سخنان معصومین

سخنان معصومین

کیفر ستم

رسول اکرم (ص):

«اِتّقوا الظْلم ظُلُمتٌ یوم القیامةِ»

(کافی- جدل 2- ص 332)

از ستمکاری بپرهیزید چه اینکه ظلم و ستم، موجب تاریکیها و سیه روزی قیامت است.

امیرمؤمنان (ع):

«مَن خافَ القِصاصَ، کَفَ عَنْ ظلمِ النّاسِ»

(کافی- ج 2- ص 331)

کسی که از قصاص و کیفر کردارش بیمناک باشد،‌ از ستم بر مردم خودداری ورزد.

امام باقر (ع):

«لمّا حَضَرَ علیَّ بن الحُسین (ع) الوَفاةُ، ضَمَّنی الی صَدْرهُ ثمّ قالَ: یا بُنَیَّ اُوصیکَ بِما اَوْصانی بهِ ابی (ع) حینَ حَضَرتهُ الوَفاةُ وَ‌ بِما  ذَکَرَ انَّ اَباهُ‌ اَوصاهِ بِهِ قال: یا بُنیَّ اِیّاکَ وَ ظُلْمَ‌ مَنْ لایجِدُ عَلَیکَ ناصِراً اِلاّ اللهَ».

(کافی- جلد 2- ص 331)

پدرم علی بن الحسین (ع) بهنگام وفات مرا سینه چسبانید و فرمود: پسرم! من بتو وصیت می­نماید آنچه را که پدرم در حال وفاتش بمن توصیه نمود و خاطرنشان ساخت که پدرش آنرا بوی وصیّت نموده است که: پسرم! بپرهیز از ستم بر کسی که جز خداوند فریادرسی در برابر تو نیابد.

امام باقر (ع):

«مَا انْتَصَرَ اللهُ مِن ظالمٍ الاّ بِظالمٍ و ذلکَ قَوْلُه عَزَّوجلَّ «وَ کَذلِکَ نولی بَعْضَ الظّالمینَ بعْضاً».

(کافی جدل 2 ص 334)

خداوند از ستمکاری انتقام نگیرد مگر بوسیله ستمکار دیگر و این است گفتار خدای عزوجل: «و بدینسان بگماریم بعضی از ستمکاران را بر بعضی دیگر».

امام صادق (ع):

«مَن عَذَّرَ ظالِماً بِظَلمِهِ سَلّطَ الله عَلَیهِ‌ مَن یَظْلمه فَانَ دَعالَم یسَتِجَب له وَ لَم یأجُرهُ اللهَ عَلی ظُلامِتِه.»

(کافی- جلد 2- ص 334)

کسی که ستمکاری را در ستمش معذور دارد، خداوند بر او کسی را مسلّط سازد که بروی ستم روا دارد، و اگر (برای رهائی از او) دعا نماید دعایش را مستجاب نسازد و خداوند در برابر ظلمی که بر او می­شود، اجر و پاداشی به وی ندهد.

امام صادق (ع):

«عن ابی بصیر قال: دَخَلَ رَجُلانِ عَلی اََبیعَبدِ الله (ع) فی مُداراةٍ بَنُهَما و‌َ مُعامَلة،‌ فَلمّا اَنْ سَمِع کَلامُهما قالَ: ... اَما انَّ المَظلومَ یأخُذُ مِن دینِ الظالِم اکثرُ مِمّا یأخذ الظالِمُ مِن مالِ المظلُوم ثُمّ قال: مَنْ یَفْعَلُ الشَرَّ بالنّاس فلا یُنْکِرُ الشَرّ اِذا فُعِلَ بِه اَما اِنّهُ‌ اِنَّما یَحْصُد ابنُ آدَمَ ما یَزرعُ‌ وَ‌لیسَ یَحْصُدُ اَحَدُ مِنَ المُرِّ حلواً و لا مِنَ الحُلْوِمرّاً فَاصطَلُحَ الرَّجُلانِ قَبْلَ اَنْ یقوما».

(کافی- جلد 2- ص 334)

دو مرد برای رسیدگی درباره کشمکش و معامله­ای که بین آنها واقع شده بود بر امام صادق (ع) وارد شدند، پس از آنکه امام سخنشان را شنید فرمود: همانا مظلوم از دین ظالم بگیرد بیش از آنچه ظالم از مال مظلوم گرفته است. سپس فرمود: هر کس بمردم شرّی برساند، هنگامی که چنان کاری زشت در حقش روا شود نباید آن را درباره خود ناروا شمرد، چه اینکه آدمی زاده آنچه می­کارد درو نماید و هیچکس از تلخ، شیرین و از شیرین، تلخ برداشت ننماید. پس آن دو نفر قبل از آنکه آنجا را ترک گویند با هم آشتی نمودند.

امام صادق (ع):

اَلعامِلُ بِالظُّلمَ والمُعینُ لَهُ و الراضی بِهِ شُرکاءُ ثَتُهُم».

(کافی- ج2 – ص 333)

امام صادق (ع) فرمود: ستمگر و همکار او و کسی که به ظلم وی رضا دهد هر سه تن در ستم شریکند.