امام حسینی(ع) اسوه ایثار و آزادگی

امام حسینی(ع) اسوه ایثار و آزادگی

بیستم اسفند ماه امسال، میلاد مسعود اسوه آزادگی و ایثار حضرت حسین بن علی(ع) است که بقول مشهور در سوم شعبان المعظم سال چهارم هجری اتفاق افتاده است؛ ولادت انسانی که تولد او میلادی جدید برای انسانیت در پی داشت و این چنین است که نخستین تبیک را جبرئیل از جانب خداوند به پیامبر اظهار می‌دارد«فهبط جبرئیل(ع) فهنأه من الله عزوجل» و به فرمان الهی نامش را «حسین» که ترجمه نام یکی از پسران هارون برادر حضرت موسی کلیم الله است می‌گذارد.

در روایتی که جابر بن عبدالله انصاری نقل می‌کند، آمده است: هنگامی که امام حسین(ع) متولد شد، جبرئیل امین بر پیامبر اکرم(ص) نازل شد و عرض کرد: خدای عزوجل سلامت می‌رساند و می‌فرماید: همانا منزلت علی نسبت به تو مانند منزلت ‌هارون است نسبت به موسی، پس نام او را نام فرزند هارون بگذار. حضرت پرسید: نام فرزند هارون چه بوده است: عرض کرد: نامش«شبیر» است. حضرت فرمود: زبان من عربی است. عرض کرد: پس نام این مولود را«حسین» بگذار. آنگاه حضرت رسول«ص» نام فرزندش را حسین گذاشت.

«حسین» این نام مبارکی که الگوی هر آزاده‌ای و پیشوای هر جهادگری و سرمشق هر مبارزی است.

«حسین» نام مقدسی که هرگاه برده می‌شود، اشک از چشمان شیعیان و پیروانش سرازیر می‌گردد.

«حسین» اولین پاسدار اسلام ناب محمدی«ص» که برای زنده نگهداشت رسالت جدش آن انقلاب خونین را آغاز کرد و برای همیشه، مکتب را جاوید نگه داشت، و نهایتی برای این انقلاب خونین نیست جز روزی که جهان پر از عدل و داد شود و تمام یزیدیان به زباله‌دانی تاریخ سرازیر گردند. از این رواست که پیامبر اکرم(ص) نه تنها حسین را از خود می‌دند که خود را نیز از حسین می‌داند، چرا که اگر این«پاسدار اسلام» نبود، شعله فروزان دین محمد«ص» توسط امویان به خاموشی می‌گرائید ولی حسین با خون خود و خون یاران باوفایش، این شعله را برای ابدیت، فروزان و فروزانتر کرد.

پیام امام

در میان سخنان امام حسین(ع) دعوت به آزادگی و آزامردی، یکی از برجسته‌ترین پیامهای پر محتوای او را تشکیل می‌دهد و بی‌شک این پیام برای امت آزاده و قهرمان ما که با شعار«قیام ما حسینی است» این انقلاب با شکوه و بزرگ را در ایران به ثمر رساند، از مفهومی ویژه و ارزشی والا برخوردار می‌باشد. یکی از اهداف مقدس بعثت و انگیزه‌های عالی رسات پیامبارن ینز رهائی و آزادی مردم از یوغ اسارت قدرتهای سیاسی و فرهنگهای خرافی بوده است و لذا قرآن کریم در سوره اعراف درباره رسول خدا«ص» می‌فرماید: «... و یضع عنهم اصرهم و الاغلال التی کانت علیهم»[1] تا بارهای سنگین و زنجیرهای گرانی که بر آنان تحمیل گردیده است، از آنها برگیرد، و جامعه اسلامی با پذیرش اسلام و پاسخ مثبت به دعوت پیامبر اکرم«ص» توانست خود را از قیبد  بند اسارت در نظام فرسوده جاهل ینجات بخشد، ولی با رحلمت آن حضرت و به قدرت رسیدن امویانف آن حافظان جاهلیت عرب که قبول اسلام را پوششی مناسب برای انهدام اسلام از داخل تشخیص داده بودند، سیاست اسلام زدائی در سطحی گسترده آغاز شد، و در این راه از تمام امکانات مادیو معنوی حتی از قرآن وحدیث بهره گرفتند، تا در نتیجه جامعه اسلامی را آن چنان به جاهلیت خویش نزدیک ساختند که معاویه را بر امیرمؤمنان و امام مجتبی(ع) برگزیدند.

و امام حسین(ع) که در آن جامعه می‌زیست خطر نابودی کامل اسلام را با وجود ادامه قدرت امویان که در آن عصر، یزید سنبل آن بودف با این جمله تاریخی خویش به امت اسلامی اعلام نمود«و علی الأسلام السلام اذ بلیت الأمة براع مثل یزید» ولی از آنجا که فاصله آن مردم با اسلام ناب محمدی از آن بیشتر بود که بدرک این خطر واقعی نائل گردید، جز تنی چند از میان تمام مردم آن عصر، این پیام را جدی نگرفته و به قیامی که امام برای افشا و رسوائی امویان آنان را فرا می خواند، نپیوستند.

و در میان این یاران آزاده و ایثارگر امام حسین(ع) ابوالفضل العباس(ع) از چنان مقام والا و شایسته‌ای برخوردار است که امام سجاد(ع) درباره‌اش می‌فرماید: «ان لعمی العباس بن امیرالمؤمنین(ع) عند الله تعالی منزلة یغبطه علیها جمیع الشهداء و الصدیقین یوم القیامة» ـ عمویم عباس بن امیرالمؤمنین(ع) را نزد خداوند تعالی مقامی است که مورد غبطه و آرزوی تمام شهیدان و صدیقین در روز قیامت است، که چهارم شعبان المعظم ولادت پر فیض و برکتش را گرامی می‌داریم، مردی که درس اطاعت از امام و رهبر را تا لحظه شهادت به همه امتهای اسلامی آموخت، البته در سالروز میلاد آن حضرت میان مورخان اختلاف نظر است، چرا که بعضی از آنان هم چون طبری، ابن اثیر، ابوالفداء ازدواج حضرت امیرمؤمنان(ع) را با«فاطمه» مادر ارجمند حضرت ابوالفضل(ع) پس از شهادت حضرت صدیقه کبری فاطمه زهرا(س) می‌دانند، و بعضی دیگر هم چون صاحب مناقب و مطالب السؤل و فصول المهمه و اصابة معتقدند که امیرمؤمنان(ع) پیش از ازدواج با«فاطمه» مادر حضرت ابوالفضل، همسر و یا همسران دیگری را انتخاب نمود، که قهرا تفاوت زیادی، در سن مبارک ایشان، بنا به نقل‌های مختلف مورخان پیدا می‌شود، و آن روایتی که امیرمؤمنان(ع) میان دو طفل خردسالش حضرت زینب و حضرت عباس(ع) نشسته بود و پس از تبادل پرسش و پاسخی که بین پدر و آن دو فرزندش بعمل آمد، آنان را تشویق نمود.[2] با آن نقل و نظر مورخان دسته اول در مورد ازدواج مادر آن حضرت با امیرمؤمنان سازگار است.