سرمقاله

عیب‌جوئی را از خود آغاز کنیم

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از دستورالعملهای بسیار مهم در تربیت اسلامی این است که انسان باید در امور مادی و دنیوی به ضعیف‌تر از خود توجه کند و در جنبه‌های معنوی و اخلاقی افراد بالاتر و کاملتر از خود را مورد توجه قرار دهد به کارگیری این روش، دستاوردهای فراوانی را در ابعاد گوناگون به دنبال داردکه در اینجا درصدد بیان آنها نیستیم ولی آنچه در این مختصر میخواهیم مورد اشاره قرار دهیم ارزیابی وضعیت موجود و مطلوب و آنچه هستیم و باید باشیم در این چهارچوب می‌باشد.

اما در بعد مادی و زندگی دنیوی ـ که از نظر اسلام چیزی جز وسیله برای رسیدن به معنویت و سعادت اخروی نیست ـ اگر ما خودمان را با اکثریتکشورها و ملل جهان در حال حاضر یا با وضعیت خودمان در سیا سال قبل مقایسه کنیم، متوجه خواهیم شد که از وضعیت نسبتا مطلوبی برخورداریم و نسب به شرائط موجود زندگی مادی‌مان احساس رضامندی و قناعت می‌کنیم وب ه آسانی میتوانیم نارسائیها و کمبودها را تحمل کرده  زمینه مساعد را برای برنامه‌ریزی و تلاش پی‌گیر در جهت رسیدن به استقلال و خود کفائی و تمتع کامل از نعمتهای الهی و رفاه توأم با عزت و در خدمت معنویت، فراهم کنیم که بی‌گمان بدون روح قناعت وص رفه‌جوئی و نابود کردن وضعیت خطرناک و مهلک مصرف‌گرائی دست‌یابی، به هیچ هدف مادی و معنوی امکان‌پذیر نیست.

و اما در مورد ابعاد معنوی، از آنجا که انسان برای صعود به سوی کمال مطلق آفردیه شده و فضای معنویت بی‌کرانه است، پس انسان نباید و نمیتواند در هیچ مرتبه‌ای احساس قناعت و ایستائی کند و در این راستا هیچگاه نباید به پشت سر واماندگان فطرت گم کرده نگاه کند بلکه بایدهمواره وجهه همت خویش را به سوی خداوند معطوف داشته و پیش‌تازان راه معنویت را مقتدای خود قرار دهد و بر پایه چنین بینشی فرد و جامعه اسلامی نه فقط باید از عقب گرد و انحطاط به شدت گریزان باشد که حتی ایستادن و در جا زدن و به وضعیت موجود بسنده کردن را باید عین غبن بداند«من ساوی یوماه فهو مغبون» و نوعی سقوط به شمار آورد که:

پاکیزه‌تر از آب روان چیزی نیست                       هرجا که مکان گرفت گندیده شود

و بنابراین ما باید هیچگاه از حرکت و پویائی در راه تحقق صد در صد آرمانها و اهداف رهائی بخش و جهانشمول اسلام و انقلاب اسلامی بازنایستیم و همواره در تعمیق حاکمیت مطلق خدا در داخل و گسترش آن در خارج مصمم  کوشا باشیم.

این بینش که نشأت گرفته از فطرت و منطبق با مبانی اسلام است موجب می‌شود که امت حزب الله تمام جریانات امور را در جمهوری اسلامی بر این اساس ارزیابی کنند. مردمی که با جان ومال و خون عزیزان و فرزندان خویش برای پا گرفتن نهال انقلاب و تحقق اسلام سرمایه‌گذاری کرده‌اند و علی رغم ده سال تحمل سختیها و کمبودها و مصائبی که دشمنان به آنها تحمیل کرده‌اند باز هم جهان را به شگفتی واداشته و به مناسبت دهمین سالگرد پیروزی میلیون میلیون به خیابانها سرازیر می‌شوند و به همان دلیل که هرگز دست از نمازشان برنداشته‌اند پای انقلاب اسلامی‌شان ایستاده‌اند، خوشحالی و عید چنین ملتی در هر روزی است که شاهد باشند که اهداف و ارزشهای اسلامی در جامعه و نظام اسلامی از روز قبل زنده‌تر شده و روند تکاملی و صعودی یافته است.

به نظر می‌رسد هرگونه حرکت لاک‌پشتی و انفعالی نه آن که براسی رسیدن به مقصد ثمر بخش نیست که اکثرا این روش موجب افزایش مشکلات موجود و مصونیت یافتن و مقاوم شدن عناصر فاسد و ضدارزشها و عوامل تباهی خواهد شد لذا حل ریشه‌ای مشکلات و شکستن سد موانع و رسیدن به اهداف انقلاب اسلامی راه و روش متناسب با خودر ا می‌طلبد و جز با برنامه‌ریزی متناسب و دقیق و مجریان معتقد و توانا امکان‌پذیر نیست.

بی‌گمان امام و امت نقش خود را به بهترین وجه ممکن در این راه الهی ایفاء کرده و می‌کنند وعمده بار مسئولیت اکنون به دوش مسئولین جمهوری اسلامی است که باید بیش از پیش به موقعیت خطیر خود توجه کرده، بار سنگین خدمتگزاری خویش را به ساحل مقصود برسانند و در حالی که خود باید الگوها و تجسم‌های ارزشهای اسلامی باشند و پینود خویش را هر روز با امام و امت مستحکم‌تر کنند قبل از این که به عیوب و اشتباهات دیگران بپردازند به ارزیابی خود و کشف اشکالات خود بنشینند که: «من بحث عن عیوب الناس فلیبدء یعیوب نفسه» بی‌گمان پذیرفتن مسئولیتی که احیانا در توان شخص نیست و موجب تضییع امکانات و مصالح جامعه اسلامی است از گناهان بزرگ است و به طریق اولی و مهم‌تر از آن قبول مسئولیتهای متعددی است که گاهی برخی از آنها به قدری سنگین است که اگر 24 ساعت وقت مسئول فقط صرف آن کار شود باز هم کم است حال اگر افرادی هر چند خوب و قوی موزه مسئولیتهای گوناگون و آلبوم عناوین رنگارنگ شوند طبیعی است که از عهده هیچ یک برنمی‌آیند و نه مجال فکر کردن دارند و نه فرصت عمل و آنگاه که کانون و مرکز ثقل یک اداره و تشکیلات ضعیف بود این ضعف به صورت یک موج به تمام فضای دائره گسترش می‌یابد و نتیجه آن میشود که اکنون در بسیاری از امور شاهد هستیم.

ما قبول داریم که باید گذشته را مورد ارزیابی قرار دهیم و خود را از اشتباهات بپالائیم تا راه آینده را برای رسیدن به اهداف اسلام  و انقلاب هموارتر کنیم ولی اگر در اثر گرفتاری فوق الذکر و عدم مجال تفکر و تدبر صحیح و ابتلاء به شتابزدگی و خودبینی در همین ارزیابی هم دچار اشتباه شویم چه باید کرد و به کجا خواهیم رسید.

اشتباه بزرگی که هم اکنون گرفتار آن هستیم این است که اشتباهاتی را که در شیوه‌های عملی و با سهل انگاریها و نارسائیهای خود مرتکب شده‌ایم بگونه‌ای مطرح کنیم که اصول و ارزشهای انقلاب را به زیر سؤال بریم و بجای اعتراف به قصورها و تقصیرهای خویش دائما از حیثیت حضرت امام مدظله خرج کنیم. آیا بهتر نیست که تمام اشتباهات گذشته را در یک کلمه خلاصه کرده و اعتراف کنیم که ما به هیچ یک از دستورات امام بطور شایسته عمل نکردیم؟ بلکه در بسیاری از موارد با دست کاری و اهمال دستورات امام را بی‌اثر و احیانا بطور معکوس عمل کردیم. می‌گویند دوران شعار و کارهای خام گذشته و اینک باید شعور و پختگی حاکم شود. ما هم همین را میگوئیم. دیگر شعار بس است بیائیم و به دستورات امام در همه زمینه‌ها عمل کنیم و دستورات معظم له را در لفافه شعارهای تشریفاتی و گذرا ذبح نکنیم. همه در شعار از ولایت مطلقه فقیه دم می‌زنیم و هیچکس هم شک ندارد که حضرت امام مدظه بارزترین مصداق جامع الشرایط این عنوان است ولی در مقام عمل و حتی سخن گاهی همان را می‌گوئیم که لیبرالهای غرب زده از سالهای قبل تکرار می‌کردند! اگر ما حکم امام را و از جمله در خطوط کلی انقلاب و جنگ و مصلح و... حکم خدا می‌دانیم و از اصول و انجام تکلیف الهی دم میزنیم پس اظهارنظرهای مغایر با آن چه معنا دارد؟! جام زهر را به امام می‌نوشانند و سپس از برکات آن سخن می‌گویند. چرا مرز بد عمل کردنها و سهل‌انگاریهای خودمان را با درستی آنچه بعنوان تکلیف شرعی باید انجام می‌گرفت جدا نمی‌کنیم؟ گرچه در این زمینه مطلب بسیار است ولی بدلیل محدودیت این صفحه حتی عمده آنچه به رشته تحریر درآمده بود حذف کردیم و آخرین سخن اینکه گوئی همه خود را درتمام مسائل دخیل دانسته و در اظهار و اعمال نظر برای خود مرز و اندازه ای نمی‌شناسیم و در عین حال هیچکدام خود را در برابر هیچ مسأله و مشکلی مسئول نمی‌دانیم. بامید آنکه تمام مسئولین با اعتقاد و جدیت و اتقان در عمل و با حفظ مراتب و مرزهای مسئولیت‌ها بار سنگین امانت و مسئولیت خویش را هر چه بهتر در خدمت به اسلام و امام و امت و جلب رضایت حق بمنظر مقصود برسانند. انشاءالله.

رحیمیان