سخنان معصومین

عیب جوئی

·        رسول اکرم (ص): «لا تطلبوا عثرات المؤمنین فان من تتبّع عثرات اخیه تتبّع الله عثراته و من تتبّع الله عثراته یفضحه و لوفی جوف بیته».(اصول کافی ج 2 ص 355)

اشتباهات و لغزشهای مؤمنین را جستجو و پی گیری ننمائید،چه اینکه هر کس لغزشهای بردار مؤمنش را جستجو نماید خداوند لغزشهایش را دنبال نموده (و بحسابش بنویسد) و خداوند لغزشهای هر کس را دنبال کند، او را رسوا سازد، گر چه در درون خانه اش(آن لغزش پیش آمده) باشد.

·        امیر المؤمنان (ع):«من اشد عیوب المرء ان تخفی علیه عیوبه».(غرر الحکم ص 190) بدترین عیبهای انسان این است که عیبهایش بروی مخفی باشد.

·        امام سجاد (ع):«.. کفی بالمرء عیبا ان ینظر فی عیوب غیره مایعمی علیه من عیب نفسه او یؤذی جلیسه او ینهی الناس عمالا یستطیع ترکه».(اصول کافی ج 2 ص 46) این عیب برای انسان کافی است که عیوب دیگران را درنظر گرفته و عیب خویش را نادیده گیرد، و یا اینکه هم نشینش را آزار دهد و یا مردم را از چیزی نهی کند که خود نمیتواند آن راترک نماید.

·   امام باقر(ع):«ان اقرب ما یکون العبد الی الکفران یواخی الرجل الرجل علی الدین فیحصی علیه عثراته وزلاته لیعنفه بها یوماما».(اصول کافی ج 2 ص 354) نزدیکترین حالت انسان به کفر حالتی است که شخص با دیگری براساس دین طرح برداری ریخته و سپس لغزشهای او رابه شمار آورد تا روزی وی را بوسیله آنها مورد سرزنش قرار دهد.

امام صادق (ع):«احبّ اخوانی الیّ من اهدی عیوبی الیّ».(اختصاص 240) دوست ترین برادران دینی من کسی است که عیبهایم را بهمن هدیه (و بازگو) نماید.

امام صادق (ع):«من لقی اخاه بما یؤنّبه، انّبه الله فی الدنیا و الاخرة».(اصول کافی ج 4 ص 59) هر کس با برادر مؤمن خویش برخوردی عیب جویانه داشتهباشد، خداوند او را در دنیا و آخرت سرزنش نماید.

امام صادق (ع): «من عیّر مؤمناً بذنب لم یمت حتی یرکبه».

(اصول کافی ج 4 ص 59) هر کس مؤمنی را بخاطر انجام گناهی سرزنش نماید، نمیرد تا آنکه خود آن را مرتکب گردد.