فهرست

امام خمینی ثابت و استوار(صدام عفلقی)

سخنان معصومین(فضیلت به یاد خدابودن)

گوشه ای ازسیره امام صادق علیه السلام

صبر،ریشه تمام فضائل                                        آیت الله جوادی آملی

گواهان روز قیامت                                             آیت الله حسین نوری

امام راحل سلام علیه و فقه سنتی                              آیت الله محمدی گیلانی

دستورمهاجرت به مدینه                                         حجة الاسلام و المسلمین رسولی محلاتی

مبانی رهبری در اسلام                                        حجة الاسلام و المسلمین محمدی ری شهری

ترکتازی رژیم فاشیستی بعثت و وجدان جهانی!!            حجة الاسلام محمدتقی رهبر 

جایگاه مجلس درنظام اسلامی                                حجة الاسلام والمسلمین اسدالله بیات

شمه ای از ابعاد تربیتی نماز                                  حجة الاسلام رحیمیان

اولین مسابقه بزرگ عکس حوزه

گفته ها و نوشته ها

نقش سیاسی و نظامی تنگه هرمز                            دکتر محمدرضا حافظ نیا

امام و قطع رابطه با مصر

پاسخ به نامه ها

نگاهی به رویدادها

تقدیر از فیلمی خوب: ( توئی که نمی شناختمت)

رهنمودهای مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای

به یاد استاد شهید مطهّری

استاد شهید مرتضی مطهری در 13 بهمن ماه سال 1298 در فریمان از توابع استان خراسان چشم به جهان گشود. در سنّ 17 سالگی (سال1361) به قم رفت و با جدّیت فراوان مشغول تحصیل شد. در سال 1319 به محضر درس استاد بزرگوار حضرت امام خمینی «قدّس سرّه» راه یافت و بمدّت 12 سال در زمینه­های مختلف علوم اسلامی از ایشان حظّ وافر برد. خود در این باره چنین گوید:

« بخش مهمّی از شخصیت فکری و روحی من از درس اخلاق و دیگر درسهائی که از آن استاد الهی فرا گرفتم، انعقاد یافت و همواره خود را مدیون او دانسته و می­دانم. راستی که او روح القدس الهی بود».

بهرحال تربیت یافتن در حوزه درس شخصیّتی چون امام خمینی «ره» که شاگردان خویش را به اصلاح وضع جامعه اسلامی، فرا می­خواند، خود عامل پیگیری بود برای اینکه ذهن انسان را به سوی مشکلات جامعه اسلامی و کوشش در حلّ آنها سوق دهد و استاد مطهّری که بیشترین بهره را از محضر درس استاد خود گرفته بود، بالاترین فعالیّت­ها و تلاش­ها را در این زمینه داشت، من جمله ارتباط با فدائیان اسلام و راهنمائی آنان را می­توان نام برد.

او در طی سالهای سیاه (56- 43 ) با نفوذ فعال در دانشگاهها و تدریس و ایراد سخنرانی­ها متعدّد؛ در تربیت انقلابی جوانان، نقش بسزائی داشت و بالاخره تا روز فوز اکبر لحظه­ای آرام نگرفت و در خدمت اسلام و انقلاب اسلامی بود. امام پس از شهادتش در 12 اردیبهشت 58 بالاترین تأیید را از او کرد و همواره به روشنفکران متعهّد و دانشجویان توصیه می­کرد که کتابهای این استاد عزیز را نگذارند با دسیسه­های غیراسلامی فراموش شود.

ما این روز مهم را که « روز معلّم» نیز نام دارد به تمام اقشار بویژه فرهنگیان و معلّمان عزیز سفارش می­کنیم که در تجلیل و بزرگداشت آن کوتاهی نکنند و بیش از پیش آن را گرامی بدارند و السّلام.