سرمقاله

ای کاش تنگه هرمز بسته شود!

بسم الله الرحمن الرحیم

رسیدن به هر نوع پیشرفت و کمال بدون شکیبائی و تحمل سختیها و ناملایمات غیر ممکن است و هر چه یک هدف بزرگتر باشد تلاش، زحمت، سخت کوشی، حرکت، پشتکار و مقاومت بیشتری را می طلبد. این یک قانون است برای اهداف و کمالات جسمی یا روحی، مادی یا معنوی. مگر کشورهای پیشرفته ای که مادیات را وجهه نظر خود قرار داده اند بدون تلاش و زحمت بآن همه پیشرفت دست یافته اند؟ آیا مثلاً اروپا و آمریکا سالها برای حفظ موجودیتشان در برابر تجاوزات نجنگیدند و دهها میلیون کشته ندادند؟ آیا بسیاری از شهرهای شان با خاک یکسان نشد و آیا دوباره همه چیز را از سر نگرفتند؟ آن پیروزیها و این پیشرفتهای شگفت علمی، صنعتی و سایر شئون مادی با بی برنامگی و تنبلی و خوردن و خوابیدن تحصیل شد یا شبانه روز کار کردند و کار، ریاضت کشیدند و سختی و همچنان کوشیدند تا باینجا رسیدند. آیا ساختن سفینه های فضائی و کامپیوتر و آنهمه اختراعات و اکتشافات بدون تلاش و کار بی وقفه انجام پذیرفت؟ جواب روشن است.

نابرده رنج گنج میسر نمی شود                                مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

ولی ما چه؟ آیا نمی خواهیم در راستای تکامل معنوی و اهداف بلند الهی که برای ما اصلح است دنیائی خوب نیز داشته باشیم و آیا اصولاً دستیابی به اهداف اصیل و معنوی و آرمانهای جهان شمول اسلامی بدون پیشرفتهای علمی، صنعتی، نظامی، کشاورزی، پزشکی و... و خودکفائی در تمام این زمینه ها و بالاخره استقلال مادی امکان پذیر است؟! آیا ما نمی خواهیم و نباید برای دنیائی مستقل و دور از سلطه دشمنان اسلام- که در خدمت اسلام و تحقق اهداف آن باشد- به تمام پیشرفتهای مثبت آنان دست یابیم و حتی بر آنان سبقت بگیریم.

ماکه می خواهیم هرگونه راه نفوذ را به روی کافران و دشمنان اسلام مسدود کنیم «لن یجعل الله للکافرین علی المؤمنین سبیلاً» و ابرقدرتها و سردمداران کفر را نابود کنیم «و قاتلو ائمة الکفر» و تا بر چیدن بساط فتنه از کل جهان پیش رویم «و قاتلوهم حتی لا تکون فتنة»،‌ آیا ضرورت ندارد خودمان را به خودکفائی کامل و استقلال صنعتی، نظامی، کشاورزی و... مجهز سازیم و فرمان: «و اعدوالهم ما استطعتم من قوه» را تحقق بخشیم آیا پیش روی در راهی که قدم گذاشته ایم راهی که نابودی صدام اولین گام آن است و تا نابودی تمام ابرقدرتها به خواست خداوند ادامه خواهد داشت معنی، فراهم ساتن آنچه در  توان دارین «اعدوالهم ...» چیست؟ و در کنار قدرت ایمان چه قوه ایست که دشمنان خداو ما را به هراس می افکند «ترهبون به عدوالله و عدوکم» و آیا معنی این اعداد و آمادگی چیست؟ آیا از مهمات جنگی گرفته تا بهترین هواپیماهای پیشرفته واز موشک گرفته تا بمب اتم و از نام و آب گرفته تا بهداشت و درمان و... همه اینها را شامل نمی شود؟ و آیا تحقق کامل این امور و امثال آنها جز به خودکفائی و استقلال همه جانبه امکان پذیر است؟ و آیا برای رسیدن به همه اینها باز هم می توانیم و شایسته است که هرسال صدها میلیون از دلارهای نفتی و ذخائر طبیعی را برای وارد کردن گندم و برنج و گوشت و.. به فضولات تبدیل و در فاضلاب سرازیر کنیم این ننگ را کجا ببریم که نه با صرفه جوئی و ریاضت و گرسنگی بلکه اگر فقط در مصرف نان تبذیر نکنیم نیازی به واردات گندم نداریم زیرا قسمت  زیادی از آن در اثر سوخته یا خمیر بودن یا ناسپاسی و بی توجهی در سطلهای زباله سرازیر می شود و این یعنی صدها میلیون دلاری که بابت همین مقدار واردات گندم از جیب تمام نسلهای آینده این ملت برداشت می کنیم و بصورت یک گناه کبیره دیگر تبذیر می کنیم. اگر این نوع مسائل از نظر فرهنگی و از جهت پیامدهای اقتصادی و ... در سطح جامعه تبیین شود طبیعی است ملتی که با جان و مال خود برای تحقق اهداف اسلامی جهاد می کنند به آسانی خواهند پذیرفت که روند مصرف گرائی و ریخت و پاش موجود با اسلام و هدف خون شهیدان سازگار نیست و مردم خود بعنوان یک مدعی از قانونگزاران و دولتمردان جمهوری اسلامی می خواهند که پول نفت را جز برای جنگ که موجودیت و ادامه حیات این کشور و اسلام و سرنوشت همه نسلهای آینده و تمام ملتهای جهان در گرو آن است و همچنین معدودی از نیازهای اورژانسی مثل دارو و... تا رسیدن به خودکفائی- و سرمایه گذاریهای اساسی برای هیچ چیز دیگر مصرف نشود. این ملت بزرگ بی گمان آماده است برای تحقق اهداف دراز مدت انقلاب اسلامی و خودکفائی و استقلال همه جانبه و نیرومندی جمهوری اسلامی نه آنکه از اسراف و تبذیر اجتناب کنند و مسرفین و تمام مسرفین و مبذرین را سرکوب کنند بلکه با ریاضت و صرفه جوئی و قناعت در مصارف شخصی دست دولت اسلامی را برای سرمایه گذاریهای اساسی و ماندگار باز گذارند. ملت ایران آماده است که همزمان با حماسه آفرینی بی نظیر در جبهه های جنگ نظامی علیه دشمنان اسلامی در جبهه داخلی و در صحنه سازندگی نیز به جهادی بزرگ علیه اسراف و تبذیر و مصرف زدگی و مصرف گرائی قیام کند و انتظار می رود که مسئولین ذیربط نیز در کنار مردم بطور جدی راه را برای جهاد تولیدی خودکفائی و قطع هر نوع وابستگی بخارج هموار کنند.

از باب مثال فقط در اذاء عدم تبذیر نان و قناعت در مورد مصرف برنج- نه مثل بیست سال قبل که عموماً سالی یکبار برنج می خوردیم بلکه با تقلیل به هفته ای یکبار آنهم برنج داخلی، آنهم آمل دو و بجای آن استفاده از سیب زمینی خودمان که کشت و برداشت آن بسیار آسانتر و کم هزینه تر از برنج است و در عین حال پر خاصیت تر از آن-، حدود یک میلیارد دلار صرفه جوئی کرده و این مبلغ را به سرمایه گذاریهای اساسی و استراتژیک اختصاص دهیم. آیا این بهتر نیست که با یک صرفه جوئی مختصر در مصارف روزمره و بجای خوردن از مایه سعی کنیم خودمان تولید کنیم و بخوریم و پول آن صرفه جوئی را مثلاً راه آهن، اتوبان، سد و ... بسازیم که برای خودمان و نسلهای آینده دارای منافع و آثار گسترده در اقتصاد، کشاورزی و... مفید و کارساز باشد. کافی است که نان را تبذیر نکنیم و از پول آن هر سال یک قطعه اتوبان شش باندی بطول صدها کیلومتر بسازیم.

جای تأسف است که فرهنگ ستمشاهی و نفت، ما را چنین بار آورده بود که مثلاً یک مهندس عالیرتبه ژاپنی از یک کارگر ایرانی بیشتر اهل کار و زحمت کشیدن باشد. انقلاب باید کار خود را در این صحنه نیز بکند و براستی که اگر چنین تحولی را خودمان با آگاهی و بصیرت و قدرت اراده به اجراء نگذاریم باید برای از بین بردن فرهنگ مصرفی و بی حالی و کم کاری و سرهم بندی کردن و روی اوردن به کار و تولید و محکم کاری از خداوند درخواست توفیق اجباری کنیم و بگوئیم ای کاش تنگه هرمز بسته شود؟!والسلام . رحیمیان