سخنان معصومین

سخنان معصومین

عاشورا، روز مصیبت

*امام صادق (ع):

«عن عبدالله بن فضیل الهاشمی قالک قلت لأبی عبدالله (ع): یا ابن رسول الله! کیف صار عاشورا یوم مصیبة‌‌‌ و غم و حزن و بکاء دون الیوم الذی قبض فیه رسول الله  (ص) و الیوم الذی مات فیه فاطمة علیهما السلام و الیوم الذی قتل فیه أمیرالمؤمین (ع)و الیوم الذی قتل فیه الحسن (ع)بالسم؟

فقال: ان یوم الحسین أعظم مصیبة من جمیع سائر الأیام، و ذلک انشاءالله أصحاب الکساء الذین کانوا أکرم الخلق علی الله عزوجل کانوا خمسة فلما مضی عنهم النبی(ص) بقی أمیرالمؤمنین و فاطمة و الحسن و الحسین، فکان فیهم للناس عزا وسلوة، فلما مضی امیرالمؤمنین، کان للناس فی الحسن و الحسین عزا وسلوة فلمّا مضی الحسن کان للناس فی الحسین عزاً وسلوة، فلمّا قتل الحسین، لم یکن بقی من أصحاب الکساء أحدٌ للناس فیه بعده عزاً وسلوة، فکان ذهابه کذهاب جمیعهم کما کان بقاؤه کبقاء جمیعهم...».

(علل الشرایع- ص 86)

عبدالله بن فضیل از امام صادق (ع)می­پرسد: ای فرزند رسول خدا! چگونه است که روز عاشورا بزرگترین روز مصیبت و حزن و اندوه و گریه است و حتی از روز وفات پیامبر و حضرت زهرا و امیرالمؤمنین و امام مجتبی علیهم السلام نیز مصیبتش افزونتر است؟

فرمود: روز حسین بالاترین مصیبت را بر تمام روزهای سال دارد زیرا پنج تن اهل کسا گرامی­ترین انسانها نزد خدا بودند، روزی که پیامبر از دنیا رفت، وجود امیرالمؤمنین و فاطمه زهرا و حسنین علیهم السلام برای مردم مایۀ عزا و تسلّی خاطر بود، پس روزی که فاطمه از دنیا رفت، وجود آن سه بزرگوار برای مردم تسلیت بود و روزی که امیرالمؤمنین از دنیا رفت وجود حسنین مایۀ تسلّی خاطرها بود و روزی که امام مجتبی از دنیا رفت، وجود حسین مایه عزا و تسلیت بود ولی هنگامی که حسین به شهادت رسید، هیچ یک از اهل کسا باقی نمانده بودند که برای مردم مایۀ تسلّی خاطرها باشد،‌ لذا از دنیا رفتن حسین، مانند از دنیا رفتن همۀ اهل کسا بود چنانچه وجودش مانند وجود همه­شان بود.

*امام رضا (ع):

«من ترک السعی فی حوائجه یوم عاشورا، قضی الله له حوائج الدنیا و الآخرة، و من کان یوم عاشورا یوم مصیبته و حزنه و بکائه، یجعل الله عزوجل یوم القیامة یوم فرحه و سروه و قرّت بنا فی الجنان عینه، و من سمّی یوم عاشورا یوم برکة و ادّخر بمنزله فیه شیئاً، لم یبارک له فیما ادّخر، و حشر یوم القیامة مع یزید و عبیدالله بن زیاد و عمربن سعد لعنهم الله الی اسفل درک من النار».

(عیون الاخبار- ص 165- وسائل ج 10- ص 394)

هر که تلاش برای کارهای دنیایش را در روز عاشورا ترک کند، خداوند نیازهای دنیا و آخرتش را برآورده می­سازد و هر که روز عاشورا، روز مصیبت و غم و اندوه و گریه­اش باشد، خدای عزوجل روز قیامت را روز خرسندی و سرورش قرار دهد و به دیدار ما در بهشت­های برین، چشمش روشن گردد. و هر که روز عاشورا را روز برکت نامگذاری کند و برای خانواده­اش چیزی را در آن روز ذخیره سازد هرگز در آن ذخیره­اش برکتی  نخواهد دید و روز قیامت همراه با یزید و عبیدالله و عمربن سعد- لعنت خدا بر آنان- به درک اسفل جهنم انداخته خواهد شد.

*امام باقر(ع):

عن علقمه، عن أبی جعفر (ع): «... ثم لیندب الحسین (ع)و یبکیه، و یأمر من فی داره ممّن لایتّقیه بالبکاء علیه و یقیم فی داره المصیبة‌ باظهار الجزع علیه، و الیعزّ بعضهم بعضاً بمصابهم الحسین (ع)، و أنا ضامنٌ لهم اذا فعلوا ذلک علی الله عزوجل جمیع ذلک یعنی ثواب ألفی حجة و ألفی عمرة غزوة. قلت: و کیف یعزّی بعضنا بعضاً؟ قال: تقول: عظم الله أجورنا بمصابنا الحسین (ع)و جعلنا و ایّاکم من الطّالبین بثأره مع ولیه و الامام المهدی من آل محمّد. و ان استطعت أن لاتنشر یومک فی حاجة‌‌ فافعل، فانه یوم نحسن لاتقضی فیه حاجة مؤمن...».

(وسائل اشیعه- ج 10- ص 398)

امام باقر (ع)ضمن سخن دربارۀ زیارت امام حسین (ع)در روز عاشورا فرمود: ... پس باید مصیبت حسین را بخواند و گریه کند و به کسانی که در منزلش هستند و از آنان تقیه­ای ندارد امر کند که بر او بگریند و در منزلش با اظهار جزع بر حسین، مصیبت و ماتم برپا کند و هر یک دیگری را به این مصیبت بزرگ تسلیت بگویند، در چنین حالی من ضمانت می­کنم برای آنان از خدای عزوجل، ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار غزوه (جنگ در سپاه پیامبر).

علقمه گوید: عرض کردم: آیا شما ضمانت می­کنید؟

فرمودک آری! من ضامنم برای کسی که آنطور عزاداری کند، آن همه پاداش را.

عرض کردم: چگونه یکدیگر را تعزیت و تسلیت بگوئیم؟

فرمود: می­گوئی خداوند اجر ما را در مصیبت شهادت امام حسین (ع)، عظیم کند و ما و شما را جزء خونخواهانش همراه با ولیّش امام مهدی (عجل الله فرجه) قرار دهد. و همانا اگر در آن روز حاجتی داشتی، در پی آن مرو، زیرا روز شوم و نحسی است و هرگز حاجت مؤمنین در آن برآورده نمی­گردد.

*امام رضا (ع):

«... کان أبی (ع)اذا دخل شهر المحرم لایری ضاحکاً، و کانت الکآبة تغلب علیه، حتی تمضی عشرة أیام، فإذا کان یوم العاشر، کان ذلک الیوم، یوم مصیبته و حزنه و بکائه».

(علل الشرایع- ص 87)

هنگامی که ماه محرم می­رسید، پدرم سلام الله علیه هرگز خندان دیده نمی­شد، و اندوه بر او مستولی می­گشت تا ده روز بگذرد، پس وقتی روز عاشورا می­رسید، آن روز روز مصیبت و گریه و غم و حزنش بود.