سخنان معصومین

سخنان معصومین

کوچک شمردن گناه

*امیرالمؤمنین (ع):

«أشدّ الذّنوب ما استخفّ به صاحبه».

(نهج البلاغه- حکمت477)

بزرگترین گناهان، گناهی است که انسان آن را کوچک بشمارد.

*امیرالمؤمنین (ع):

«انَّ الله أخفی سخطه فی معصیته، فلا تستصغرنّ شیئاً من معصیته، فربّما وافق سخطه و أنت لا تعلم».

(خصال صدوق- ج1- ص99)

همانا خداوند غضبش را در نافرمانیش، پنهان کرده است؛ پس زنهار که هیچ معصیتی را کوچک مشماری زیرا ممکن است همان معصیت کوچک، با سخط الهی سازش داشته باشد و تو آن را ندانی.

*امام باقر (ع):

«اتّقوا المحقرات من الذنوب فإنَّ لها طالباً، یقول أحدکم: أذنب و أستغفر الله، إن الله عزوجل» یقول: «ونکتب ما قدموا وآثارهم و کلّ شیء أحصیناه فی إمامِ مبین» وقال عزّوجل: «أنَّها أن تک مثقال حبَّة من خردلِ فتکن فی صخرة أوفی السّموات أوفی الأرض یأت بها الله، انَّ الله لطیفٌ خبیرُ».

(کافی- ج2- ص270)

بپرهیزید از گناهان کوچک چرا که نویسنده ای آنها را می نویسد؛ ممکن است یکی از شما بگوید: من گناه می کنم و پس از آن، از خداوند طلب آمرزش می کنم! ولی خداوند می فرماید: «می نویسم آنچه که از اعمال و آثار خودشان پیش می فرستند و همانا همه چیز در راهنمائی روشنگر احصا و یادداشت می شود.» و خداوند می فرماید: «بی گمان اعمال خوب و بد هر چند به اندازۀ خردلی در میان سنگی یا در آسمانها و یا در زمین باشد، خداوند آن را در روز قیامت به حساب آورد، و همانا خداوند دقیق است و کاردان.»

*امام صادق (ع):

«إذا أذنب الرَّجل خرج فی قلبه نکتة سوداء، فإن تاب انمحت و إن زاد زادت حتّی تغلب علی قلبه فلا یفلح بعدها أبداً.»

(کافی- ج2- ص271)

هر گاه انسان گناهی کند، در دلش نکتۀ سیاهی پدید آید، پس اگر توبه کرد، این نکته زدوده می شود و اگر بر گناهش افزود، نکتۀ سیاه بزرگتر می شود، و همچنین تا اینکه کل قلبش را فراگیرد و پس از آن دیگر هرگز رستگار نخواهد شد.

*امام موسی کاظم (ع):

«لا تستکثروا کثیر الخیر، و لا تستقلّوا قلیل الذنوب، فإن قلیل الذنوب یجتمع حتّی یکون کثیراً، و خافوا الله فی السّر حتی تعطوا من أنفسکم النصف.»

(کافی- ج2- ص287)

کار خیر بسیار را بسیار مشمارید و گناه کوچک را کوچک مشمارید، زیرا گناهان کوچک جمع می شود و سپس گناه بزرگی می گردد و از خداوند در پنهانی بهراسید تا این که خوف شما بدرجه ای برسد که نسبت به مردم با عدالت و خوش رفتاری، برخورد نمائید.

*امام صادق (ع):

«ان رسول الله صلی الله علیه وآله نزل بأرضِ قرعاء فقال لأصحابه: ائتونا بحطب، فقالوا یا رسول الله نحن بأرض قرعاء ما بها من حطب. قال: فلیأت کل انسان بما قدر علیه، فجاؤوا به حتی رموا بین یدیه بعض، فقال رسول الله صلی اله علیه وآله: هکذا تجتمع الذنوب. ثمّ قال: إیّاکم و المحقّرات من الذنوب، فأن لکل شیءٍ طالباً و إن طالبها یکتب ما قدموا و آثارهم و کلّ شیء أحصیناه فی إمام مبین.»

(کافی- ج2- ص288)

رسول خدا (ص) به سرزمینی خشک وارد شد. سپس به اصحابش فرمود: برای من مقداری هیزم جمع کنید. عرض کردند: ای رسول خدا: ما در سرزمینی خشک هستیم و هیزمی در آن دیده نمی شود. حضرت فرمود: بروید جستجو کنید، و هر کس به هر مقدار که توانست بیاورد. پس رفتند و آوردند و هیزم ها روی هم انباشته شد. آنگاه حضرت رسول (ص) فرمود: اینچنین گناهان جمع می شوند. سپس فرمود: زنهار از گناهان محقر و کوچک، زیرا هر چیزی را نویسنده ای است و نویسندۀ گناهان هم آنها را یادداشت می کند و تمام آثار و اعمال شما را می نویسد و همانا هر چیزی در کتابی راهنما و روشن ثبت می شود.

*امام رضا (ع):

«الصغائر من الذنوب طرق الی الکبائر، و من لم یخف الله فی القلیل، لم یخفه فی الکثیر.»

(عیون الاخبار- ج2- ص180)

گناهان کوچک، راهی برای گناهان بزرگ است و هر کس از خداوند در گناهان اندک، نترسد، در گناهان بزرگ نخواهد ترسید.