وحدت، گامی مطمئن بسوی پیروزی

بماسبت هفته وحدت

سید محمد جواد مهری

به پیشنهاد آیت الله العظمی منتظری، از روز 12 تا 17 ربیع الاول، هفته وحدت نامگذاری شده است. انتخاب این روزها به عنوان هفته وحدت، شایسته ترین انتخاب است زیرا روز 12 ربیع الاول، بعقیده برادران اهل سنت،  روز فرخنده ولادت پیامبر بزرگ اسلام حضرت محمد بن عبدالله (ص) است  روز 17 ربیع الاول، به عقیده شیعیان، روز ولادت با سعادت آم بزرگوار است. و چه هفته ای شایسته تر از هفته ولادت برای وحدت.

ما ضمن عرض تبریک فراوان بمناسبت فرا رسیدن این عید بزرگ اسلامی به مقام والای دوازدهمین جانشین آن حضرت، خاتم الاوصیاء امام زمان(عج) و نایب بر حقش امام خمینی دام ظله و امت شهید پرور امام، بحثی را تحت این عنوان تقدیم خوانندگان عزیز می کنیم که روشن شود مقصود و مراد حضرت امام خمینی و امید امت و امام حضرت آیت الله العظمی منتظری از وحدت چیست و محدوده آن کدام است و با مخالفان وحدت چگونه باید برخورد کرد؟

وحدت و برقراری نظم

یکی از انگیزه های مهم وحدت،‌ایجاد انسجام و هماهنگی در جامعه اسلامی و در نتیجه استقرار آرامش و امنیت است که بی گمان در چنین جوی، اندیشه ها شکوفاتر شده و روش های خدمت به  مستضعفین و مبارزه با مستکبرین، روشن تر  عملی تر می شود. و از این رو راه برای وحدت جهانی گشوده تر می شود. و لذا اندکی از آرزوهای ما این است که روزی فرا رسد که انسان ها سرستیز و ناسازگاری با همنوعان خود نداشته و در سایه یک زندگی منظم و هماهنگ، آرامش در جهان برقرار شود. برای اینکه یکی از انگیزه های وحدت، برقراری نظم و آرامش در بین مردم است.

و لذا حضرت امیر(ع) به مالک اشتر، والی خود در مصر، سفارش می کند: با مردم خوشرفتاری کن که آنها یا برادران دینی توأند و یا همنوعان و نظیران تو از نظر آفرینش و خلقت. و اینکه، ما معتقدیم در حکومت امام زمان(عج) همه مردم با هم متحد می شوند و عدالت و نظم بقرار می گردد- که در روایات بطور کنایه از آن تعبیر به همنشینی گرگ با گوسفند شده است- برای همین استکه وحدت در جهان گسترش می یابد و همه زیر چتر این وحدت در می آیند. و این وحدت بزرگ و تبعیت از یک حاکم عادل، در گستره گیتی، نظم و آرامش را برقرار می سازد.

بنابراین، اگر کسی خواهان نظم است، باید در ایجاد وحدت کوشش کند که هرچه وحدت بیشتر شود، نظم افزونتر خواهد شد و هرچه از وحدت کاسته شود، از آرامش کاسته خواهد شد. در قرآن به ما سفارش شده است که برای رسیدن به وحدت،‌حتی با اهل کتاب نیز با لحنی آرام و روشی مسالمت آمیز بحث کنیم و آنان را از خود نرانیم.« ö@è% Ÿ@÷dr'¯»tƒ É=»tGÅ3ø9$# (#öqs9$yès? 4’n<Î) 7pyJÎ=Ÿ2 ¥ä!#uqy™ $uZoY÷t/ ö/ä3uZ÷t/ur žwr& y‰ç7÷ètR žwÎ) ©!$# Ÿwur x8Ύô³èS ¾ÏmÎ/ $\«ø‹x© Ÿwur x‹Ï‚­Gtƒ $uZàÒ÷èt/ $³Ò÷èt/ $\/$t/ö‘r& `ÏiB Èbrߊ «!$# 4 bÎ*sù (#öq©9uqs? (#qä9qà)sù (#r߉ygô©$# $¯Rr'Î/ šcqßJÎ=ó¡ãB  [1] »

بگو (ای پیامبر!) ای اهل کتاب! بیائید از آن کلمه حقی که میان ما و شما هست تبعیت کنیم که همانا به جز خدا کسی را نپرستیم و با او هیچ چیز را شریک قرار ندهیم و برخی از ما برخی دیگر را بجای خدا، پروردگار قرار ندهید. پس اگر مخالفت ورزیدند، شما(مسلمانان) بگوئید: گواه باشید که ما- در برابر خدا- تسلیم هستیم.

و در آیات زیادی که قرآن با اهل کتاب بحث می کند، با زبانی آرام- و بالتی هی احسن- آنان را به پیروی کردن از حق و کنار گذاردن باطل دعوت می کند، و آنجا که مشرکان و کافران لجاجت می کنند و از وحدت گریزان می شوند،‌خداوند به مسلمانان دستور می دهد که از آنها دروی جوئید زیرا که در دین خود اختلاف ورزیدند و به فرمان وحدت تسلیم نشدند. و هشدارتان باد ای مسلمانان اگر اختلاف داشته باشید و هر یک برای خود گروهی تشکیل دهد و از «سواد اعظم» جدا باشد، مانند مشرکان و کافران است.

«* tûüÎ6ÏYãB Ïmø‹s9Î) çnqà)¨?$#ur (#qßJŠÏ%r&ur no4qn=¢Á9$# Ÿwur (#qçRqä3s? šÆÏB tûüÅ2Ύô³ßJø9$#    z`ÏB šúïÏ%©!$# (#qè%§sù öNßguZƒÏŠ

(#qçR%Ÿ2ur $Yèu‹Ï© ( ‘@ä. ¥>÷“Ïm $yJÎ/ öNÍkö‰y‰s9 tbqãm̍sù [2]»

 

از مشرکان نباشید، آنان که دین فطرت خود را پراکنده نمودند و گروه گروه شدند و هر گروهی به آنچه خود دارند، خوشحال و شادند.[3]

وحدت، برنامه پیامبران

قرآن وحدت و هماهنگی را برنامه پیامبران و هدف بعثت می داند و اکیداً سفارش می کند که همه با هم دین خدا را برپا دارید و زنهار از تفرق و پراکندگی در دین که این مخالفت با خدا و پیام رسانان او است. «* tíuŽŸ° Nä3s9 z`ÏiB ÈûïÏe$!$# $tB 4Ӝ»ur ¾ÏmÎ/ %[nqçR ü“Ï%©!$#ur !$uZøŠym÷rr& y7ø‹s9Î) $tBur $uZøŠ¢¹ur ÿ¾ÏmÎ/ tLìÏdºtö/Î) 4Óy›qãBur #Ó|¤ŠÏãur ( ÷br& (#qãKŠÏ%r& tûïÏe$!$# Ÿwur (#qè%§xÿtGs? ÏmŠÏù 4 uŽã9x. ’n?tã tûüÏ.Ύô³ßJø9$# $tB öNèdqããô‰s? ÏmøŠs9Î) 4 ª!$# ûÓÉ<tFøgs† Ïmø‹s9Î) `tB âä!$t±o„ ü“ωöku‰ur Ïmø‹s9Î) `tB Ü=‹Ï^ム»[4]

 آئینی را که خداوند برای شما مسلمانان مقرر فرموده، همان است که به نوح سفارش کرد و همان که به تو- ای پیامبر- وحی شد و به ابراهیم و موسی و عیسی(ع) وصیت نمود که دین خدا را – همه با هم- برپا دارید و در دین اختلاف و پراکندگی نداشته باشید.

و در ادامه آیه توضیح می دهد که مشرکان را هیچگاه خوشایند نیست که به سوی شما آیند و به دین خدا گرایش پیدا کنند و از تفرق در دین دوری بجویند بلکه این کار برای آنان بسیار گران تمام می شود، چرا که آنها هواپرستی رابر خداپرستی و باطل را بر حق ترجیح می دهند و از این روی خداوند آنان را به سوی خود هدایت نمی کند.

پس اگر کسی وحدت را نپذیرد و از آن دوری گزیند، از هدایت خداوند نیز محروم خواهد بود ولی اگر انسان همگام با دیگران، در راه مستقیم الهی، گام بردارد، از نعمت هدایت برخوردار بوده و رستگار و پیروز در دنیا و آخرت خواهد شد.

وحدت از دیدگاه معصومین

حضرت امیرالمؤمنین(ع) که بزرگترین الگوی حفظ وحدت است و کسی است که بالاترین محنت ها و سخت ترین مصیبت ها را برای حفظ وحدت امت اسلامی بر خود پذیرفت[5]، در یکی از خطبه ها می فرماید:

«و الزمواالسواد الأعظم فان یدالله مع الجماعة. و ایاکم و الفرقة فان الشاذ من الناس للشیطان کما أن الشاذ من الغنم للذئب. ألا من دعا الی هذا الشعار فاقتلوه و لو کان تحت عمامتی هذه!»[6]

هان! همگام با اکثریت مردم(که در مسیر حق اند) حرکت کنید که دست خدا بر سر جماعت است. و زنهار از تفرقه و پراکندگی بپرهیزید زیرا کسی که از مردم کناره گیری کند، گرفتار شیطان می شود همانگونه که جدا مانده از گوسفندان، دچار گرگ می شود. هان! هر کس به این شعار (تفرقه) مردم را دعوت کند، او را بکشید اگر چه در زیر عمامه من باشد.

در اینجا ملاحظه می کنیم که حضرت امیر(ع) دستور قتل کسی را می دهد که مردم را به سوی اختلاف دعوت می نماید و در دین بدعت میگذارد. و قبل از آن حضرت، پیامبر اکرم(ص) کسی را که از گروه مسلمانان جدا می شود، کافر خوانده و غیر مسلمان خطاب می نماید:

«من فارق جامعة المسلمین فقد خلع ریقه الاسلام من عنقه. قیل یا رسول الله: و ما جماعة المسلمین؟ قال: جماعة اهل الحق و ان قلوا[7]»

هر که از جماعت مسلمین دوری جوید، ریسمان اسلام را از گرد خود باز کرده است. از پیامبر(ص) پرسیدند: جماعت مسلمین کیانند؟ حضرت پاسخ داد: گروه حق جویان گرچه اندک باشند.

حضرت امیر(ع) در یکی دیگر از خطبه هایش می فرماید:

«و ان الله سبحانه لم یعط احدا بفرقة خیرا ممن مضی و لاممن بقی[8]»

خداوند سبحان به هیچ کس در اختلاف و پراکندگی، خیری نداده است چه از گذشتگان و چه از ماندگان.

و آخرین وصیتی که حضرت به فرزندانش می فرماید این است که:

«اوصیک یا حسن و جمیع ولدی و اهلی و من یبلغه کتابی بتقوی الله ربکمو لا تمونن الا و انتم مسلمون و اعتصموابحبل الله جمیعا و لا تفرقوا»

وصیت می کنم تو را ای حسن و تمام فرزندان و خویشانم را و هر که پیام مرا در می یابد، به تقی و اینکه از دنیا نروید مگر در حالی که مسلمان باشید  به ریسمان الهی، همگی چنگ بزنید و هیچگاه متفرق  پراکنده نشوید.

حضرت در این وصیت سه جمله از قرآن بیان می کنند که اگر مردم به این سه جمله عمل کنند، بی گمان در دنیاو آخرت، سعادتمند خواهند شد. حضرت در  این وصیت مهم خود، نه تنها فرزندان و خانواده خود را منظور می دارند که تمام مردم را در همه زمانها و مکان ها مورد سفارش قرار می دهند و در حالی که آنان را به تقوی  اسلام وصیت می کنند، از همه می خواهند که با هم به ریسمان الهی تمسک جویند و از تفرقه بپرهیزند.

آنچه از آیات قرآن و سخنان معصومین(ع) بر می آید، این است که باید وحدت و هماهنگی در جامعه حاکم باشد، و محور وحدت حق است، پس همه مردم باید گرداگرد این محور جمع شوند و از آن پیروی کنند. و هرکس از حق دوری کند، به تفرقه روی آورده است. حضرت امیر(ع) در روایتی می فرمایند:

«و اما الفرقة فأهل الباطل و ان کثروا و اما الجماعة فأهل الحق و ان قلوا[9]»

تفرقه در اهل باطل است هر چند زیاد باشند و اتحاد و اجتماع در اهل حق است گرچه کم باشند.

مبارزه با مخالفان وحدت

پس همانگونه که از آیات و سخنان امامان بر می آید، اهل باطل خواهان تفرقه و اختلاف اند و از اسلام بدورند و باید با آنان به مبارزه و پیکار برخاست. حضرت امیر(ع) که می فرماید: هر کس شعار اختلاف و تفرقه را در بین مسلمین بلند کند با او کارزار کنید و او را بقتل برسانید،‌پس بدون شک با آنان که الگوهای تفرقه و اختلاف اند و علناً با وحدت مسلمین مخالفت می ورزند، باید بی محابا مبارزه کرد. حال باید دید مخالفان وحدت چه کسانی هستند؟ و چگونه باید با آنها برخورد کرد؟

مخالفان وحدت

1-    خطرناکترین مخالفان وحدت، در زمان ما ابرجنایتکاران شرق و غرب هستند که در رأس آنها شیطان بزرگ، آمریکا است. این استعمارگران خودخواه با پیروی از سیاست: «اختلاف بیانداز و حکومت کن» پیوسته آتش فتنه و تفرقه را در بین مسلمانان بر افروخته اند و با تمام مظاهر وحدت به مبارزه ای سخت برخاسته اند و بوسیله سلاح های سرد و گرم و سلاح برنده تبلیغات با سران وحدت اسلامی پیکار می کنند و از هر توطئه ای برای ایجاد اختلاف و تنازع در بین مسلمانان فروگذار نیستند.

ما هم در مقابل، باید لبه تیز سلاحهایمان را به سوی آمریکا و دیگر ابرقدرتهای ستمگر نشانه رویم و مبارزه ای آشتی ناپذیر با آنان داشته باشیم. و این برای ما امکان پذیر نیست مگر اینکه تمام اختلافات خود را کنار گذاریم و باهمه مسلمانان، وحدت برقرار کنیم که در غیر این صورت به پیروزی دست نخواهیم یافت: «و لا تنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم[10]» هرگز با هم تنازع و اختلاف نکنید که رسوا می شوید و نیرویتان را از دست می دهید.

پس در برابر این گروه که ریشه فساد و فتنه اند باید با قاطعیت تمام ایستاد و نقشه های پلید آنان را در ایجاد اختلاف بین مسلمین نقش برآب کرد.

2-    دومین گروه از مخالفان وحدت، دست پروردگان و سر سپردگان ابرقدرتها در کشورهای اسلامی هستند. اینان گرچه خطرشان کمتر از خود ابرقدرتها نیست زیرا مستقیماً با مردم سروکار دارند و طبق دستور اربابان، در ایجاد شقاق و نفاق و فتنه هیچگاه کوتاهی نمی کنند! ولی روش مبارزه با آنها فرق دارد. اینها چون ادعای اسلام می کنند لذا باید نخست باپند و اندرز آنها را نصیحت کرد و حجت را بر آنها کامل نمود؛ و اگر نصیحت های منصحان را نادیده گرفتند، باید همان  رفتار شدید را با آنها در پیش گرفت، زیرا در آن صورت فرقی با اربابان خود ندارند. در قرآن می خوانیم: «* $pkš‰r'¯»tƒ tûïÏ%©!$# (#qãYtB#uä Ÿw (#rä‹Ï‚­Gs? yŠqåkuŽø9$# #“t»|Á¨Z9$#ur uä!$u‹Ï9÷rr& ¢ öNåkÝÕ÷èt/ âä!$uŠÏ9÷rr& <Ù÷èt/ 4 `tBur Nçl°;uqtGtƒ öNä3ZÏiB ¼çm¯RÎ*sù öNåk÷]ÏB 3 ¨bÎ) ©!$# Ÿw “ωôgtƒ tPöqs)ø9$# tûüÏJÎ=»©à9$#  [11] »

ای مؤمنان، با یهودان و نصاری پیوند دوستی نبندید، برخی از آنها دوستان برخی دیگرند، و هر کس از شما با آ نها پیمان دوستی بندد از آنها خواهد بود و همانا خداوند گروه ستمگران را هدایت نمی کند.

3-    سومین گروه از مخالفان وحدت، وعاظ السلاطین و روحانی نماهائی هستند که برای خشنودی دشمنان خدا، دین خود را فروخته اند و با فتواهای خود سعی در ایجاد تفرقه بین مسلمانان دارند. این روحانی نماهای آتش افروز را باید بی محابا رسوا کرد و مردم را از اغراض سوء و نیت های پلیدشان آگاه ساخت و گرنه ممکن است با سوء استفاده از مقام و لباس خویش، بدترین و سهمگین ترین ضربه را به وحدت اسلامی بزنند.

و در کوتاه سخن، نخستین مبارزه را باید با ریشه های فساد کرد که خداوند می فرماید: «öNèdqè=ÏG»s%ur 4Ó®Lym Ÿw šcqä3s? ×puZ÷GÏù tbqà6tƒur ß`ƒÏe$!$# ¼ã&—#à2 ‌! 4 ÂcÎ*sù (#öqygtGR$#  cÎ*sù ©!$# $yJÎ/ šcqè=yJ÷ètƒ ׎ÅÁt/[12]  »

با آنان کارزار کنید تافتنه ای (در جهان) نباشد و دین یکسره از آن خدا باشد. ولی اگر دسترسی به ریشه ها نبود باید شاخ  برگهای درخت فساد را قطع کرد تا ریشه آن تنها بماند و آسیبی به وحدت گرایان نرسد.

مقصود از وحدت چیست؟

وحدتی که آرمان بلند امام خمینی است و در بیشتر پیام ها و سخنرانی ها از آن دفاع کرده و از دیرباز در تحقق آن کوشیده است، و از سوئی دیگر آیت الله العظمی منتظری آنقدر به وحدت اهمیت می دهد و برای آن ارج قائل است و آن را تنها راه رستگاری و رهائی امت پیامبر اکرم(ص) از چنگال خون آشام استعمارگران بیدادگر می داند و به همین منظور اعلام کرده است که 12 تا 17 بیع الاول به عنوان هفته وحدت نامگذاری شود. و جمهوری اسلامی برای این هفته، مراسمی باشکوه هر ساله برقرار می کند؛ این وحدت چیست و انگیزه ان چه می باشد؟

برخی از ساده اندیشان و یا مغرضان، وحدت را چنین توصیف کرده اند: مقصود از وحدت اسلامی این است که سنی ها دست از مذاهب خود بردارند و به تشیع روی آورند یا اینکه شیعیان دست از تشیع بردارند و سنی شوند!! ولی روشن است که مشعلداران وحدت هیچگاه چنین انگیزه و هدفی از مطرح کردن وحدت و اتحاد نداشته اند بلکه این را ضد وحدت می دانند. عقیده و مذهب هر کس برای خودش محترم است و نباید گروندگان به مذاهب اسلامی مورد سرزنش یا اهانت قرار گیرند و یا نسبت به عقاید آنان بی احترامی شود. و هدف از وحدت هم این نیست که بحثهای کلامی بین گروههای اسلامی رد و بدل شود و بازار جدال گرم شود، بلکه منظور از وحدت این است که هر کس با حفظ معتقدات خویش باید با سایر مسلمین پیوند اخوت و برادری ببندد و در برابر استعمارگران و ستم پیشگان و عوامل آنان ایستاده و در یک صف موصوص با دشمنان مکتب مبارزه و پیکار کند.

و اگر کسی می خواهد حقانیت مذهب خود را به دیگران اعلام کند، می بایست با بحث منطقی و با دلیل و برهان مطالب خود را به دیگران برساند بدون اینکه اهانت به معتقدات سایرین نماید. تازه وقت برای اینگونه بحثها زیاد است. امروز باید اساس اسلام را که توسط ابرجنایتکاران مورد سوء قصد قرار گرفته است دریافت. امروز هر مسلمانی موظف است ندای غربت قرآن را لبیک گوید و آن را از غربت درآورد. امروز باید اختلافهای جزئی را کنار گذاشت و اصل دین را نگهداشت.

پیامبراکرم(ص) که برنامه اخوت اسلامی را اجرا کرد، می خواست اسلام را که ضعیف است تقویت کند و نیرو بخشد وگرنه بدون شک همه افراد در عقیده های خود یکسان نبودند. امیرالمؤمنین (ع) آن همه رنجها و مصیبت ها را برای حفظ اسلام تحمل کرد و به جزئیات نپرداخت. سایر امامان ما همین روش مقدس را دنبال کردند برای این که حفظ اصل مکتب، هدف آنها بود.

امام خمینی در این باره می فرماید:

«حضرت امیر(ع)،‌ابوالائمه، اول شخص اسلام بعد از رسول الله، در طول مدت عمرشان زجرها دیدند و در آن مدتی که اختلافات بین دستجات بود، ایشان آرامش را حفظ کردند برای اینکه اسلام محتاج به آرامش بود. حضرت رضا(ع) در آن ابتلاءاتی که داشت و در آن مصیبتهای معنوی که برایشان وارد می شد، بدون اینکه اختلاف ایجاد کند، با آرامش راه خود را پیش می برد و مقید بود که آرامش را حفظ کند. ما همه باید اختلافات خود را عقلاً حل کنیم و نگذاریم منجر به سرو صدا و اختلاف اندازی بشود.[13]»

بنابراین، غرض از وحدت این است که پیروان مذاهب گوناگون اسلامی در عین اختلافات مذهبی، باید در برابر بیگانگان و مخالفان وحدت، اتحاد داشته باشند  تمام صفوف مسلمین در یک صف واحد خلاصه شود و در برابر دشمنان اسلام با هم ایستادگی و مقاومت کنند تا اسلام را از چنگال آنها نجات دهند.

در حالی که یهود و نصاری، غرب و شرق، آمریکا و شوروی و وابستگاه به آنها دست بدست هم داده با هم متحد شده اند، لازم است مسلمانان برای نجات اسلام و مسلمین، با هم یکدست و یکصدا شوند و تمام مظاهر تفرقه و اختلاف را بدور بریزند، تا اینکه هم در نزد خداوند سربلند باشند و هم دین خود را به اسلام و قرآن ادا کنند. و مطمئن باشند که امروز هر شعاری برای ایجاد اختلاف در بین مسلمانان، بلند شود‌، از شیطان بزرگ سرچشمه گرفته است  باید از میان برود.

مردم مسلمان و مصمم ایران هم که توانستند از زیر یوغ استعمار بیرون آمده و به پیروزی دست یابند، برای این بود که با هم متحد شدند و با اطاعت از اوامر رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی، دست ابرقدرتها را از کشور خود قطع نمودند و این روش باید سرمشق دیگران شود.

در خاتمه بار دیگر تکرار می کنیم: غرض از اتحاد با فرق و گروههای اسلامی این نیست که ما از اصول اعتقادی و یا عملی خود چشم پوشی کنیم و یا از آنان بخواهیم که از برخی اصول اعتقادی خویش صرف نظر کنند، زیرا این مصالحه نه منطقی است و نه امکان پذیر، بلکه وحدت و اتحاد در این است که معتقدان هر مذهب اسلامی با حفظ معتقدات خویش، امت واحده ای را که منظور نظر قرآن و پیامبر اسلام(ص) است، تشکیل دهند تا نیروی بزرگی در برابر آن همه دشمنان مشترکی باشند که با اساس اسلام  به مبارزه و نبرد برخاسته اند. ما که دارای مشترکات دینی بسیاری هستیم: همه به خدای واحد، پیامبر واحد،‌قرآن واحد، قبله واحده معتقدیم و همه دین اسلام را پذیرفته ایم و تنها در اصول مذهب و برخی از احکام فروع دین با هم اختلاف نظر داریم، روانیست که امروز بجای مبارزه با دشمنان قسم خورده اسلام بجان هم افتیم و دل پیامبر اسلام(ص) را آزرده کنیم.

ما در عین حال که از کوچکترین اصول اعتقادی و احکام عملی خود چشم پوشی نمی کنیم، دست اخوت و برادری را بسوی تمام مسلمانان جهان دراز کرده، آنان را به اتحاد و همبستگی فرا می خوانیم و درخواست می کنیم: نیروها را برای مقابله با مخالفان وحدت بسیج کنند و در برابر دشمنان مشترکمان صف مرصوصی تشکیل دهند و برای خدا دست از اختلافهای فرقه ای بردارند. و اما آنان که هنوز اصرار و لجاجت می ورزند، از آنها می خواهیم فقط تا وقتی که دشمنان مشترک ما وجود دارند، صبر کنند و دست از لجاجت بردارند و از آن پس به کار خود ادامه دهند!!

امام خمینی با فریادی رسا مسلمانان را چنین دعوت می کنند:

«ای مسلمانان جهان که به حقیقت اسلام، ایمان دارید، بپاخیزید و در زیر پرچم توحید و در سایه تعلیمات اسلام، مجتمع شوید ودست خیانت ابرقدرتان را از ممالک و خزائن سرشار آن کوتاه کنید و مجد اسلام را اعاده کنید و دست از اختلافات و هواهای نفسانی بردارید که شما دارای همه چیز هستید.[14]

و این نه تنها امام خمینی است که مسلمانان را به وحدت فرا می خواند بلکه این ندای قرآن است که پیوسته اعلام می فرماید:

«(#qßJÅÁtGôã$#ur È@ö7pt¿2 «!$# $Yè‹ÏJy_ Ÿwur (#qè%§xÿs? 4 [15]» به ریسمان الهی،‌چنگ بزنید و هرگز متفرق و پراکنده نشوید. به امید بیداری تمام مسلمانان و اعتصام همگانی به حبل الله.

 

تعداد مشاهده مقاله: 149