سیمای سردار

سیمای یک سردار

امام را فرزندان لایقی است که در کسوت فرماندهی دین خدا را یاری می­کنند. پاسداران گمنامی که جای جای جبهه حکایت از ایثارها و سلحشوریهای آنان را در خود به یادگار دارد. اینان گوئی سفت گمنامی را از مولایشان علی به ارث برده­اند و در میان جامعه ما غریب و گمنامند آن حد که حتی نزدیک­ترین افراد به آنان پدر، مادر، همسر، خواهران، برادران و گاهی همرزمان آنها از صفات عظیم و متعالی آنان مطلع نیستند و جز مواردی که چاره و گریزی جز ظهور آن صفات عظیم خدائی آنان نبوده از موقعیت آنان بی­اطلاعند.

در جبهه چنانند که از قدمهای آنان مرانگی، شجاعت، ایثار، و رشادت می­بارد و آتش دشمن را به مسخره می­گیرند و می­جنگنند و در شب چنانند که وقتی به آنان نظر می­افکنی چنان پرده­های حجب و حیا و تواضع و فروتنی و وقار بر سیمای وجودی آنان سایه افکنده که آنها را باز نمی­شناسی- حتی اگر خویش آنها باشی خدایا این­ها کیستند و چیستند و چگونه یک شبه این راه دراز و سخت و طولانی را طی نموده­اند. اینها کیستند که یک شبه از همه چله نشین­ها و سالکان هفتاد ساله سرگردان در یک خم کوچه عشق سبقت گرفتند و چگونه و چرا. چگونه­اش را باید بیابی و خود آن را لمس کنی آنهم نه با شنیدن بلکه آنسان که رزمنده مجروحی می­گفت در حالی که سراپای وجودش غرق خون و درد بود: که راه رفتنی است نه گفتنی. این از چگونه. اما چرایش را پس از شهادت است که می­یابیم که الحق این عزیزان مستحق شهادتند و گوئی خداوند اراده فرموده است تا در این جهان خاک هر چند بار همچون جرقه شام ظلمانی زندگی ما را با حضور و ظهور این شهدا نورانی کند که هم درخشیدن را بیاموزیم و هم راه را در این ورای پرده­های ظلمت نفس از چاه باز شناسیم و چه داغی این عزیزان با رفتن خود بر دل ما بجای می­گذراند و ما را غرق دریای حسرت و آه می­کنند که ای وای عمری در کنار آنها و با آنها بودیم و نمیدانستیم که اینگونه­اند و اکنون که دانسته­اید. دیگر نیستند گو اینکه هستند و زنده­تر. چه زنده­ای زنده­تر از کشته عشق، آنهم عشق حسین و ما را به حیات طیبه می­خوانند و به سوی کربلا «فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینظر».

و در این شماره اشاراتی مختصر به زندگی کوتاه اما درخشان یکی از فرماندهان شجاع و سلحشور سپاه اسلام می­پردازیم بی­آنکه از او شخصاً سخنی بمیان آوریم تا بدانیم که شهدای ما همه چنینند. امید که قدر این غریبان را باز شناسیم و در زمان حیات دنیوی آنها به آنها خالصانه اقتدا کنیم.

نامش حمیدبود و الحق که همه چیز او ستوده و شهدای ما گر چه نامهای متعدد دارند اما همه­شان حمیدند و ستوده. از همان بچه­های خردسالی بود که امام فرموده بود سربازان او در گهواره هستند.

بلوغ جسمی و عقلی خود را در زمان انقلاب و در مبارزه با رژیم شاه آغاز کرد و بی­وقفه وارد جنگ شد. او از میان همه کارها، سپاه را برگزید و کسوت سبز مقدس سپاه را بر تن خود نمود. لباس سبزی که نشان از تداوم نهضت علویان و آل علی دارد همچون همه در جبهه روز از شب نمی­شناخت گوئی حاضر نبود یک لحظه از جبهه را که هر لحظه­اش درس جدیدی دارد و پیام جدیدی، از دست بدهد بسرعت مراحل رشد خود را در جبهه طی می­کرد تا اینکه مسئولین سمت فرماندهی را از هر جهت شایسته او دیدند اما به ذکر این جهات می­پردازیم.

بسیار ساده می­پوشید و صلابت و محبوبیت را با هم جمع نموده بود در فرمانش تلخی دستور دیده نمی­شد همه او را از خودشان می­دانستند و مشهدی حمید صدا می­کردند با اینکه سنی نداشت و دانشگاههای جنگ دنیا را ندیده بود در امور نظامی بسیار وارد بود و به مطالعه کتب جنگی و دیدن فیلمهای نظامی رغبت تام داشت گردان را که در منطقه مستقر می­کرد محل استقرار چادرها را بر روی اصول نظامی و بر اساس پراکندگی و... معین می­کرد. بهنگام کار چنان بود که گوئی با نزدیک­ترین خویشان خود بیگانه است. افرادی را که سواد مکتبی و فرهنگی خاصی داشتند بشدت دوست می­داشت و در بدر بدنبال آنها برای توجیه نیروهای گردان خود بود و آنها را اگر چه بضعی از او کوچکتر بودند و تجربه و سابقه جنگی خاصی هم نداشتند استاد خطاب می­کرد و متقابلاً چنین نیروهائی نیز شدیداً به او متمایل بودند. تعلّقی به دنیا نداشت به شهر که می­آمد اوقات خود را نسبت به انجام امور جاری زندگی و نیازمندیهای خانه تقسیم می­کرد و وقتی را صرف مطالعه خود می­کرد و به اهل خانه می­گفت که در این ساعت به او کاری را ارجاع ندهند. به نماز اول وقت پای بندی شدید داشت حتی یک بار نماز اول وقت او فوت نشد.

با قرآن انس خاصی داشت هنگامی که با لحنی حزین قرآن را تلاوت می­کرد چنان بود که گوئی هیچکس را نمی­شناسد. افرادی را که در چادر فرماندهی او بودند موظف به حفظ آیات قتال می­کرد و خود همچون یکی از آنها بی­تکلّف به قرائت آیات حفظ شده می­پرداخت.

در گردان کار را بین همه از جمله خویش تقسیم می­کرد و مثل همه در موعد مقرر ظرف می­شست و سنگر و چادر را تمیز می­کرد. قبل از هر نمازی به شیوه رسول الله (ص) و علی(ع) مسواک می­زد.

همرزمان او می­گویند: هر بار که شبها بر می­خاستیم، حمید در نماز شب بود و نماز شب او ترک نمی­شد. شب که همه به خواب می­رفتند به بچه­ها سرکشی می­کرد تا مبادا در هوای سر زمستان پتوئی از روی نیروئی افتاده باشد.

چنان با صلابت راه می­رفت که گوئی پاهای او در زمین با هر قدم فرو می­روند و برای قدم دیگر از زمین برون می­آیند. وقتی از گردان سان می­دید نفس­ها در سینه حبس می­شد و چشمها خیرۀ حرکات او. بدقت وضع ظاهری نیروها را وارسی می­کرد و به افرادی که رعایت نمی­کردند در نهایت ادب و خضوع تذکر میداد. در شجاعت چنان بود که در سخت­ترین شرایط به دل دشمن می­زد چه در مقدماتی و الفجر، چه در بدر و خیبر و فاو. برای مواقع حساس گروه ویژه­ای را از نیروهای گردان شناسائی کرده بود و هر وقت اوضاع بر نیروها سخت می­شد و نیاز به تغییر مواضع یا عقب نشینی تاکتیکی بود خود در رأس آن گروه شهادت طلب و شجاع از گردان حمایت می­کرد. شجاعت او از پاکی او بود. به سنّت­های رسول الله (ص) سخت عمل می­کرد.

روزی در بیابان با موتور می­رفت، بنا گه ایستاد. روز پس از عملیات بود او دعای مخصوص آن روز را نخوانده بود به همرزم و همراه خود گفت: اندکی صبر کن دعای امروز را نخوانده­ام. به نیروهای بسیج بسیار علاقمند بود و آنها را شدیداً دوست داشت. یک روز صبح، در هوای سرد حمید را دیدند که دارد شنا می­کند علت را با تعجب پرسیدند گفت امروز قرار است گردان را به تمرین شنا بیاورم و می­خواهم قبل از اینکه بچه­های مردم را در این آب سرد شنا بیاموزم به بدن خودم مزۀ سرما را چشانده باشم.

هرگز دیده نشد که از بیت المال استفاده کند و امورات شخصی خود را انجام دهد با اینکه سپاه و (لشکر) وسیله­ای را جهت امورات فرماندهان در اختیار آنها می­گذارد مع ذلک او به هیچ وجه استفاده نمی­کرد. پدرش می­گفت: روزی مرا با ماشین بنیاد مرمت بود تا آنجا نسبت به منزل موشک خورده و در حد تخریب صحبت کنیم چند صد متری که رفتیم مرا پیاده کرد و خود نیز پیاده شد گفتم چرا ایستادی؟ گفت با وسیله بیت المال نمی­شود کار شخصی انجام داد و تا کسی گرفت.

زیاد فکر می­کرد چه در جبهه و چه به شهر که می­آمد، هر وقت فرصت می­کرد قدم میزد و فکر می­کرد و این صفت او زبانزد همه کسانی است که بنحوی او را می­شناختند. در مورد مطالعه و امور فرهنگی بسیار حساس و معتقد بود که باید برای مسئولین و فرماندهان دوره­های آموزشی خاصی گذاشته شود. دعاهای غیر معروف نظیر جامعه و... را می­خواند.

تشنه شهادت بود و در تمام عملیات­ها تا زمان شهادتش در فاو شرکت کرده بود و در انتظار شهادت. ارادت عجیبی به سید الشهدا و  اهل البیت علیهم السّلام داشت.

بچه­هائی را که از قبل در جبهه بودند و اهل جبهه شده بودند بسیار دوست داشت و احترام خاص می­کرد و آنها نیز او را دوست داشتند. برادری تعریف می­کرد که حمید را در عملیات بدر دیده بود که چند تن از بسیجی­ها مانند پروانه بگرد او می­چرخند دو نفر در زیر آن آتش شدید دشمن از حمید حفاظت می­کنند و او شاهد بوده که دو سه نفر آنها نیز در این رابطه مجروح و شهید شده بودند.

از خانواده­های شهدا مستمراً سرکشی می­کرد گاه مرخصی می­گرفت و در استانهای دوری که شهدا را می­شناخت صدها کیلومتر طی می­کرد و از خانواده­های معظم شهدا دلجوئی می­نمود. موقع عملیات برای نیروها چنان مطمئن از نزول امدادهای الهی و جنود غیبی سخن می­گفت که گوئی بارها و بارها شاهد نزول آنها بوده و برای او بصورت یقین درآمده است.

به بچه­ها می­گفت: در عملیات نفسانیت­ها را باید کنار گذاشت و باید برای خدا جنگید و شجاعت خود را بروز داد.

خدمات و نقش و ارزش کار خود را در جبهه به کسی نمی­گفت. به خواهرش که از او علت سرماخوردگیش را پرسیده بود فقط گفت: سرما خورده­ام! و این در صورتی بود که در هوای سرد زمستان نیروها را در آب، آموزش شنا می­داد.

در عملیات فاو فرمانده گروه غواصهای خود شد و اروند وحشی را با شجاعت شنا کرد و خط دشمن را شکافت و در ساعات اولیه درگیری که دشمن را به هلاکت می­رساند، تیری به سرش خورد و خون به آسمان فواره می­زد نیروهای او بی­تابی می­کردند او آنها را دعوت به آرامش کرد و به آنها گفت: به شما دستور می­دهدم که بالای سر من نمانید و پیشروی کنید و بعد دست بی­سیم چی خود را گرفت و گفت تو بمان! و سپس در حالی که خون بشدت از سر او فواره می­زد از طریق بی­سیم، نیروها را به حالت خوابیده هدایت می­کرد و در این حالت بود که به فیض شهادت نائل گشت و به خیل شهدای کربلا پیوست و در جوار حضرت سید الشهداء که به او عشق می­ورزید آرام گرفت و روح مطهرش در کنار ملیک مقتدرش نظاره­گر حماسه­ها و رشادتها و ایثارهای خود و همرزمان شهیدش گردید.

درود خدا بر او و دو برادر شهید دیگرش که قبل از او به لقاءالله رسیدند و سلام خدا بر او باد که عزیز شهدا بود. والسلام.

غلامعلی رجائی