ما و یادگارهای امام خمینی «قدس سره»

ما و یادگارهای امام خمینی «قدس سره»

قسم دوّم

سخن در باب این مسأله و طرح چنین سئوالی برای پیروان راستین روح الله بود که در راه شناخت اسلام ناب محمّدی(ص) و تمیز و تفکیک آن با اسلام آمریکایی چه اقدامی نموده و تا چه حدّ در انجام این «واجب سیاسی بسیار مهم» گام برداشته­ایم؟ مگر نه اینکه به گفتۀ امام:

«به تنها چیزی که باید فکر کنید به استواری پایه­های اسلام ناب محمّدی (ص) است... اسلامی که پرچمداران آن، پابرهنگام و مظلومین و فقرای جانند و دشمنان آن ملحدان و کافران و سرمایه داران و پول پرستانند. اسلامی که طرفداران واقعی آن همیشه از مال و قدرت بی­بهره بوده­اند و دشمنان حقیقی آن، زراندوزان حیله­گر و قدرت­مداران بازیگر و مقدّس نمایان بی­هنرند».

(14/9/67)

پس، راه شناخت و اوّلین گام در این راه درک این نکته است که پرچمداران اسلام ناب، پاهبرهنگان و مظلومین و فقرا هستند و سرمایه­داران و پول پرستان دشمنان حقیقی چنین اسلامی می­باشند. سئوال اینجاست که آیا ما مدعیان پیروی از امام نیز همین گونه می­اندیشیم؟ اگر چنین است لازمۀ داشتن این بینش عبارتست از اعتقاد داشته به این اصل:

«ملّت عزیز ما که مبارزان حقیقی و راستین ارزشهای اسلامی هستند بخوبی دریافته­اند که مبارزه با رفاه طلبی سازگار نیست و آنها که تصوّر می­کنند مبارزه در راه استقلال و آزادی مستضعفین و محرومان جهان با سرمایه داری و رفاه طلبی منافات ندارد با الفبای مبارزه بیگانه­اند و آنهایی هم که تصوّر می­کنند سرمایه­داران و مرفّهان بی­درد با نصیحت و پند و اندرز متنبّه می­شوند و به مبارزان راه آزادی پیوسته و یا به آنان کم می­کند آب در هاون می­کوبند. بحث مبارزه و رفاه، بحث قیام و راحت طلبی، بحث دنیا خواهی و آخرت جویی، دو مقوله­ای است که هرگز با هم جمع نمی­شوند و تنها آنهایی تا آخر با ما هستند که درد فقر و محرومیّت و استضعاف را چشیده باشند. فقرا و متدیّنین بی­بضاعت، گردانندگان و برپادارندگان واقعی انقلاب­ها هستند».

(پیام استقامت- 29/4/67)

و اعتقاد داشتن به این اصل، ایجاب می­نماید که در بُعد اجرایی، اقداماتی، عملی بدین شرح مورد پیگری قرار گیرد:

«ارائۀ طرحها و اصولاً تبیین جهت گیری اقتصاد اسلام در راستای حفظ منافع محرومین و گسترش مشارکت عمومی آنان و مبارزۀ اسلام با زراندوزان، بزرگترین هدیه و بشارت آزادی انسان از اسارت فقر و تهیدستی به شمار می­رود».

(فریاد برائت- 6/5/66)

«ما باید تمام تلاشمان را بنمائیم تا به هر صورتی که ممکن است خط اصولی دفاع از مستعضفین را حفظ کنیم».

(پیام استقامت- 29/4/67)

«آنهایی که در خانه­های مجلّل، راحت و بی­درد آرمیده­اند و فارغ از همۀ رنجها و مصیبت­های جانفرسای ستون محکم انقلاب و پابرهنه­های محروم، تنها ناظر حوادث بوده­اند و حتّی از دور هم دستی بر آتش نگرفته­اند، نباید به مسئولیتهای کلیدی تکیه کنند که اگر به آنجا راه پیدا کنند، چه بسا انقلاب را یک شبه بفروشند و حاصل همۀ زحمات ملّت را بر باد دهند، چرا که اینها هرگز عمق راه طی شده را ندیده­اند و فرق و سینۀ شکافتۀ نظام و ملّت را به دست از خدا بیخبران مشاهده نکرده­اند و از همۀ زجرها و غربتهای مبارزان و التهاب و بی­قراری که برای مرگ و نابودی ظلم بیگانگان دل به دریای بلا زده­اند، غافل و بی­خبرند».

(فریاد برائت- 6/5/66)

«آنهائی که در خانه­های مجلّل، راحت و بی­درد آرمیده­اند و فارغ از همۀ رنجها و مصیبت­های جانفرسای ستون محکم انقلاب و پابرهنه­های محروم، تنها ناظر حوادث بوده­اند و حتّی از دور هم دستی بر آتش نگرفته­اند، نباید به مسئولیتهای کلیدی تکیه کنند که اگر به آنجا راه پیدا کنند، چه بسا انقلاب را یک شبه بفروشند و حاصل همۀ زحمات ملّت را بر باد دهند، چرا که اینها هرگز عمق راه طی شده را ندیده­اند و فرق و سینۀ شکافتۀ نظام و ملّت را به دست از خدا بیخبران مشاهده نکرده­اند و از همۀ زجرها و غربتهای مبارزان و التهاب و بی­قراری مجاهدان که برای مرگ و نابودی ظلم بیگانگان دل به دریای بلا زده­اند، غافل و بی­خبرند».

(فریاد برائت- 6/5/66)

«روحانیّت متعهّد، به خون سرمایه داران زالوصفت تشنه است و هرگز با آنان سر آشتی نداشته و نخواهد داشت».

(3/12/67)

در ارتباط با پاسداری از این یادگار امام یعنی اصل حاکمیّت محرومین و پابرهنگان و آشتی ناپذیری و عدم سازش با سرمایه­داران چه کرده­ایم؟ آیا در این جهت حرکت نموده­ایم؟ آیا سیاستگذاران و دستگاههای مختلف کشور در زمینۀ نهادینه ساختن این اصل گام برداشته­اند؟ مع الأسف در پاره­ای موارد، جهت گیریها و سیاستگذاریها سمت و سویی مخالف با اصل فوق را در پیش گرفته است تا جایی که سرمایه­داران فراری به خارج از کشور، طی یک اقدام رسمی دعوت به همکاری می­گردند از آنان خواسته می­شود که ثروت و امکانات خود را برای «سازندگی کشور» مصروف داشته و در اختیار بگذارند! یعنی همان اقدام عبث کوبیدن آب در هاون!

نمونه­ای دیگر در بُعد کلّی و در سیاستگذاریهای کشور مسألۀ استقراض از منابع خارجی است که متأسفانه نمایندگان مجلس سوّم نیز بر آن صحّه گذاشتند و امید است که مجلس چهارم در اصلاح برنامۀ اول پنجساله توسعۀ کشور، این آفت و موریانۀ خطرناک را از اقتصاد و سیاست کشور بزداید. بر کسی پوشیده نیست که «صندوق بین المللی پول» و «بانک جهانی» اهرمهای اقتصادی استکبار غرب برای استثمار کشورهای ضعیف و یا به قول آنان «توسعه نیافته» یا «در حال توسعه» محسوب می­شوند و استقراض از این منابع، ملزوماتی را می­طلبد که از آنجمله پیاده نمودن دستورالعمل­های سیستم اقتصاد سرمایه­داری در کشور می­باشد که اجرای چنین دستورالعمل­هایی با اصل حاکمیّت محرومین و مبارزه با سرمایه­داری و سرمایه­داران زالوصفت تضاد دارد. پس چه بهتر که در ابتدای این ورطۀ خطرناک و در حالیکه هنوز میزان استقراض ما از منابع خارجی و اجرای سیاست اقتصاد بازار آزاد در کشور مراحل آغازین خود را طی می­کند، دلسوزان جامعه با سرعت، دقّت و حسّاسیّت به صورتی معقول مسئولین اقتصادی کشور را از ادامۀ آن بر حذر دارند. امّا گذشته از این ابعاد کلّی که اقدام دربارۀ اصلاح آن متوجّه خواص می­باشد در بُعد تعمیم این اصل و صیانت از این یادگار امام به طور عام، در حیطۀ زندگی و کار روزمرّۀ خودمان، نوع پاسخ به این سئوال قابل تأمّل است که آیا در محدودۀ کار و توان ما طی این چند سال به طرف حاکم نمودن چه قشری حرکت نموده­ایم حاکمیّت متدینّین بی­بضاعت و حزب اللهیی­ها و بسیجی­ها و خانوادۀ معظّم شهدا، و مفقودین و جانبازان و ایثارگران؟ و یا خدای ناکرده ارتقاء بخشیدن به تکنوکراتها و غربزده­ها و متخصّصین بی­تعهّد؟ آیا در حیطۀ کارهای روزمره­مان ارزشهای انقلابی و اسلامی حکمفرما بوده یا اینکه «پول» به عنوان حلّال مشکلات فلان سرمایه­دار، «حرف آخر» را زده و قوانین دست و پاگیر اداری از سر «راه» او برداشته شده و محرومین و مستضعفینی که بضاعت مالی نداشته­اند برای گذر از همان قوانین دست وپاگیر اداری با درهای بسته و جوابهای «سربالا» مواجه گردیده و به خاطر این که این نظام را از خود می­دانند در برابر این بی­اعتنایی­ها دردمندانه سکوت می­نمایند.

خلاصۀ کلام اینکه مهمترین اصل و معیاری که در شناخت اسلام ناب محمّدی(ص) مطرح است و نقش محوری را دارد همین اصل: «حاکمیّت محرومین» می­باشد و از این روست که امام خمینی(س)، اغلب تعابیری را که برای اسلام ناب محمّدی(ص) عنوان نموده­اند چنین اصلی را القاء می­نماید. تعابیری همچون:

«تنها هنری مورد قبول قرآن است که صیقل دهندۀ اسلام ناب محمّدی (ص)،‌ اسلام ائمۀ هدی علیهم السلام، ‌اسلام فقراء دردمند، اسلام پابرهنگان، اسلام تازیانه خوردگان تاریخ تلخ و شرم­آور محرومیّتها باشد. هنری زیبا و پاک است که کوبندۀ سرمایه­داری مدرن و کمونیسم خون آشام و نابود کنندۀ اسلام رفاه و تجمّل، اسلام التقاط، اسلام سازش و فرومایگی، اسلام مرفّهین بی­درد و در یک کلمۀ «اسلام آمریکائی» باشد... هنر در جایگاه واقعی خود تصویر زالوصفتانی است که از مکیدن خون فرهنگ اصیل اسلامی، فرهنگ عدالت و صفا لذّت می­برند».

(پیام به هنرمندان متعهّد- 30/6/67)

در ارتباط با شناخت نقطۀ مقابل اسلام ناب، یعنی اسلام آمریکایی نیز اصولی از جانب امام خمینی(س) برای پیروان راستینش به یادگار مانده است که بسیار قابل توجّه و تأمّل بوده و لازم است تا با نصب العین قرار دادن این اصول ضمن مبارزه با وجوه مختلف، اسلام آمریکایی را به عنوان یک «واجب سیاسی بسیار مهمّ» در دستور زندگی خویش قرار دهیم.

ادامه دارد