سخنان معصومین

سخنان معصومین

فضیلت عزاداری اهل بیت (ع)

*پیامبر اکرم (ص):

«یا فاطمة، کلّ عین باکیة یوم القیامة الّا عینٌ بکت علی مصاب الحسین فانها ضاحکة مستبشرة بنعیم الجنّة».

(بحار- ج44- ص293)

ای فاطمه! هر دیده ای روز قیامت گریان است جز دیده ای که بر مصیبت حسین گریه کند که آن دیده خندان و مسرور است و به نعمتهای بهشتی او را بشارت باد.

*امام حسین (ع):

«أنا قتیل العبرة، قُتلتُ مکروباً، و حقیقٌ علی الله أن لایأتینی مکروبٌ قطُّ الّا ردّه الله أو أقلبه الی أهله مسروراً».

(کامل الزیارات- ص109)

من کشته شده اشک و گریه ام، و با قلبی غمین کشته شده ام، پس سزاوار است بر خداوند که هیچ دلتنگ و حزینی به سوی من نیاید جز اینکه خداوند غم قلبش را بزداید یا او را با شادی و خرسندی به خانواده اش باز گرداند.

*امام صادق (ع):

«نظر امیرالمؤمنین الی الحسین علیهماالسلام فقال: یا عبرة کل مؤمن. فقال: أنا یا ابتاه؟ فقال: نعم، یا بنی».

حضرت امیر به امام حسین علیهما السلام نگریست و به او فرمود: ای مایه اشک هر مؤمن. حضرت سید الشهدا عرض کرد: من، پدرم! حضرت امیر فرمود: آری فرزندم.

*امام صادق (ع):

«... ما بکی أحد رحمة لنا و لما لقینا الا رحمه الله قبل أن تخرج الدمعة من عینه...، و ان الموجع قلبه لنا لیفرح یوم یرانا عند موته فرحة لاتزال تلک الفرحة فی قلبه حتی یرد علینا الحوض، و ان الکوثر لیفرح بمحبّنا اذا ورد علیه.»

(بحار- ج44- ص289)

هیچ کس نیست که بر ما ترحّم کند و از آن مصیبت ها که بر ما فرود آمد گریه کند جز اینکه خداوند پیش از آنکه اشکش خارج شود، او را رحم کند و همانا کسی که قلبش بر ما متألم و محزون گردد، قطعاً روزی که مرگش فرا رسد و ما را ببیند، خرسند باشد و آن خوشحالی پیوسته در قلبش باشد تا اینکه در حوض بر ما وارد شود و همانا حوض کوثر هنگام ملاقات دوستان ما، خوشحال گردد.

*امام صادق (ع):

«یا ابا هارون! أنشدنی فی الحسین علیه السلام. قال. فأنشدته. فبکی ثم قال: زدنی. فأنشدته القصیده الاخری قال: فبکی وسمعت البکاء من خلف الستر. قال: فلما فرغت قال: یا ابا هارون! من أنشد فی الحسین شعراً فبکی و أبکی عشرة کتبت لهم الجنة. و من أنشد فی الحسین شعراً فبکی و ابکی خمسة کتبت لهم الجنة، و من أنشد فی الحسین شعراً فبکی و أبکی واحداً، کتبت لهما الجنة...».

(ثواب الاعمال- ص47)

ابوهارون گوید: امام صادق (ع) به من فرمود: شعری که در باره امام حسین (ع) سروده ای برای من بخوان. من قصیده ای را خواندم حضرت گریست سپس فرمود: بیشتر بخوان! من قصیده دیگری را خواندم. حضرت گریست و صدای گریه از پشت پرده نیز شنیدم.

پس از آنکه قصیده ام پایان یافت، حضرت به من فرمود: این ابو هارون! هرکه درباره حسین شعری بگوید و بگرید و ده نفر را بگریاند، خداوند برای همه آنها بهشت را قرار دهد و هرکه در باره حسین شعری را بسراید و خود بگرید و پنج نفر را به گریه وادارد، خداوند همه آنها را به بهشت ببرد و هرکه شعری درباره حسین سراید و یک نفر را همراه با خودش بگریه درآورد، خداوند هر دو را داخل در بهشت گرداند.

*امام رضا (ع):

«من تذکّر مصابنا و بکی لما ارتُکب منّا، کان معنا فی درجتنا یوم القیامة، و من ذکّر بمصابنا فبکی و أبکی لم تبک عینه یوم تبکی العیون، و من جلس مجلساً یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب».

(امالی صدوق- مجلس 17)

هرکه مصیبت های ما را یادآور شود و گریه کند بر آنچه بر ما گذشته است، در روز قیامت با ما و در درجه ما خواهد بود. و هر که مصیبت ما به او یادآور شود، پس گریه کند و دیگری را بگریاند، روزی که دیده ها گریان است، دیده او گریه نمی کند و هرکه در مجلسی که امر ما احیا می شود بنشیند، روزی که قلب ها مرده است، قلب او نمی میرد و زنده دل خواهد بود.