ریشه‌های تحریف امامت

 

مبانی رهبری در اسلام ریشه‌های تحریف امامت

حجة الاسلام والمسلمین محمدی ری شهری

تعارض با احادیث قیام

همان‌طور که در آغاز این مقال اشاره شد، محکوم کردن قیام قبل از حکومت جهانی حضرت مهدی علیه‌السلام- آن گونه که در روایات گذشته آمد- علاوه بر این که خلاف حکم بدیهی عقل و مخالف قرآن و سیره امامان است، با مدلول صریح بخشی از احادیث اسلامی نیز تعارض دارد.

این احادیث را به سه دسته می توان تقسیم کرد:

دسته اول: احادیثی که درباره وجوب قیام علیه امامان جائر در صورت امکان و تسلیم خواسته‌های نامشروع آنها نشدن در هر صورت. وراد شده است، نمونه‌ای از این احادیث:

1 روزی پیامبر اسلام‌(ص) برای جمعی از اصحاب خود از حوادث تلخی که پس از او در تاریخ اسلام روی خواهد داد پیشگویی می‌کرد و توضیح می‌داد که در آینده قرآن و سلطان با هم فاصله می‌گیرند و زمامداران حاکم بر امت اسلام از قرآن جدا می‌شوند، وظیفه شما در چنین شرایطی این است که به هر سو قران حرکت کرد همراه آن حرکت کنید. در آینده امامانی بر شما حکومت می‌کنند که اگر از آنها اطاعت کنید شما را گمراه خواهند کرد و اگر علیه آنها عصیان کنید شما را می‌کشند!

اصحاب گفتند: یا رسول الله در چنین شرایط چه کنیم؟

پیامبر اسلام (ص) فرمود:

«کونوا کأصحاب عیسی، نصبوا علی الخشب و نشروا بالمناشیر، موت فی طاعة خیر من حیاة فی معصیة».

مانند اصحاب عیسی عمل کنید، آنها را به دار زدند و با اره بدنهاشان را قطعه قطعه کردند! که مرگ در اطاعت خدا بهتر از زندگی در نافرمانی اوست.[1]

2- ابوعطا روایت کرده که روزی امیرالمؤمنین علی بن أبی طالب در حالی که آثار حزن واندوه در چهره او نمایان بود بر ما وارد شد و فرمود:

چه می‌کنید شما در زمانی که به زودی بر شما سایه خواهد افکند؟! در شرایطی که حدود الهی تعطیل، ثروت مردم دست به دست سردمداران حکومت می‌گردد نسبت به دوستان خدا دشمنی می‌کنند و نسبت به دشمنان خدا دوستی می‌ورزند؟

گفتیم: شما به فرمائید اگر ما آن زمان را درک کردیم وظیفه چیست؟

پاسخ امام- نیز همان پاسخ پیامبر اسلام بود- فرمود؟

«مانند اصحاب عیسی عمل کنید، بدن آنها را با اره قطعه قطعه کردند و بر چوبه‌دار آنها را به دار کشیدند! که مرگ در اطاعت خدا بهتر از زندگی در معصیت اوست».[2]

1-    ابن عباس از پیامبر اسلام‌(ص) روایت کرده:

«سیکون امراء تعرفون و تنکرون، فمن نابذهم نجا، ومن اعتزلهم سلم، و من خالطهم هلک»[3]

زمامدارانی بر جامعه شما حکومت خواهند کرد که از شما می‌خواهند برخلاف آنچه از اسلام می‌دانید عمل کنید، پس هرکس که با آنها مخالفت و دشمنی کند نجات یابد، و هر کس از آنها کناره‌گیری نماید سالم می‌ماند، و هر کس با آنها آمیزش داشته باشد هلاک خواهد شد.

2-    سدیر صیرفی می‌گوید: وارد شدم بر امام صادق‌(ع) و به ایشان گفتم: شما چرا علیه حکومت وقت قیام نمی‌کنید، به خدا نشستن بر شما جایز نیست!

امام فرمود: چرا؟

گفتم: به دلیل کثرت دوستان و پیروان و یاران، به خدا اگر امیرالمؤمنین(ع) به اندازه شما مرید دشات تیم و عدی در خلافت او طمع نمی‌کردند.

امام: سدیر! فکر می‌کنی من چقدر پیرو دارم؟

گفتم: یکصدهزار.

امام: یکصد هزار؟!

گفتم: آری شما یکصد هزرا پیرو دارید!

مجددا امام تأکید کرد که میگویی من یکصدهزار پیرو دارم؟!

گفتم: آری، و نصف دنیا!

امام سکوت کرد، پس از گذشت لحظاتی فرمود: ممکن است همراه ما به ینبع بیایی؟

گفتم: آری، در راه امام چشمش به پسر بچه‌ای افتاد که مشغول چرانیدن تعدادی بزغاله بود، با دیدن این منظره امام رو به من کرد و فرمود: سدیر! اگر من به  عدد این بزها پیرو داشتن، نشستن بر من جایز نبود! از مرکب پیاده شدیم و نماز خواندیم. پس از نماز بزها را شمردم، عدد آنها هفده تا بود![4]

3-    از امام باقر(ع) روایت شده است که فرمود:

«اذا اجتمع للإمام عدة اهل بدر ثلاث مأة و ثلاثةعشر وجب علیه القیام و التغییر». [5]

وقتی که امام به عدد رزمندگان جنگ بدر نیرو داشته باشد سیصد و سیزده نفر قیام و دگر گون کردن نظام بر او واجب است.

دسته دوم: احادیثی که برخی از قیامهایی که در عصر امامان واقع شده را مورد تأیید قرار داده‌اند، مانند روایاتی که قیام زید بن علی بن الحسین‌(ع) را تقدیس و یا قیام حسین بن علی شهید فخرا تأیید می کنند.

امام صادق (ع) در روایتی که به سند صحیح از آنحضرت نقل شده ضمن محکوم کردن قیامهای نادرست معاصر خود می‌فرماید.

«لاتقولوا: خرج زید، فإن زیدا کان عالما وکان صدوقا، ولم یدعکم الی نفسه وانما دعاکم إلی الرضا من آل محمد. ولوظفر لوفی بما دعاکم الیه، انما خرج الی سلطان مجمتع لینقضه».

نگوئید: «اگر قیام درشرایط کنونی صحیح نیست» چرا زید قیام کرد! زیرا زید فردی دانشمند و راستگو بود و شما را برای به قدرت رسیدن خود دعوت به قیام نمی‌کرد، همانا او شما را به فردی که برای امامت لایق است از خاندان پیامبر دعوت می‌نمود واگر پیروز می‌شد به وعده خود وفا می‌نمود و فلسفه قیام او درهم شکستن قدرت حاکم بود.[6]

امام رضا‌(ع) درباره شخصیت زید چنین فرموده:

«انه کان من علماء ال محمد‌(ص) غضب لله فجاهد أعدائه حتی قتل فی سبیله ...».

او از علماء آل محمد (ص) بود برای خدا خشم کرد و با دشمنان خدا جنگید و رد راه خدا کشته شد پدرم موسی بن جعفر (ع) برای من روایت کرد که از پدرش جعفر بن محمد(ع) شنیده که می‌فرمود: خدا رحمت کند عمویم زید را او مردم را برای رهبری کسی دعوت می‌کرد که خاندانان رسالت او را شایسته امامت می‌دانستند و اگر پیروزی می شد به وعده خود وفا می‌کرد. [7]

در روایت دیگری آمده است که نزد امام صادق‌(ع) سخن از قیام کنندگان خاندان رسالت به میان آمد، حضرت فرمود:

«لازال أنا وشیعتی بخیر ماخرج الخارجی من آل محمد ولوددت أن الخارجی من آل محمد خرج وعلی نفقة عیاله»[8]

مادامی که قیام کنندگان خاندان رسالت قیام کنند، من و پیروانم در خیر و صلاح هستیم. و من دوست دارم افرادی از این خاندان قیام کنند و مخارج خانواده آنها را تأمین نمایم.

از این روایات دو نکته مهم قابل استفاده است:

مادامی که قیام کنندگان خاندان رسالت قیام کنند، من و پیروانم در خیر و صالح هستیم. و من دوست دارم افرادی از این خاندان قیام کنند و مخارج خانواده آنها را تأمین نمایم.

از این روایات دو نکته مهم قابل استفاده است:

1-    مقصود از روایاتی که قیام قبل از قیام قائم آل محمد(ص) علیه را تخطئه می‌کنند، قیامهایی است که با انگیزه‌های نفسانی صورت گرفته است.

2-    برای مشروعیت قیام، لازم نیست که قیام کننده بداند حتما موفق به تشکیل حکومت حق خواهد شد بلکه مجرد شکستن صولت و تضعیف قدرت زمامداران جائر و یا مشغول ساختن آنها از رهبری واقعی قیام برای اثبات مشروعیت و ضرورت آن کافی است.

دسته سوم: از احادیث معارض، روایاتی است که از وقوع قیامی قبل از قیام ولی عصر ارواحناه فداه پیشگویی کرده که به موفقیت می‌انجامد و مقدمه قیام آن حضرت و جهانی شدن اسلام است. در این رابطه ما به دو روایت اشاره می‌کنیم:

1-    از پیامبر اسلام (ص) روایت شده که فرمود:

«یخرج قوم من المشرق فیوطؤن للمهدی سلطانه»[9]

مردمی که از شرق قیام می‌کنند و زمینه را برای حکومت جهانی مهدی فراهم می‌سازند.

2-    از امام باقر (ع) نقل شده است که فرمود:

«کانی بقوم قد خرجوا بالمشرق یطلبون الحق فلا یعطونه ثم یطلبون الحق فلا یعطونه فإذا رأوا ذلک وضعوا سیوفهم علی عواتقهم فیعطون ما سألوا فلا یقبلونه حتی یقوموا ولایدفعونها إلا إلی صاحبکم قتلاهم شهداء، أما انی لو أدرکت ذلک لاستبقیت نفسی لصاحب هذا الأمر».[10]

گویا می‌بینم که مردمی در شرق قیام کرده‌اند حق را طلب می‌کنند ولی «سردمداران حکومت» به آنها نمی‌دهند، پس از مدتی دوباره حق را می‌طلبند، این بار نیز «رژیم حاکم» از دادن حق به آنها امتناع می‌ورزند، ولی در این دفعه مردم شمشیرهای خود را بر شانه‌ها می‌نهند سردمداران حکومت که خود را در برابر قیام گسترده ملت مشاهده می‌کنند و تاب مقاومت در خود نمی‌بینند که دیگر خواستار تغییر رژیم هستند تا بالأخره موفق به قیام نهائی – و ساقط کردن رژیم حاکم و تشکیل حکومت- می‌گردند واین حکومت را جز بصاحب شما- بقیة الاعظم- تحویل نخواهند داد، کشته‌های آنان شهیدند، آگاه باشید که اگر من شخصا آن زمان را درک کنم، خود را برای زیارت صاحب الامر ابقاء می‌نمایم. ادامه دارد

 

تعداد مشاهده مقاله: 165