلیم دیده شده: سربازخانه ها، آموزشها، ترابری، نیروی هوائی، نیروی زمینی و خلاصه هر چه مربوط به ارتش است،متکی به روسها است و با ملاحظه اینکه اگر یک قطعه از هلیکوپتر یا هواپیما یا دستگاه های رادار از کار بیافتد، خود دستگاهها را از کار می اندازد، معلوم می شود که یک ناز روس می تواند عراق را متلاشی کند.

پس اگر عراق بخواهد سیستم نظامی خود را متکی به غرب کند، باید دهها میلیارد دلار پول خرج کد و چندین سال هم برای آموزش افراد لازم است، و چنین چیزی برای ارتشی که در حال جنگ است، میسر نمی باشد.

مسئله دیگر، وابستگی مادی عراق به ارتجاع عرب است. امروز اگر شیوخ عرب کمک مالی به عراق نکنند، رژیم عراق فورا ساقط می شود. اگر پولهای بی حساب ارتجاع عرب نباشد، عراق نه می تواند مهمات جدید وارد کند و نه می تواند بودجه قطعات یدکی اسلحه را بپردازد و نه حتی می تواند، مواد غذائی را برای کشور و ارتش تهیه کند بنابراین وابسته به همان شیوخ عرب است که تا دیروز با آنها سر جنگ و ناسازگاری داشت و آنها را تحت فشار قرار داده بود.

 

وصل کردن لوله نفت به عربستان

اکنون مدعی هستند که لوله نفت عراق، از جنوب به لوله نفت عربستان وصل شده است! این ادعا بیشتر به یک جوک سیاسی شبیه است. کشوری که وابستگی اش به روسها آنقدر زیاد است، چطور لوله نفت خود را به عربستان وصل می کند در حالی که تمام صخره های عربستان، آمریکائی است؟! و نه اینکه لوله نفت عراق از عربستان بگذرد بلکه آن گونه که گفت می شود: لوله نفت عراق به لوله نفتی عربستان وصل شده و از آنجا میان بر نفت صادر می شود! تازه اگر چنین چیزی حقیقت داشته باشد، سند اسارت مضاعف عراق است.

من هنوز نمی دانم این مسئله چقدر صحت دارد. گرچه معروف است که عربستان و کویت حدود 600 هزار بشکه نفت، در طول سالیان جنگ، به نیابت از عراق می فروختند و پولش را عراق بر می داشته است و به مردم چنین وانمود می کردند که این نفت ها از منطقه بی طرف است! ولی در هر صورت اگر وصل شدن لوله نفت عراق به لوله نفتی عربستان درست باشد، ضمن این که اسارت عراق را بیشتر کرده، عربستان نیز خود را آلوده نموده است و ما به آن لوله ــ گرچه در خاک عربستان باشدــ به عنوان لوله ی جنگی می نگریم و دیگر نباید عربستان توقع داشته باشد، اگر روزی دستمان به آن لوله برسد، آن را قطع نکنیم.

یک شریان حیاتی عراق هم از ترکیه عبور می کند، با اینکه ترکیه عضو ناتو است. بندر دیگری که حیات عراق را ادامه می دهد، بندر عقبه در اردن آمریکائی است. عراق با چنین وابستگی که اسلحه اش از شرق و پولش از غرب و متخصصان و کارشناسانش از شرق و غرب اند و برای یک لقمه نان هم نیاز به کمکهای ارتجاع عرب دارد، آسیب پذیری این کشور را بیشتر می کند.

پس شرایط امروز عراق به ما اجازه می دهد که بیش از پیش روی خواسته هایمان پافشاری کنیم و بگوئیم: باید خسارت ما پرداخته شود، متجاوز محاکمه گردد و رانده شدگان عراقی به وطنشان باز گردند. و از همین جا سیاست جنگی ما روشن می شود.

 

نگرشی بر وضعیت ایران

خوب است نظری اجمالی هم به وضعیت خودمان بکنیم و ببینیم الان در چه شرایطی نسبت به اوایل جنگ قرار داریم؟

همان گونه که در اوایل بحث گفتیم: روند زندگیمان از ابتدای انقلاب تا به حال و از اوائل جنگ تا به حال، روند تثبیت و تکامل و تحکیم بوده است و در این روند هیچ آسیب ندیده ایم.

در آن روزهایی که جنگ شروع شد، وضع سیاسی ما خیلی بد بود و اختلاف شدیدی بر ما حاکم بود لیبرالها و مخالفینی در پس ریاست جمهوری و نیابت فرماندهی کل قوا و در مجلس و در بسیاری از ادارات و ارگانها حضور داشتند. و الان تبدیل شده به سیاست یک پارچه ی تحکیم یافته ای که بحمدالله تمام ارگانها کارهای خود را به خوبی انجام می دهند و از این نظر مشکلی نیست.

از لحاظ امنیت داخلی، آن روزها گروهکها در کشور نیازمند بودند چه از نظر اسلحه هائی که از اوایل انقلاب تاراج کرده بودند و چه از نظر عوامل نفوذی که در متن نخست وزیری، مجلس، دادگاه های انقلابی و حتی بیت امام داشتند و بحمد الله امروز سرکوب شده اند.

در آن روزها ما حاکمیتی در کردستان و بخش عظیمی از غرب کشور نداشتیم و در نتیجه، حاکمیت جمهوری اسلامی در سه استان کردستان، آذربایجان غربی و باختران به طور جدی نبود، و پس از شروع جنگ، دو استان خوزستان و ایلام، هم از دست ما رفت. اکنون وضع به گونه ای دیگر است: ما در تمام مرزهایمان حاکمیت داریم. کردستان در همین رای گیری اخیر جزو بهترین مناطق کشور از لحاظ تعداد آراء به طور نسبی و نظم در انتخابات بوده است. در خوزستان، بلوچستان و ترکمن صحرا که پس از انقلاب ناآرام بود، آرامش برقرار شده و مشکلاتشان حل شده است.

 

وضعیت اقتصادی ایران

از لحاظ اقتصادی ـ پس از انقلاب تا کنون ـ هیچ گاه نفت را بیش از اندازه ای که اوپک برای ما تنظیم کرده، نفروخته ایم چون سیاست ما این نیست که منابع نفتی را خالی کنیم.

در اوائل انقلاب بدهی هائی به خصوص چند میلیارد دلار به آمریکا داشتیم که بدهی هایمان را پرداختیم و مطالباتمان را تا اندازه ای وصول کردیم. امروز برنامه ی ارزیمان به گونه ای است که در آمدمان با مخارجمان تنظیم شده و در آن حدی که منطقی است، مصرف می کنیم.

بندرها الان شرایط بهتری دارد زیرا بندرهای جدیدی ساخته ایم. کارخانه هایمان که در ایام اول انقلاب چندان کار نمی کردند، الان با جدیت و فعالانه به کارهای خود ادامه می دهند بیمارستان ها که بعضی از قسمت هایش تعطیل شده بود، اکنون راه اندازی شده و کم و بیش رو به بهتر شدن است و با برنامه ریزی که شده، می توانیم بیماران را بپذیریم و به مشکلات مردم برسیم.

 

وضعیت نظامی ایران

ارتش ضربه خورده بود و روحیه اش را باخته بود، الان یک ارتش قوی، نیرومند و مستقل است و روحیه ها در سطح بسیار بالائی قرار دارند. سپاه تازه شروع شده بود و چندان توانی نداشت و امروز به تنهائی قدرت یک ارتش را دارد. سپاه نیروهای کار آزموده دوره دیده ی نیرومند دارد و از طرفی دیگر امکانات زیادی  تهیه دیده است.

امروز انبارهای مهمات و زاغه های ما پر است و صنایع نظامیمان ــ چه آنکه مربوط به ارتش است و چه آنکه مربوط به سپاه است ــ با فعالیتی بیشتر مشغول کار است. بسیج که تازه می خواست جان بگیرد، الان بیش از سه میلیون، آموزش دیده ی کار آزموده دارد که با قاطعیت می توان گفت چنین نیروئی در هیچ نقطه ی دنیا ــ فعلاــ وجود ندارد.

خودکفائی در نیروهایمان به صورت چشمگیری پیشرفت کرده است. ناوگان هلیکوپتری در حال تنظیم شدن است، و آن طور که گفته می شود: پس از شوروی و آمریکا، ایران سومین قدرت هلیکوپتری دنیا از نظر تعداد و تنوع می باشد.

از لحاظ میدان جنگ، آن موقع جنگ تا پشت دزفول و اهواز و آن طرف رود کارون کشیده شده بود و حتی بندر ماهشهر وضعیت خطرناکی را داشت و اما امروز به فضل خداوند و همکاری عزیزانمان در سپاه، ارتش و بسیج، جنگ را به خاک عراق کشانده ایم که در شمال، حدود چهل کیلومتر در داخل عراق می جنگیم و در جنوب بیست کیلومتر در هور جلو رفته ایم و جزایر مجنون که الان به دست ما است، در وسط خاک عراق است و نزدیک دجله می باشد.

در آن موقع، عراق هر گلوله ای را که پرتاب می کرد به یکی از شهرهای ما می خورد، و اکنون برعکس شده است یعنی هر گلوله ای را که ما می زنیم به یک نقطه از عراق می خورد. آن وقت عراق در شرایطی بود که به شهرهای ما موشک پرتاب می کرد و ما نمی توانستیم جوابی دندان شکن به آن بدهیم و اما امروز ما می توانیم مرکز بغداد را هدف قرار دهیم و نشانه بگیریم. ما همان گونه که ثابت کرده ایم، قدرت موشکی ایران عملا قابل توجه است و همسایه های ما باید روی این قدرت حساب باز کنند.

 

استقامت تنها راه مقابله با دشمن

و امروز گرچه می بینیم، عراق پشتش به کوه است و قدرتهای بزرگ او را حمایت می کنند و کشورهای عمده قدرتمند مایل نیستند عراق شکست بخورد و تا مایوس نشده اند، به حمایتشان ادامه می دهند ولی ما باید عملا آنها را مایوس و ناامید کنیم و هیچ چیز غیر از استقامت، دشمن ما را مایوس نمی کند.

من وقتی تاریخ جنگهای ویتنام را می خواندم، به مذاکرات سران آمریکا که برخورد می کردم، می دیدم تنها نقطه ای که روحیه آنها را تضعیف می کرد و مورد محاسبه آنان قرار می گرفت، مقاومت ویتنامی ها بود و وقتی به این نتیجه می رسیدند که ویتنامی ها تا آخر می جنگند، برای آمریکائی ها بن بست تلقی می شد.

بنابراین، عنصر مهم در پیروزی ها، مقاومت و پایداری است. و لذا هر وقت مقاومتها بشکند و روحیه ها ضعیف شود، دشمن امیدوار می شود و تهاجم خود را بیشتر می کند. و از این روی، بوی سازش، عقب نشینی و شکست مقاومت، نیرو به دشمن می بخشد و به ارتش روحیه می دهد. پس ما باید با سازش و عقب نشینی یا صلح تحمیلی با قاطعیت هر چه تمام تر مخالفت کنیم تا به پیروزی دست یابیم.

البته ما مخالفت جنگ و ویرانیهای آن هستیم و از این صحنه های کشتار، تنفر و انزجار داریم ولی در عین حال، شکست و ذلت را به مراتب بدتر و قبیح تر از صحنه های نفرت زای جنگ می دانیم.

ما به چه قیمت جنگ را خاتمه دهیم؟ آیا روا است که آن همه فداکاریها، ایثارها، جان بازیها و خونهای شهیدانمان را نادیده بگیریم؟ آیا به جا است آینده را نادیده بگیریم و تسلیم خطر مهم مسابقات تسلیحاتی بشویم؟ و وجود حزب بعث را که از سوی استعمارگران در منطقه کاشته شده و بدترین و پلیدترین عناصر را برای جلوگیری از وحدت و یکپارچگی مردم و همکاری کشورهای منطقه و متحد شدن مسلمانان، ایجاد کرده اند، نادیده بگیریم؟ ما که خواهان جنگ نبودیم بلکه صدام بود که این جنگ خانمان سوز را بر ما و ملت خودش تحمیل کرد، اکنون که در اثر فدارکاریها و مقاومتهای بی نظیر ملت شریفمان، با پای خود در دام افتاده و ملت ما کار جنگ را به این مرحله سرنوشت ساز رسانده آیا به جا است که ثمره ی این جهاد و این همه ایثار را از بین ببریم و به دستاوردهای جنگ و فداکاریهای مردم و قدرت این دین و منافع این مملکت، خیانت نمائیم؟!

 

ماجراجوئی های عراق

امروز عراق آسیب پذیر است و با این روحیه ای که سربازانش دارد، امکان یک حمله موفق و گسترده ای برای آن در میدان نبرد نمانده است لذا دست به ماجراجوئی ها می زند.

یکی از ماجراجوئیهای عراق، موشک زدن به شهرها و یا بمبارانهای کور از سطحهای بسیار بالا توسط هواپیماها است. به این مناسبت لازم است مطلبی تذکر دهم:

اخیرا یک نوع توپهائی را تهیه کرده ایم که اگر شهر زنی دوباره شروع شود، این توپهای ما نقاط دورتری را ــ نسبت به گذشته ــ می تواند هدف قرار دهد و در حالی که بُرد آنها بیش از چهل کیلومتر است، قدرت تخریبی زیادی هم دارد. البته در گذشته هم توپهای 175 داشتیم ولی زیاد نبود، اما امروز به حد وفور داریم و در مناطق زیادی می توانیم آنها را مورد استفاده قرار دهیم.

اکنون موشکهائی نیز داریم که تقریبا همین مسافت را می تواند بکوبد و خیلی دقیق هم هست، و این موشکها ساخت خودمان است و در عملیات اخیر نیز به کار گرفته بودیم.

از لحاظ قدرت موشکی دور برد هم وضع ما بحمدالله خوب است. ما برای مدت خیلی طولانی می توانیم بغداد را از جمعیت خالی کنیم و شهرهای دورتر از بغداد را تا موصل هدف قرار دهیم. بغداد تا موصل که دورترین نقطه نسبت به ایران است، در هدف توپهای ما قرار دارند و اگر عراق باز هم دست به ماجراجوئی بزند، قدرت موشکی و توپخانه ما جلوی شهر زنی را خواهد گرفت.

 

حمله به خارک

گرچه عراقی ها از روز اول، روی حمله به خارک تکیه می کردند، ولی هیچ وقت به صورت متمرکز مانند این بار وارد عمل نشده بودند. به نظر می رسد که مسئله را با شیوخ عرب و با حامیانشان در میان گذاشته اند و بین خودشان به تفاهم رسیده اند که خارک را مورد حمله جدی قرار دهند.

عراق در این مدت کوتاه بیش از ده بار به خارک حمله کرده است و ما هم که دیدیم آنها جدی هستند، دفاع جزیره را تقویت کردیم به نحوی که زدن جزیره از پائین تقریبا محال است ــ مگر اینکه غفلت یا خیانتی بشود ــ و لذا آنها با همان شیوه ای که در تهران به کار بردند، از بالا بمب کور می اندازند و این روّیه در خارک چندان موثر نیست زیرا خارک مثل تهران نیست که پانصد کیلومتر زیر ساختمان باشد. آن جا یک نقاط ساختمانی کوچکی وجود دارد و بقیه آب است و کویر و چون شانس به هدف خوردن بسیار ضعیف است، از این روی، عملیات هوائی گران قیمت مقرون به صرفه نیست ولی ممکن است صدام دیوانگی کند و دنبال این ماجراجوئی باشد. در آن صورت قدرت مقابله به مثل ما خیلی زیاد خواهد شد برای اینکه خیلج فارس جائی است که در آن دست ما از هر میدانی بازتر است، و به خوبی می توانیم از کسانی که با عراق در این طرح پلید توافق کرده اند انتقام بگیریم، البته این انتقام باز هم به قصد کوبیدن عراق است.

امروز عراق ــ به صورت غیر مستقیم ــ بیشترین استفاده را از خلیج فارس میکند، کشورهای نفت خیز منطقه به خصوص عربستان و کویت، بخش مهمی از امکانات و پولها و حتی مواد غذائی خود را به عراق اختصاص می دهند و با ساده ترین محاسبه، همه می پذیرند که اگر ما بخواهیم از خلیج فارس محروم شویم، عراق هم باید محروم شود. و چون لازمه ی محروم شدن عراق، محروم کردن واسطه ها است، پس باید از اول دست واسطه ها را از خلیج فارس کوتاه کرد و این کار برای ما واقعا عملی و امکان پذیر است.

همان گونه که گفتیم امکان موفقیت عراق در این مورد خیلی زیاد نیست ولی در صورتی که موفق شود و ما نتوانیم نفت خود را صادر کنیم، در آن موقع خلیج فارس برای ما چیزی بی معنائی خواهد شد و لذا وضع فوق العاده اعلام می کنیم و زندگی اقتصادی را از روال طبیعی اش بیرون می آوریم و مقدار زیادی از نیروهای ما ــ خواه ناخواه ــ به جبهه روی می آورند و در آن موقع ممکن است نیروهای ما از کردستان به طرف لوله های نفتی عراق راه بیافتند زیرا عراق در شمال چندان حفاظتی ندارد و آن سد مهمی که جلوی ما بود، در عملیات قادر شکسته شد و الان راه جلوی ما باز است گرچه نسبتا طولانی است.

ممکن است نیروی عظیم دیگری را به طرف لوله هائی که به ترکیه می رود و نزدیک سوریه است گسیل کنیم. و در جنوب هم نخواهیم گذاشت که عراقیها نفت خود را به آسانی از طریق عربستان صادر کنند و در آن صورت لوله نفت عربستان که برای عراق نفت صادر می کند، لوله عراق برای ما تلقی می شود و تلاش خواهیم کرد که نفت از آن لوله بیرون نرود.

اگر چنان وضعیتی پیش آید ما نمی توانیم مانند این روزها با صبر و حوصله جنگ را اداره کنیم بلکه باید جنگ را یک طرفه کنیم و کارش را تمام نمائیم و بحمدالله امکانات، مهمات، اسلحه و نیروهای آموزش دیده ی آماده داریم و با یک بسیج گسترده، به جنگ خاتمه می دهیم. البته آن دوران فوق العاده و اضطراری، ضربه هائی اقتصادی بر کشور وارد خواهد کرد ولی این راه منحصر به فرد ما است و چاره ای جز این نداریم. باید همسایگان ما هم حساب آن روز را بکنند.

 

نتیجه گیری

بنابراین، به این نتیجه می رسیم که این جنگ تا تحقق خواسته هایمان باید ادامه پیدا کند و شکی نداریم که اگر جنگ را این گونه که الان برخی از ریا کارها، با دروغ از مشکلات موجودی که جنگ برای عده ای از مردم دارد، سوءاستفاده می کنند و شعار صلح می دهند، اگر بخواهیم منطق اینها را اجرا کنیم، خیانتی است بزرگ به اسلام، انقلاب ملتهای مسلمان. و همان گونه که گفتیم اگر ما اجازه بدهیم عنصری که ماهیت بسیار خطرناکی دارد مانند صدام بماند و یا حزب بعث عفلقی که هدفی ندارد جز جلوگیری از متحد شدن جبهه های اسلامی و متشکل شدن در برابر اسرائیل و جز منع همکاری کشورهای منطقه با هم به حیات ننگین خود ادامه دهد، جامعه اسلامی از هم پاشیده و وضعیت آنان خطرناکتر خواهد شد.

اگر امروز ما صلح کنیم و دست از صدام برداریم، با این تبلیغاتی که دشمنان ما در دنیا کرده اند و ایران را خطری برای کشورهای منطقه معرفی نموده اند، صدام طلبکار هم خواهد شد و از کشورهای دیگر بیش از پیش باج خواهی کرد و طبعا آنها هم در برابر حرکتهای اسلامی، او را مسلح نگه خواهند داشت و هر روز اسلحه جدیدی به او می دهند و در نتیجه مسابقه تسلیحاتی پیش می آید.

بنابراین با توجه به این که صدام متکی به منابع بیشتر نفت خواهد بود زیرا کشورهای مرتجع منطقه به خاطر وحشتی که دارند، حمایت مالی خود را افزایش می دهند و استکبار هم به او کمک می کند، و از آن طرف نیروها، امکانات و هزینه های زیادی برای ما در بردارد و مجال کارهای عمرانی به پنج استان مرزی ما نمی دهد، و این درگیری ها و نزاع ها در این شرایط ادامه پیدا می کنند تا رادیوهای بیگانه و رسانه های تبلیغاتی و روزنامه ها و جاسوسان بین المللی بیشتر تغذیه کنند و از طریق شایعه پراکنی و دروغ پردازی و جاسوسی پول و درآمد بیشتری به دست بیاورند و ضد انقلاب نیز می تواند در آن جا پناهگاه داشته باشد زیرا چیزی برای آنها بهتر از این نیست که در جوار کشور مورد نظرشان، یک دشمن خونی وجود داشته باشد که از آن دشمن ارتزاق کنند، خلاصه تمام این عوامل به اضافه اسلام و منطق انسانی به ما اجازه نمی دهند که کوچکترین سازش یا کوتاهی در امر جنگ داشته باشیم.

 

تعداد مشاهده مقاله: 65