شهید خرازی پرچمدار جهاد و شهادت

شهید خرازی پرچمدار جهاد و شهادت

«حاج حسین خرّازی» اسطورۀ مقاومت، الگوی فرماندهی، پرچمدار جهاد، عاشق سید الشهدا«ع»، شیفتۀ شهادت و اسوۀ ایمان، تقوی، خداشناسی پارسائی و اخلاق انسانی، سبکبال به معارج خون تاخت و در پیشگاه عظمت حق و شهود و حضور رسید. او که تمام لحظات زندگی افتخار آفرینش، حماسه، مقاومت، ایثار، فداکاری، اخلاص و خدمت به دین خدا و بندگان خدا بود و در تمام صحنه­های پیکار و مبارزه با دشمنان حق، جلوه­ای ویژه داشت که جهبه­ها را حرارت، قدرت،‌ نشاط، نور، خلوص و تحرّکی افزون بخشیده بود،‌ پس از سالها نبرد همراه با شهامت، رشادت، دلاوری، شجاعت، بردباری و تحمّل بیش از 30 ترکش در عملیات مختلف، و تقدیم کردن دست راستش در عملیات خیبر به اسلام، سرانجام به آرزوی دیرینه­اش دست یافت و با لبخند زدن به مرگ، زندگی جاوید خود را در کنار سفرۀ رنگین الهی آغاز کرد و به کام دل رسید.

این سردار دلاور و قهرمان اسلام، فرماندهی و مسئولیت را از گروهان شروع و نهایتاً فرماندهی لشکر امام حسین(ع)را پذیرفت. او در تمام عملیات و حملات حضور فعّال داشت، از حاج عمران تا فاو و تمام جبهه­ها را زیر گامهای استوار خود طی کرد. و قبل از آن در آغاز غائله کردستان، از نخستین افرادی بود که برای سرکوبی اشرار به آن منطقه اعزام شد و در همان مأموریت  زخمی شد و 5 کیلومتر به حالت سینه خیز خود را کشید تا نجات پیدا کرد.

یکی از همرزمانش، نحوۀ شهادتش را چنین بازگو می­کند:

ساعت 10 صبح روز جمعه به طرف خط مقدم حرکت کردیم و چند ساعت بعد به سنگر حاج حسین رسیدم که به علت خستگی زیاد، به خواب رفته بود. پس از بیدار شدن، از اوضاع منطقه سئوال کرد و دستورات لازم را برای جلوگیری از نفوذ دشمن به بچه­ها می­داد. به او خبر دادند ماشین غذا مورد اصابت گلوله قرار گرفته و نتوانسته است برای رزمندگان غذا ببرد. حاج حسین به شدت ناراحت شد و دستور داد فوراً آب و غذا را به جلو برسانند. نیم ساعت بعد یکی از برادران گفت که ماشین غذا آماده است. شهید خرازی از جا بلند شد و به بیرون سنگر رفت بچه­ها می­خواستند به طریقی ایشان را از خارج شدن از سنگر منصرف کنند اما خجالت می­کشیدند. یکی از برداران گفت: شما به داخل بروید و ما ماشین را خواهیم فرستاد، ولی ایشان به کنار ماشین آمد و سفارشهائی را به راننده کرد که چگونه و از کدام راه برود. من در آن لحظه در نیم متری حاج حسین بودم، یک مرتبه دیدم که فرمانده به زمین افتاد. اصلاً باورم نمی­شد حتی درست متوجه صدای خمپاره­ای که در کنارمان به زمین خورد نشدم بلافاصله سر سردار را بلند کردم، ترکشهای بزرگی به سر و گردن این بزرگوار اصابت کرده بود. بی­اختیار فریاد زدم: «حاج آقا شهید شهد». حس می­کردم از چشمانم، نه اشک بلکه خون می­بارد و بی­اختیار زار زار گریه کردم...

شهید خرازی در قسمتی از وصیتنامه­اش چنین می­فرماید:

«... شخصی هستم معتقد به انقلاب اسلامی ایران و رهبری و ولایت حضرت امام خمینی روحی له الفداء در عصر غیبت امام زمان«عج». و انتخاب شخص دوم مملکت حضرت آیت الله العظمی منتظری را انتخابی بجا و پسندیده می­دانم چرا که نظر ملت حزب الله است. از مردم می­خواهم که پشتبان ولایت فقیه باشند. راه شهدای ما راه حق است. اول می­خواهم که آنها مرا بخشیده و شفاعت مرا در روز جزا کنند و از خدا می­خواهم که ادامه دهندۀ راه آنها باشم؛ آنهائی که با بودنشان و زندگیشان به ما درس ایثار دادند، با جهادشان درس مقاومت و با رفتنشان درس عشق به ما آموختند. از خانواده­های شهدا، اسرا و مفقودین می­خواهم که صبر را پیشه کنند چرا که دنیا فانی است و ما معتقد به معاد هستیم و انشاءالله انتقام این مظلومین را با مظلوم کربلا، یکجا خواهیم گرفت...

از تمام اقشار ملت اعم از کسبه،‌ اطبا، مهندسین، علما و سپاهیان به عنوان یک فرد از اجتماع که حق بر گردنش هست، تشکر می­کنم و عرض می­دارم که هر کدام از شما ممکن است در کار خود کمبودهائی حس کنید و مشکلاتی برای شما باشد؛ اینجانب خواهشمند است که موفقیت اسلام و انقلاب و کشور را در نظر گرفته و صبر بیشتری کنید و توجه داشته باشید که در مشکلات است که انسان­ها آزمایش می­شوند. کاری نکنید که خدای نیاورد آن روزی را که شما در مقابل شهدا و خانواده­های محترمشان جوابی نداشته باشید که بدهید...

خدایا تو خود توبه مرا قبول کن و از فیض عظمای شهادت، نصیب و بهره­مند ساز. از تو طلب مغفرت و عفو دارم، یا واسع المغفرة، یا من سبقت رحمته غضبه.