دانستیهائی از قرآن

دانستنیهائی از قرآن

نور ایمان و تاریکی کفر

«`tBurr& tb%x. $\GøŠtB çm»oY÷uŠômr'sù $oYù=yèy_ur ¼çms9 #Y‘qçR ÓÅ´ôJtƒ ¾ÏmÎ/ †Îû Ĩ$¨Y9$# `yJx. ¼ã&é#sW¨B ’Îû ÏM»yJè=—à9$# }§øŠs9 8l͑$sƒ¿2 $pk÷]ÏiB 4 šÏ9ºx‹x. z`Îiƒã— tûï̍Ïÿ»s3ù=Ï9 $tB (#qçR%x. šcqè=yJ÷ètƒ» . (سوره انعام آیه 122)

آیا آن کس که مرده بود و ما او را زنده کردیم و برای او نوری قرار دادیم که در میان مردم راه برود، مانند کسی است که در ظلمات و تاریکی‌ها است و هرگز از آنچه از این آیه مبارکه استفاده می‌شود این است که ایمان، تنها یک آن خارج نمی‌گردد؛ اینچنین برای کفار، اعمالی که انجام می‌دهند، تزیین شده است. باور خشک و خالی و یا لقلقه لسان نیست؛ ایمان همچنان که باید باوری درونی باشد، لازمه‌اش این است که مانند روح و جانی که در بدن مرده دمیده می‌شود و مرده را زنده می‌کند و یا بی‌جان را به حرکت و جنبش درمی‌آورد، نیرو و قدرتی داشته باشد، که به زندگی انسان نور بخشد و روشن بینی ویژه‌ای عطا کند که گمراهی‌ها و سیاه‌چالهای جهالت و نادانی و گناه و عصیان را روبروی خود ببیند و همچون ملکه‌ای برای او باشد که او را از افتادن در آن منجلاب‌های فساد و تباهی نگهدارد و به سوی نور و روشنائی و هدایت و عمل صالح رهنمون گردد.

ایمان باید به عنوان لجامی قوی باشد که انسان را از تبعیت هواهای نفسانی و شیطانی دور سازد و او را از وسوسه‌های شیطان‌های انسی و جنی محفوظ بدارد و مانند آفتابی درخشان دربیاید که اطراف خود را با نور هدایتی که خداوند به او عطا فرموده، روشن و منور سازد. البته پر واضح است که انسان قبل از رسیدن به چنین نوری و قبل از پیدایش چنان ملکه‌ای، مرده‌ای بیش نیست که نیاز به روح و حیات دارد و هرچند هر کسی در گرو کار خودش است ولی بی‌گمان پس از پیدایش قابلیت در او، خداوند است که این نور را به او ارزانی می‌دارد و خداوند است که او را به ایمانی هدایت بخش مسلح می‌سازد و خداوند است که او را به نعمت والای هدایت منعم می‌کند و لذا می‌فرماید: «فأحییناه» ما او را پس از اینکه مرده بود، زنده کردیم؛ این همان زندگی معنوی است که مکرر خداوند در قرآن مجید، ایمان و هدایت را به آن تشبیه کرده، همچنانکه گناه و تمرد و کفر را به ظلمت و تاریکی تشبیه نموده است «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور والذین کفروا أولیاؤهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات ...» آن کس که ولی خدا است، بی‌گمان خداوند او را از ظلمت و تاریکی می‌رهاند و به نور هدایت منور می‌سازد ولی آنان که کفر ورزیدند و به خدا ایمان نیاوردند و ولایت شیطان‌ها و طاغوت‌ها را پذیرفتند، آن شیاطین، آنها را از نور به ظلمت و گمراهی می‌برند و در منجلاب فساد و تباهی می‌افکنند.

حال باید دید که آیا آن مؤمنین و هدایت شدگانی که خداوند بر آنها تفضل فرموده و آنها را نورانی قرار داده- که بدون تردید قابلیت پذیرش این نور را قبلا داشته‌اند- با کفاری که همواره در گمراهی و تاریکی کفر و شرک غوطه‌ورند و یا آلوده به گناهان و معصیت‌ها شده‌اند، یکسان‌اند؟! هرگز چنین نیست!

آیا حمزه سیدالشهدا که قلبش برای پذیرش ایمان آماده شده و در پی تحقیق و تلاش برای قبول اسلام است و هرلحظه به برادرزاده‌اش نزدیکتر می‌شود تا یکباره نور ایمان در قلبش متجلی گردد و با دل و جان، اسلام محمدی را بپذیرد،‌یکسان است با ابوجهل، آن مرد کافر و بت پرستی که نه تنها خود گرفتار اعمال و کردارهای ناپسند خویش است، بلکه پیوسته می‌کوشد دیگران را نیز از راه مستقیم دور سازد و مانند شیطان، با اعمال وسوسه‌ها در پی گمراه نمودن دیگران است و تلاش می‌کند مردم را از نور خدا، وجود مبارک حضرت رسول اکرم (ص) دور  متفرق سازد و در این راه از توهین کردن به خود حضرت نیز ابائی ندارد؟! آیا آن انسان حق جوی خداخواه با این کافر خودپرست باطل پذیر یکسان است؟! آری؛ این کفار که در ظلمت‌‌ها بسر می‌برند و هرگز از ظلمت خارج نمی‌گردند، برای اینکه خود را شاد سازند، آن اعمال بد و شرک آمیز را برای خود خوب جلوه می‌دهند و یا اینکه شیطان اعمال بد آنها را مزین می‌کند، تا اینکه هرگز از این ظلمت بیرون نیاید و موفق به توبه و هدایت نشوند «کذلک زین للکافرین ماکانوا یعملون»

خداوندا، قلوب ما را به نور ایمان، منور ساز. آمین یا رب العالمین