پیام شهید

پیام شهید

این وصیت نامه ها انسان را می لرزاند و بیدار می کند. امام خمینی

قسمتی از وصیت نامه شهید مهدی حاج رضائی

هیچ چیز عاشقان راه الله را از رسیدن به معشوق که همانا هجرت به سوی خدا است از تلاش و کوشش باز نمی دارد.

مکتب اسلام، مکتب خون و ایثار، شهید و شهادت، انتظار و سوختن برای روشنی دادن است. اسلامی که ما آن را برای خودمان انتخاب کرده ایم دینی است که احتیاج مبرم به نگهداری و حفاظت دارد و ما نیز باید به هر قیمتی که شده درخت بقای این مکتب را آبیاری کنیم و این آب تنها «خون پاک شهید» است که بر زمین می ریزد و درخت آن را آبیاری می کند تا بتواند رشد نماید و ریشه ها و شاخه های آن در سرزمین های ظلم و کفر رخنه نماید و آنجا را نیز زیر سایه خود گیرد.

آری اسلام دینی است که هنوز برای افراد زیادی ناشناخته مانده است تنها افتخار می کنند که ما مسلمانیم و بس، ولی از محتوای آن خبری ندارند.

خداوندا می دانم که در ظلمت فرو رفته ام،اما معبودا برایم بگشای راه فرار از این ظلمت را و برایم باز کن راهی بسوی روشنایی و مرا راهنمایی کن تا بتوانم در راه تو کوشش و تلاش کنم تا موفق شوم بسوی تو پرواز کنم.

... من به جبهه می روم تا به خواست خدا بر وسواس شیطانی و غرور و خودخواهی که چندی است مرا گریبان گیر شده است چیره گردم چرا که در جبهه ها نامی گویا بنام «شهادت» است که این نام غرور و خود خواهی را از روح و جسم انسان بیرون می برد.

 خدایا: به من نیرویی عطا کن تا بتوانم در راه تو و پیامبر و اسلام تو سربازی فداکار و از جان گذشته باشم.

خدایا: ایمان به شهادت دارم، شهادتی که در راه توست.

خدایا: دوست دارم اگر سعادتی شد و کشته شدم، دوباره زنده شوم، باز کشته شوم، و دوباره زنده شوم و آنقدر این عمل تکرار شود تا چشمانم به حکومتی که تو وعده داده ای بر مستضعفین جهان روشن شود.

خداوندا من هم دلباخته و عاشق شهادت در راه توام و دلم می خواهد ترا با توشه ای پر ملاقات نمایم.

قسمتی از وصیت نامه شهید علی اکبر محمّد رحیمی

فرزندانم همیشه در راه اسلام دفاع کنید مبادا غیر از اسلام و خط امام راه دیگری بروید که حلالتان نخواهم کرد همیشه مردم را ارشاد کنید همیشه دعا کنید که در رختخواب بیماری از دنیا نروید و در راه خدا شهید شوید. بخدا این پدر حقیرتان هیمشه می گویم راضیم در روز چندین بار قطعه قطعه گردم باز هم زنده شوم و در راه اسلام دفاع کنم.

تاریخ شهادت عملیات فتح المبین 5/1/61 رقابیه.

قسمتی از دردنامه وصیت گونه روحانی شهید محسن حاج رضائی

بسمه تعالی

اکنون اینجا بی کس و یارم، از کرانه های دور و با قامتی خمیده از فشار درد و ثقل معاصی، لنگان و شلان با خوف و رجاء گامهایم را بر این راه نهاده ام، توشه ای ندارم، بی بضاعتم، مرشدی ندارم، دل شکسته ام؛ تنهای تنها در کوچه پس کوچه های سکوت گم گشته ام، نمی دانم از کجا بی آغازم؟ چگونه سوی تو آیم لحظه ای که به تأمل می نشینم از انجام سرنوشتم، از شروع کار و مرامم از طی طریقم، خویش را متنبه می کنم، در درونم تلاطمی سخت ایجاد می گردد ناخود آگاه به گریه می نشینم و زار زار اشک غم انگیز خویش فرو می ریزم، چه شده است؟ چه شده است؟

معبودم ای مرهم دلهای خسته، بارها آمدم و باز مراجعت نمودم ولی این بار بگونه ای آمدم که برای همیشه با تو باشم.

یارب دل شکسته ما را تو مرهمی.

ایها المسحن تو که به کرّار جنازه پاک دوستان شهیدت را بر دوش کشیدی و فریاد «راهت ادامه دارد» سر دادی و اشک فراق فرو ریختی چه خوبست نفست را میزان قرار دهی و به محاسبه مشغول گردی که آیا در تحقق آن شعار تا کنون گامی به پیش برداشته ای؟!