پیام شهید

پیام شهید

این وصیت نامه ها انسان را می لرزاند و بیدار می کند امام خمینی

قسمتی از وصیت‌نامه شهید علی‌اکبر نقی ترابی

برای چه به جبهه می‌روی؟

سئوالی است در ظاهر بسیار ساده ولیکن بسیار مهم! جبهه چه دارد؟ وظیفه ما چه وظیفه ای است؟ آیا آن وظیفه‌ای که برگردن ما نهاده شده رفتن به جبهه است یا توقف در شهر؟ روزهای عمر گرانبهایم، ساعتها و دقیقه‌ها می‌گذرد و هرلحظه به مرگ نزدیکتر می‌شوم. تاریخ مرگم نمی‌دانم کی است ولیکن حس می‌کنم نزدیک است. قوای جسمانیم دیگر آن قوه گذشته را ندارد. دیگر آن مسائلی که باعث دلخوشی و سرگرمی من می‌شد دیگر نمی‌تواند درد مرا درمان کند. به این می‌اندیشم که آخرش چه می شود؟ آیا زندگی دنیویم را چگونه بپایان می‌رسانم و در روز محشر چگونه ظاهر می‌شوم؟ مولا علی‌«ع» می‌فرماید: پروردگارا نه ترس از دوزخ و نه طمعی به بهشت دارم. آنچه مرا به سوی اعمال نیک و دوری جستن از اعمال زشت می‌کشاند عدالت توست مهربانی توست و مهمترین صفات عالم در تو نهفته است و همین باعث شده م تو را پرستش کنم من حقیر درکی از روز محشر پیدا نکرده‌ام. نمی‌دانم دوزخ چگونه است و بهشت چگونه؟ آنچه که از قرآن نقل می‌کنند می‌شنوم. ولی به علت غفلت فراوان، تأثیری در من نمی‌گذارد ولیکن مهربانی خدا را من می‌بینم پس از عمری غفلت و معصیت و مخالفت کردن با حق خداوند تمامی نقصهایم را ستر کرده و اعمال ریاکارانه‌ای که داشته، انعکاسش را در نظر مردم خوب جلوه داد. مبادا رسوا شوم و کوچکترین عمل نیکی که آنهم خدا به من توفیقش را داده در نظر مردم بزرگ جلوه داد، در اینجاست که من عاشق خدایم می‌شوم دوست ندارم از او غافل باشم. دوست ندارم گناهی کنم دوست ندارم کاری که ناخوشایند او است انجام دهم. در شهر که هستم غفلت و تباهی زیاد، آسایش ظاهری زیاد، اما اینها دردم را تسکین نمی‌دهد، شبها رختخواب گرم و نرم است دردم را تسکین نمی‌دهد. روزها خوراکیهای فراوان است و از همه مهمتر در کنار خانواده‌ام هست اما اینها درد درونی مرا تسلی خاطر نمی‌دهد. خدایا هرچه دارم از من بگیر فقط یک چیز را به من بده و ان هدیه پرارزش جبهه، پرارزش‌تر از جبهه هم همان شهادت است. خدایا هنوز شهادت را کاملا درک نکرده‌ام؛ ولی این را می‌دانم که شهادت چیز خوبی است. متاع پرارزشی است. هیچ که نداشته باشد از زنجیر دنیا درآمدن دارد. از غیبت، دروغ، تهمت، افتراء، شهوت و هواهای نفسانی که آدی را به اسفل سافلین می‌کشاند، بدور است؛ در عوض در کنار رحمت خدا قرار دارد. در کنار پاکدلان عالم جای دارد. در کنار اباعبدالله قراردارد. پیش چهارده معصوم قرار دارد. من هیچ نمی‌خواهم خداوند متعال بهشت را به آدمی عطا نکند و فقط در جوار رحمتش باشد و در کنار بندگان صدیقش باشد برایش بس است.