فرزند کعبه

بمناسبت سیزدهم رجب ولادت با سعادت امیرالمؤمنین(ع)

فرزند کعبه

امام صادق(ع) داستان ولادت امیرالمؤمنین علی(ع) را چنین بیان می‌فرماید:

عباس بن عبدالمطلب و یزید بن قعنب روبروی خانه خدا ـ کعبه ـ نشسته بودند که ناگهان فاطمه بنت اسد بن هاشم ـ مادر امیرالمؤمنین(ع) ـ وارد شد در حالی که به علی علی(ع) باردار بود و نه ماه از حملش می‌گذشت. عباس بن عبدالمطلب می‌گوید: من روبروی خانه ایستاده بودم که دیدم فاطمه بنت اسد چشمش را به آسمان دوخته عرضه می‌دارد: پرورگار من! من ایمان دارم به تو و به آنچه از سوی تو توسط پیامبرانت نازل شده و به هر پیامبری از پیامبرانت و هر کتاب یکه فترساده‌ای مؤمنم. من سخن جدم ابراهیم خلیل را گواهی می‌دهم و همانا او خانه عتیقت را بنیان نهاد پس به حق این خانه و بنیانگذارش و بحق این مولودی که در شمل من است و با من سخن می‌گوید و سخنانش مرا شاد می‌سازد و من یقین دارم که او یکی از آیات و نشانه‌های تو خواهد بود، کهاین ولادت را بر من آسان بگردانی.

عباس و یزید بن قعنب می‌گویند« همین که فاطمه بنت اسد این دعا را تمام کرد، دیدیم در کعبه از پشت باز شد و فاطمه داخل خانه خدا شد و از دیدگانمان پنهان گشت، آنگاه شکاف در به اذن خداوند بسته شد. هر چه کردیم که در را بگشائیم و برخی از زنانمان را وارد خانه کنیم، نتوانستیم، پس مطمئن شدیم که این امری از سوی خدای تعالی است و از قدرت ما بیرون است.

فاطمه سه روز در خانه خدا ماند و اهل مکه در کوچه‌ها از آن سخن می‌راندند و زنها در چادرهاشان از آن گفتگو می‌کردند. پس از سه روز، از همان جائی که فاطمه داخل شده بود، خانه گشوده شد و فاطمه از خانه بیرون آمد در حالی که علی(ع) را در روی دست حمل می‌کرد. آنگاه مادر علی(ع) چنین فرمود:

ای مردم! همانا خدای عزوجل مرا از میان بندگانش برگزید و بر برگزیدگان قبل از من برتر نمود. و همانا خداوند آُیه بنت مزاحم را برگزید و او مخفیانه و پنهان درجائی که نمی‌بایست خدا را در آنجا عبادت کنند مگر از روی ناچاری، عبادت خدا می‌کرد. و همانا مریم بنت عمران را خداوند برگزید و ولادت عیسی را بر او آسان نمود، پس چوب خشک درخت خرما را در سرزمین خشک تکان داد، و رطبی تازه از درخت، برای او بر زمین افتاد و بتحقیق خداوند مرا برگزید و بر آنان فضیلت داد و بر تمام زنان جهانیان پیش از خودم زیرا من در خانه او بچه‌ام را به دنیا آوردم و سه روز در خانه‌اش مهمانش بودم، از میوه‌ها و برگهای سبز درختان بهشتی تناول می‌کردم و هنگامی که می‌خواستم بیرون آیم و فرزندم بر دستم بود، ندائی را شنیدم که می‌فرمود:

«ای فاطمه! او را علی نام گذار که من علی اعلایم و او را با قدرتم و عزت و جلالم آفریدم و اسمش را از اسمم اشتقاق و استخراج کردم و به ادب خودم، او را مؤدب نمودم و امرم را به او تفویض کردم و او را بر علم پنهانیم واقف ساختم. و او در خانه‌ام زاده شد و او نخستین کسی است که بر بالای خانه‌ام اذان می‌گوید و بتها را می‌کشند و بر روی هم می‌افکند و مرا تعظیم و تمجید می‌کند و با «لا اله الا الله» تسبیحم می‌گوید، و او امام است پس از حبیبم و پیامبرم و برترین بندگانم محمد«ص» رسولم و او وصی پیامبرم می‌باشد پس خوشا به حال کسی که دوستش بدارد و یاریش نماید و وای بر کسی که از او دوری جوید و یاریش ننماید و حقش را انکار کند».

عباس گوید: هنگامی که ابوطالب او را دید، خرسند شد و علی(ع) فرمود: سلام بر تو ای پدرم و رحمت و برکات خداوند. آنگاه رسول خدا(ص) شد. همین که حضرت بر او وارد شد، علی(ع)، حرکت کرد و به روی حضرت تبسم کرد و عرض کرد: سلام بر تو ای رسول خدا ورحمت و برکاتخداوند، آنگاه به اذن خداوند این آیات را تلاوت نمود: «بسم الله الرحمن الرحیم، قد افلح المؤمنون، الذین ه فی صلاتهم خاشعون» تا آخر آیات، پس پیامبر(ص) فرمود: آری! در راه تو مؤمنین رستگار شوند. تو به خدا قسم امیر آنان هستی و تو راهنمایشان می‌باشی و بوسیله تو هدایت می‌شوند.

حضرت علی(ع) در روز جمعه 13 رجب در خانه خدا زاده شد، هرگز کسی قبل از او و پس از او به چنین شرافتی مشرف نشد. سال ولادت حضرتش، سال سی‌ام از عام الفیل عینی سی سال پس از ولادت پیامبر اکرم(ص) بود. و از کودکی در آغوش پاک رسول خدا بزرگ شد، رشد کرد و تربیت شد. حکمت را از او فراگرفت و علم و دانش را از آن حضرت آموخت و الگویش در راه و روش زندگی، راه و روش پیامبر اکرم(ص) بود.

امیرالمؤمنین(ع) آن دوران را که در کنار پیامبر«ص» پرورش یافته است چنین بیان می‌فرماید:

«... و قد علمتم موضعی من رسول الله(ص) بالقرابة القریبة و المنزلة الخصیصة، وضعنی فی حجره و أنا ولید، یضمنی الی صدره، و یکنفنی فی فراشه، و یمسنی جسده، و یشمنی عرفه، و کان یمضغ الشیء ثم یلقمنیه و ما وجدلی کذبة فی قول و لا خطلة فی فعل ... و لد کنت أتبعه اتباع الفصیل اثر امه، یرفع لی فی کل یوم من اخلاقه علما و یأمرنی بالإقتداء به، و لقد کان یجار فی کل سنة بحراء، فأراه و لا یراه غیری، و لم یجمع بیت واحد یومئذ فی الاسلام غیر رسول الله(ص) و خدیجه و أنا ثالثهما، أری نور الوحی و الرسالة و اشم ریح النبوة، و لقد سمعت رنة الشیطان حین نزل الوحی علیه(ص)، فقلت: یا رسول الله، ما هذه الرنه؟ فقال: هذا الشیطان قد أیس من عبادته، انک تسمع ما أسمع و تری ما أری، الا انک لست بنبی ولکنک لوزیر و انک لعلی خیر». (خطبه 224 نهج البلاغه)

و دانستید قرب و منزلت مرا از رسول خدا به خویشی نزدیک و مرتبتی خاص که دیگران را نیست. او مرا در کنار خود نهاده در حالی که من کودک بودم. مرا به سینه‌اش چسبانید و در فراش خود، در آغوشم می‌گرفت و تن مبارک خود را به من میمالید و بوی خوش خویش را به من می‌بویانید و خوراکی را جویده و در دهان من می‌نهاد(چنانچه پدران با اطفال خود می‌کنند) و هرگز نیافت در من دروغی در گفتار و خطا و اشتباهی در کردار... و من همه وقت از پی او می‌رفتم چنانچه بچه شتر از پی مادرش می‌رود و هر روز برای من نشانه‌ای می‌افراشت و از اخلاق خود پرچمی بر پا می‌کرد و مرا امر می‌فرمود که به او اقتدا کنم.

و همانا آن حضرت را در هر سال مجاور کوه حرا می‌دیدم و غیر از من هیچ کس او را نمی‌دید و در آن روز اسلام در خانه‌ای نیامده بود جز خانه‌ای که رسول خدا(ص) و خدیجه در آن بودند و من سومشان بودم؛ می‌دیدم نور وحی و رسالت را و می‌شنیدم بوی نبوت را و به تحقیق شنیدم فریاد شیطان را وقتی که وحی بر آن حضرت نازل شد، گفتم: ای پیامبر! این چه آوازی است؟ فرمود: این آواز شیطان است که از عبادت خود نومید گشته ـ یعنی اکنون دانست که او را بعد از این وحی و رسالت، عبادت نکنند ـ بدرستی که و ـ ای علی می‌شنوی آنچه را من می‌شنوم و می‌بینی آنچه را من می‌بینم جز اینکه تو پیغمبر نیستی ولی تو وزیری و همانا تو بر خیر و نیکوئی هستی.

پاسدار اسلام افتخار دارد که این عید سعید را به پیروان حقیقی حضترش و در رأس آنها امام امت دام ظله، تبریک و تهنیت عرض کرده و توفیق شیعیان و مسلمانان را در پیروی هر چه بهتر از سرور و امیرشان، از درگاه حضرت احدیت مسئلت نماید. مبارک باد بر ملت سرافراز ایران، این عید خجسته اسلامی.