توقعی از شورای بازنگری و مطبوعات

توقعی از شورای بازنگری و مطبوعات

حدود یک ماه از فعالیت شورای بازنگری و اصلاح قانون اساسی می گذرد و «زمان»، آن قدر محدود است که پرداختن به اموری دیگر هر چند که مهم جلوه کنند، در مقابل این اهم نه تنها جایز نیست بلکه به نوعی انحراف از این مرحله حساس انقلاب اسلامی محسوب می شود.

ترکیب شورای بازنگری به قانون اساسی علاوه بر جهات مختلفی که در تعیین هر یک از افراد آن لحاظ شده، گویای این جهت می باشد که رهبری نظام مهمترین کار رئیس مجلس، رئیس جمهوری، رئیس دیوان عالی کشور، نخست وزیر، هیئت رئیسه مجلس خبرگان، تنی چند از اعضای مجمع تشخیص مصلحت و شورای نگهبان، وزیر دادگستری و پنج تن از نمایندگان منتخب مجلس را در عرض دو ماه، روشن ساختن تکلیف قانون اساسی و اصلاح مواد خاصی از آن ذکر نموده است.

امید است این شورا، مصوبات و جمع بندی پیشنهادات خود را در ارتباط با تمامی هشت موضوع مشخص شده یعنی اصول مربوط به رهبری، تمرکز در مدیریت قوه مجریه، تمرکز در مدیریت قوه قضائیه، تمرکز در مدیریت صدا و سیما، مجمع تشخیص مصلحت نظام، تعداد نمایندگان مجلس، راه بازنگری به قانون اساسی و تغییر نام مجلس شورای ملی به اسلامی، در مدت تعیین شده به مقام رهبری تسلیم نموده تا بعد از موافقت و اضافه کردن نظرات ایشان، رفراندوم تتمیم قانون اساسی برگزار گردد. تجربه دهساله انقلاب به خوی نشان داده است که هر گاه بدون ملحوظ نمودن نظرات امام تصمیماتی اتخاذ شده، امور ناشی از اجرای آن تصمیمات به بن بست منتهی گردیده است. در حالی که می توانست با در نظر گرفتن این پارامتر تعیین کننده، طریق درست پیمودن آن مسیر را پی ریزی نمود. نمونه بارز آن ذکر «مرجعیت» در اصول مربوط به صفات رهبری در قانون اساسی است. امام امت در زمان تدوین و تصویب قانون اساسی به گروهی از اعضای مجلس خبرگان نظرشان پیرامون این موضوع که مبتنی بر عدم ذکر شرط مرجعیت برای رهبری است، گفته بودند ولی آن آقایان این مساله را نپذیرفتند و دیدیم که این موضوع در حال حاضر به عنوان یکی از معضلات اساسی مطرح می باشد.

انگیزه تعیین این شورا علاوه بر این معضله که از دیدگاه رهبری دارای اهمیت بسزایی است، ناشی از معظلاتی است که از نظر مسئولین کشوری مانع از خدمت کامل آنان برای مردم شده است. امام امت طی حکم خود در تعیین اعضای شورای بازنگری و اصلاح قانون اساسی این معضلات را چنین بیان می نماید:

«... از آن جا که پس از کسب ده سال تجربه عینی و علمی از اداره کشور، اکثر مسؤلین و دست اندرکاران و کارشناسان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بر این عقیده اند که قانون اساسی با این که دارای نقاط قوت بسیار خوب و جاودانه است، دارای نقایص و اشکالاتی است که در تدوین و تصویب آن به علت جو ملتهب ابتدای پیروزی انقلاب و عدم شناخت دقیق معضلات اجرایی جامعه، کمتر به آن توجه شده است ولی خوشبختانه مسئله ترمیم قانون اساسی پس از یکی دو سال مورد بحث محافل گوناگون بوده است و رفع نقایص آن یک ضرورت اجتناب ناپذیر جامعه اسلامی و انقلابی ماست و چه بسا تاخیر در آن موجب بروز آفات و عواقب تلخی برای کشور و انقلاب گردد و من نیز بنا بر احساس تکلیف شرعی و ملی خود از مدتها قبل در فکر حل آن بوده ام که جنگ و مسائل دیگر مانع از آن می گردید...».

این که برای چنین امری، کشور و انقلاب دو ماه در بلاتکلیفی قرار گیرد به گونه ای که در روابط دیپلماتیک و سیاسی با کشورها و نیز مناسبات اقتصادی تاثیر گذارد، نشان از اهمیت فوق العادۀ آن است. این محدودیت زمانی فعالیت کلیه آحاد ملت و نیروهای متعهد و دلسوز انقلاب را طلب می کند. همه باید در این «اصلاح» مشارکت کنند. بی دقتی ناپیگیری و عدم حساسیت نسبت به مباحث مطروحه در جلسات شورای بازنگری تنها از کسانی انتظار می رود که هیچ گونه تعهدی نسبت به خون شهدا در تداوم انقلاب و پیروی از امام ندارند. متاسفانه رسانه های گروهی کشور اعم از صدا و سیما و مطبوعات که بایستی محور تمامی فعالیت های خود را از همان آغاز کار شورای بازنگری به این موضوع حیاتی اختصاص می دادند، وجه همت خود را بر تبلیغ از «مسائلی دیگر» گذاشته و ناخودآگاهانه به ترویج و تزریق خط خطرناک «بی حسی» به جامعه انقلابی ما، مبادرت ورزیده اند.

معلوم نیست تعیین خط مشی تبلیغاتی کشور را چه کسی یا کسانی در دست دارند که ناگهان به صورتی هماهنگ در این دو ماهه تنظیم اصلاحیه قانون اساسی که بایستی توجه مردم با تبلیغات به این مساله جلب شود در سیمای جمهوری اسلامی پخش مجدد سریالهای شنبه شبها و دوشنبه ها شب ها و ... شروع می شود. و روزنامه ها نیز هر کدام خود را به موضوعات دیگری مشغول می کنند. یکی، «ماجرای آناهیتا» دختر دانش آموزی که به دلایلی اقدام به خودکشی کرده، موضوع چندین مقاله و نامه وارده می شود و دیگری، از جسارتی که در یکی از فیلم ها به مرفهین بی درد و حرام خوار شده، اندوهگین گردیده و بیش از نیمی از یک صفحه کامل روزنامه خود را به این امر اختصاص می دهد. حتی «گل آقا» نیز ـ که می توانست از موضعی متعهدانه و با نثری طنزگونه مردم را به حساسیت بیشتر دعوت نماید‌ ـ کرکره دکان حرف حساب خود را در همین شرایط و زمان شاید به خاطر باز شدن دکه های مشابه، پائین می کشد!

منظور از ذکر این موارد آن نیست که بهانه ای به دست صاحبان قلم! داده شود تا هر یک در رسای فواید پخش آن سریال ها و نیز «اهمیت جان آناهیتا به عنوان یک انسان» و یا ...! از فردا، داد سخن دهند. همه آنها در جای خود مفید و مهم هستند. لکن مقصود این است که رسانه های گروهی کشور با مسائل «اهم» زمان حساستر برخورد نمایند. حتی اعلام سیاست های بازسازی کشور و مسائلی که در این باره مطرح شده نیز در شرایط کنونی به صلاح نمی باشد، زیرا تا زمانی که استراتژی و خطوط کلی نظام تعیین نگردیده (که گوشه ای از معین شدن این استراتژی در اصلاح قانون اساسی است)، چگونه برنامه ریزیهای اقتصادی و سیاسی امکان پذیر می باشد؟

باید مطبوعات کشور ما توجه داشته باشند که علاوه بر روزمره گی شان، نوشته های آنان در معرض قضاوت آیندگان نیز قرار خواهد گرفت و نسل آینده سوال خواهد کرد که چطور روزنامه های موجود در نظام جمهوری اسلامی ایران در آغاز دهه دوم انقلاب، علی رغم وجود چنان فضای باز و مطلوبی که امامشان از این که مساله ترمیم قانون اساسی حتی «پس از یکی دو سال، مورد بحث محافل گوناگون قرار گرفته»، اظهار خوشبختی می نمود و مشوق همه نوع اظهارنظر درباره این مساله بود به موضوعی با این درجه از اهمیت اعتنای چندانی نمی کردند؟!

آنها از ما سوال خواهند کرد که چطور مطبوعات شوروی در سال 1975 برای اظهارنظر درباره اصلاحات خروشچف و رفرم کشاورزی در این کشور، با وجود آن دیکتاتوری، اقدام به چاپ /126000 مقاله و مطلب و نامه کرده بودند ولی شما در عین وجود فضای آزاد مشارکت مردمی و در حالی که رهبرتان اهمیت موضوع را برایتان تشریح کرده بودند. این گونه دچار مسائل فرعی شدید؟! به هر حال ما خود را نیز در جرگه همان قلم بدستان مذکور در این مقاله می دانیم! و انتظار داریم که دیگران نیز با حساسیت خود به ما در صورت انحراف از مبانی اسلام ناب محمدی (ص) و خط امام، تذکر و هشدار دهند. ما باید دائما این مساله را به یکدیگر تذکر دهیم و هیچ گاه در حاکمیت ولی فقیه زمان دچار این گونه «خودسانسوریها» نشویم.

والسّلام