دانستیهائی از قرآن

دانستنیهایی از قرآن

بسم الله الرحمن الرحیم

حسین، نفس مطمئنّه

«$pkçJ­ƒr'¯»tƒ ߧøÿ¨Z9$# èp¨ZÍ´yJôÜßJø9$#  ûÓÉëÅ_ö‘$# 4’n<Î) Å7În/u‘ ZpuŠÅÊ#u‘ Zp¨ŠÅÊó£D ’Í?ä{÷Š$$sù ’Îû “ω»t6Ïã   ’Í?ä{÷Š$#ur ÓÉL¨Zy_ ».

(سوره فجر- آیه 30-27)

ای نفس مقدّس و آرام، به سوی پروردگارت باز گرد که همانا تو راضی و خشنودی از نعمتهایش و او از تو راضی است، پس در صف بندگان خاص من درآی و به بهشتم وارد شو.

چه نفسی مطمئن­تر و مقدس­تر و آرام­تر از نور چشم رسول خدا، حضرت سید الشهدا (ع)که با آن همه مصیبت­های طاقت فرسا که هر یک کافی است، کوه مستحکمی را به لرزه درآورد، و با آن همه عزیزان و یارانش که جلوی دیدگانش به شهادت رسیدند، با این حال راوی می­گوید هر چه- روز عاشورا- مصیبت بر حضرت بیشتر می­بارید، برافروخته­تر می­شد، زیرا به لقای پرودرگارش با اطمینان بیشتریف نزدیکتر می­شد.

آیات زیادی دربارۀ حضرت سید الشهدا سلام اله علیه تاویل شده است ولی این آیه را برگزیدیم که بارزترین مصداق نفس مطمئنه، قطعاً خود حسین بن علی (ع)است، گو اینکه امام صادق (ع)در تفسیر این آیه،‌ پس از تلاوت فرمود: یعنی: حسین بن علی علیهما السلام. و در روایت مفصّل دیگری از امام صادق (ع)نقل شده که فرمود:

«اقرؤوا سورة الفجر فی فرائضکم و نوافلکم، فإنّها سورة الحسین بن علی علیهما السلام،‌ و ارغبوا فیها رحمکم الله تعالی.

فقال له أبو أسامة و کان حاضر المجلس: و کیف صارت هذه السورة للحسین (ع)خاصة؟

فقال: ألا تسمع الی قوله تعالی: «یا أیتُها النفس المطمئنة ارجعی إلی ربک...» انما یعنی الحسین علی (ع)، فهو ذوالنفس المطمئنة الراضیة المرضیّة، و أصحابه من آل محمّد (ص) هم الراضون عن الله یوم القیامة و هو راضٍ‌ عنهم.

و هذه السورة فی الحسین بن علی (ع)وشیعته وشیعة آل محمد خاصة. من أدمن قراءة «والفجر» کان مع الحسین علی علیهم السلام فی درجته فی الجنة. ان الله عزیز حکیم».

(بحارالانوار ج 44- ص 319)

حضرت می­فرماید: سورۀ فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود بخوانید زیرا این سورۀ امام حسین (ع)است و به آن دل ببندید، خدای شما را رحمت کند و بیامرزد.

ابواسامه که در مجلس حاضر بود پرسید: چرا این سوره، مخصوص امام حسین (ع)است؟ فرمود: آیا نمی­شنوی سخن حق را که می­فرماید: «ای نفس مطمئن...» مقصود امام حسین (ع)است زیرا او است که نفس مطمئن است و از خدا راضی و خدا از او راضی است و اصحاب او از آل محمّد از خداوند روز قیامت راضی هستند و او از آنان راضی است. و این سوره دربارۀ امام حسین و شیعیانش و شیعۀ آل محمّد خصوصاً وارد شده است. هر که بر آن سوره مداومت کند، همراه با امام حسین (ع)در درجه­اش در بهشت است و همانا خداوند غالب و حکیم است.

راستی اگر ما همانگونه که روز زیارت حضرت، آرزو می­کنیم که ای کاش در روز عاشورا، کربلا بودیم و با آن حضرت و در رکابش کشته می­شدیم، امروز در عمل و گفتار و کردار خود، از او پیروی کنیم و تا اندازه­ای- نه چون حسین که در توان هیچ کس نیست- ایثار داشته باشیم و در کارهای خود، خدا را مدّ نظر قرار دهیم، امید است که این آیه شریفه، شامل حال ما نیز شود و رضایت خدا را کسب کنیم که همانا «رضوانٌ من الله اکبر» این رضایت است که از هر نعمتی در بهشت جاویدان برتر و مهمتر است. البته آن ایثار و فداکاری که روز عاشورا از حسین بن علی (ع)و خویشان و یارانش دیده شد، در تاریخ نه سابقه داشته و نه پس از این دیده  می­شود، و آن آزمایش و امتحانی که حسین در آن سربلند و پیروز درآمد، برای احدی متصوّر و میسور نیست. ولی بهرحال باید، چنانکه آرزو می­کنیم، از آن حضرت پیروی نمائیم و تا حدّ امکان، برای تحقق اهداف و آرمانهای والایش، جان نثاری و فداکاری کنیم زیرا رضایت الهی به این آسانی بدست نمی­آید. به امید موفقّیت شیعیان و پیروان سیدالشهدا (ع)برای خونخواهی آن حضرت، در زیر پرچم حضرت مهدی موعود سلام الله علیه.