سخنان معصومین

سخنان معصومین

فضیلت عزاداری سید الشهداء(ع)

* حضرت سید الشهدا سلام الله علیه:

«ما من عبد قطرت عیناه فینا قطرة أو دمعت عیناه فینا دمعة إلا بواه الله بها فی الجنة حقبا».

(بحار ـ ج 44 ـ ص 279)

چشمان هیچ بنده‌ای بای ما قطره اشکی نریزد یا دیدگانش به خاطر ما نگرید جز اینکه خداوند برای آن قطره اشک، سالها او را در بهشت جای دهد.

* امام صادق(ع):

«کل الجزع و البکاء مکروه، سوی الجزع و البکاء علی الحسین(ع)».

(بحار ج 44 ـ ص 280)

هر بی‌تابی و گریه‌ای مکروه و ناپسند است جز بی‌تابی و گریه بر امام حسین(ع).

* امام صادق(ع):

«دخل جعفر بن عفان علی ابی عبدالله(ع) فقر به و أدناه ثم قال: یا جعفر! قال: لبیک! جعلنی الله فداک. قال: بلغنی أنک تقول الشعر فی الحسین و تجید. فقال له: نعم جعلنی الله فداک. قال: قل. فأنشده صلی الله علیه فبکی و من حوله حتی صارت الدموع علی وجهه ولحیته. ثم قال: یا جعفر! والله لقد شهدت ملائکة الله المقربون هاهنا یسمعون قولک فی الحسین(ع) و لقد بکوا کما بکینا و اکثر، و لقد أوجب الله تعالی لک یا جعفر فی ساعته الجنة بأسرها، و غفر الله لک.

فقال: یا جعفر! ألا أزیدک؟ قال: نعم یا سیدی. قال: ما من أحد قال فی الحسین شعرا فبکی و أبکی به إلا أوجب الله له الجنة و غفر له».

(رجال کشی ـ ص 187)

جعفر بن عفان بر امام صادق(ع) وارد شد. آن حضرت او را به نزدیک خود فرا خواند و به او فرمود: ای جعفر! عرض کرد: لبیک، جانم به فدایت فرمود: به من خبر داده‌اند که تو درباره امام حسین(ع) شعر می‌سرائی و خوب هم شعر می‌گوئی. عرض کرد: آری، خدا مرا به قربانت کند. فرمود: بگو. پس او مرثیه‌ای را در باره حضرت سید الشهدا صلوات الله علیه سرود و در حضور حضرت خواند. حضرت و همراهانش گریستند تا آنجا که اشک دیدگان مبارکش بر چهره و محاصن مبارک جاری شد.

سپس فرمود: ای جعفر! به خدا سوگند فرشتگان مقرب الهی در اینجا بودند و مرثیه تو را در باره حضرت سیدالشهدا(ع) شنیدند و مانند ما بلکه بیشتر گریستند و قطعا خدای تبارک و تعالی تمام بهشت را بر تو واجب گردانید و گناهانت را آمرزید.

سپس حضرت فرمود: ای جعفر! آیا بیشتر برایت نگویم؟ عرض کرد: چرا، آقای من! امام(ع) فرمود: هیچ کس درباره امام حسین(ع) شعری نگوید که خود بگرید و دیگران را بوسیله آن بگریاند مگر آنکه خداوند بهشت را بر او واجب گردانیده و او را بیامرزد.

* امام صادق(ع):

«ان الحسین بن علی علیهما السلام عند ربه عزوجل، ینظر إلی معسکره و من حله من الشهداء معه، و ینظر الی زواره و هو أعرف بهم و بأسمائهم و أسماء آبائهم و بدرجاتهم و منزلتهم عندالله عزوجل من أحدکم بولده، و إنه لیری من یبکیه فیستغر له و یسأل آباءه علیهم السلام أن یستغفروا له و یقول: لو یعلم زائری ما أعد الله له لکان فرحه اکثر من جزعه، و أن زائره لینقلب و ما علیه من ذنب».

(امالی شیخ ـ ص 34)

امام حسین(ع) نزد پروردگارش است و به سپاهیانش و شهدائی که در رکابش شهید شدند، می‌نگرد و به زیارت کنندگانش نگاه می‌کند در حلای که به آنها و نامهایشان و نامهای پدران و نیاکانشان و درجات و منزلتهایشان نزد خدای عزوجل، آشناتر است از شماها نسبت به فرزندانتان و بی‌گمان او کسانی را که بر آن حضرت می‌گریند، می‌ّیند و برای آنها طلب مغفرت می‌کند و از پدران بزرگوارش(ع) می‌خواهد که برای او طلب آمرزش کنند. و می‌فرماید: اگر زیارت کننده من می‌دانست که خداوند چه برای او فراهم کرده است، هر آینه خرسندی و سرورش بیش از جزع و گریه‌اش بود و همانا زائر آن حضرت به خانه‌اش باز می‌گردد در حالی که هیچ گناهی نداشته باشد.