سرمقاله

بزرگترین دستاورد

بسم الله الرحمن الرحیم

انقلاب اسلامی ایران در امتداد انقلابهای انبیاء و از متن بزرگترین انقلاب جهان بشریت یعنی اسلام و مکتب وحی الهی برخاست و به پیروزی رسید‌،‌ بنابراین انقلاب اسلامی شاخه­ای است از شجرۀ طیبه اسلام که ریشه در وحی الهی داشته و هدف اساسی آن هدایت و شکوفا کردن استعدادهای معنوی و فطرتهای ملکوتی انسانها است. و به تعبیر دیگر هدف اصلی انبیاء و مکتب وحی آن است که قبل از هر چیز انسان را به گوهر گرانبهای شخصیت راستینش رهنمون شده و از این طریق به کمال نهائی و هدف از خلقتش یعنی پرستش حق و خداگونه شدن سوق دهد.

در مکتب وحی که مکتب انسان سازی است، اگر توجیهی به شئون دیگر انسانها مبذول می­شود جنبۀ استقلالی نداشته و فقط به صورت تبعی و تا آنجا که این امور در طریق خدمت به آن هدف اصلی باشند، مورد توجه قرار می­گیرند.

بدیهی است که انقلاب اسلامی ایران نیز که نشأت گرفته از چنین مکتبی است، ‌از همین ویژگی اصیل و ممتاز برخوردار است و میزان پیروزی و موفقیت آن را قبل از هر چیز باید دقیقاً با چند و چون رسیدن به این هدف جستجو کرد وباید دید مردم ما تا چه اندازه از حضیض ذلّت خودپرستی و پیروی از شیطان دور و به اوج کمال خداپرستی نزدیک و در راستای این عروج ملکوتی تا کجا انیتها،‌ تن آسائیها، رفاه طلبیها و دیگر مزایای مادّی خویش را فدا می­کنند.

با چنین برداشت و بینشی از انقلاب اسلامی و اهداف آن ایجاب می­کند که اگر بخواهیم به مناسبت هشتمین سالگرد انقلاب اسلامی میزان موفقیّت آن را ارزیابی کنیم،‌ باید نمودار اصلی آن را تحوّل روحانی و کمال معنوی ملت مسلمان ایران جستجو نمائیم.

اگر از قشری محدود و مسخ شده که به صورت رسوباتی متعفّن از فرهنگ ستمشاهی همچنان در تارهای شیطانی خود می­تنند، بگذریم، با نگاهی گذرا بر اکثریت ملت مسلمان ایران در این رابطه بخوبی در می­یابیم که انقلاب اسلامی به طور شگفت انگیزی موفق و پیروز بوده است.

ملت مسلمان ایران با تمسّک به اسلام و در پرتو انقلاب اسلامی رده صد ساله را یکشبه پیمود و به نقطه اوجی از کمال خداپرستی و تقرّب به حق رسید که خاطره تمام مؤمنان به حق و فداکاران در راه حق را در طول تاریخ زنده کرد.

گرچه درک عظمت و کمال این ملت بزرگ برای ما میسر نیست و اقیانوس بیکرانه ایمان و ایثار آنان در کوزه اندیشۀ تاریک و محدود ما و در قالب الفاظ نمی­گنجد و نه قلم را یارای تحریر است و نه زبان را تون بیان، ولی با اعتراف عاجزانه به عذر تقصیر و برای انجام وظیفه، این نعمت بزرگ الهی را سپاس می­گوئیم.

درود بر ملتی که همه چیز خود را در راه خدا و اسلام در طبق اخلاص نهاده و یکجا از همه امتحانات سخت الهی، سربلند و مفتخر بیرون آمده و مشمول «اولئک علیهم صلوات من ربّهم و رحمة» گردیده است.

ملتی که با جهاد فی سبیل الله، مصداق بارز «الذین جاهدوا فینا» شده و خدای متعال راه هدایت را بر آنان گشوده و «لنهدینّهم سبلنا» درباره آنان تحقق یافته است و از پیرزن و پیرمرد بی­سواد روستائی گرفته تا کودک دبستانی و... همه و همه راه و روش و مقصد و هدف خویش را به روشنی روز دریافته، پرده­ها و حجابهای ظلمانی خودبینی و دنیاپرستی را از خود زدوده و با پیوند به عزّ ربوبی، دست ردّ بر سینۀ تمام شیاطین زده و تمام قدرتهای شیطانی را بخاک مذلت افکنده و دسیسه­های آنان را نقش بر آب کرده­اند.

ملتی که با پایداری در یاری دین حق و دفاع از حریم آن «ان تنصروالله» را در گسترده­ترین مفهومش تحقق بخشیده و با تشکل در سپاهیان محمد(ص)،‌ راهیان کربلا شده و در کربلاهای مکرر حماسه­های حسینی آفریدند و در پی آن یاری و نصرت الهی «وینصرکم» بر آنها نازل و علی­رغم تمام کمبودها و  تنگناهای مادی آنان را بر همه ابرقدرتهای شیطانی و تجهیزات مدرنشان پیروز و ثابت قدم و صلابت را در ادامه این راه به آنها ارزانی فرمود: «و یثبت اقدامکم» ثبات و صلابتی «کالجبل الراسخ لاتحرکه العواصف» همانند کوهی استوار که طوفان حوادث و امواج توطئه­های دشمنان اسلام نمی­توانند کوچکترین تزلزلی در آن پدید آورند.

آری آنان که از شهوات و دلبستگی به زندگی حیوانی دل برکنده­اند و زندگی را مسیر پیوستن به حق دانسته و دل به عشق حق بسته­اند نه آنکه خود را در مقابل حوادث و سختیهای دنیا نمی­بازند بلکه از حوادث و مشکلات به صورت ابزاری برای تکامل و تقرب به حق استفاده می­کنند و می­بینیم در حالی که جنگ و مشکلات آن به اوج خود رسیده و ملت مسلمان از آن به صورت میدانی برای تجلی کمالات و شکوفائی استعدادهای معنوی و وسیله­ای برای تقرب به خدا بهره­گیری می­کنند، ناگهان سیلی بنیان کن بخش عظیمی از کشور اسلامی را فرا می­گیرد و شاهد هستیم که چگونه این ملت در برخورد با آن از یک سو با صبر و شکیبائی و از سوی دیگر با ایثار و فدکاری راه خود را به سوی کمال می­شکافد و گام بلند دیگری به سوی تقرب الی الله بر می­دارد که در این سخن کوتاه دو نمونه را که نویسنده بطور همزمان در جریان دقیق آن قرار گرفت یادآور می­شود و تو خود حدیث مفصل بخهوان از این مجمل.

1-     افراد گردان حضرت رسول(ص) از سپاهیان محمد اعزامی از سمنان به جبهه­های جنوب پولهای خود را روی هم گذاشته، جهت سیل زدگان به حساب هلال احمر واریز می­کنند و در قسمتی از نامه­ای که همراه با فیش مبلغ اهدائی برای حضرت امام مدظله ارسال داشته­اند چنین می­نویسند:

«... اکنون پیام امام بزرگوار و عزیزمان را از ورای سرزمین خونین خویش شنیدیم و با جان و دل پیوند زدیم و با اشکِ چشم به انتظار نشستۀ کربلای حسین شستشو داده و از ماترک کوله بار همرهی خود که تصور بر خرجی راه و دیار شهیدانمان بوده و بر عزیمت کاروانیان کربلا ذخیره داشتیم هدیۀ خیر نمودیم که براستی طاقت اشک محرومان و نالۀ ستمدیدگان قهر طبیعت و تحمّل بار سنگین ویرانی سیل بنیان کن و ویرانگر را از یاران خویش در شهر و قصبه­ها نداریم...».

2-     از یکی از روستاهای استان فارس که به طور کلی در جریان سیل ویران شده بود و تمام مردم آن را از دست دادن همه چیز خود در سینه کوه و احیاناً در چادرها با عسرت و مشقّت زیاد به زندگی خود ادامه می­دهند مبلغ بسیار زیادی را- نسبت به وضع موجودشان- در همین شرائط،‌ ایثارگرانه جمع کرده و به منظور کمک به جبهه و تدارک سپاهیان محمد(ص) به محضر امام امت ارسال می­دارند!

این دو نمونه، مشتی است از خروار و نموداری از اوج کمال ملت بزرگی که تمام آنان سپاهیان محمدند(ص) و در عین حال که مظهر خشم الهی بر دشمنان حقند «محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار» نسبت به خودشان مظهر رحمت الهی هستند «رحماء بینهم» بار الها ما در پیشگاه تو و در برابر این بندگان خالصت احساس شرمساری و حقارت می­کنیم پس بر ما واماندگان در زندگی خاکی و عقب افتادگان از قافله راهیانت ببخشای و به ما و به همه مسئولین جمهوری اسلامی توفیق همگامی و خدمتگزاری صمیمانه را برای این ملت بزرگ عطا فرما.

آمین والسلام

رحیمیان