امام مجتبی (ع)مظلوم تاریخ

امام مجتبی (ع)مظلوم تاریخ

امام حسن مجتبی سلام الله علیه در مدینه منوره، نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت، تولد یافت. او نخستین فرزند پدر و مادرش حضرت امیرالمؤمنین (ع)و فاطمه زهرا سلام الله علیه می­باشد.

نامش حسن، القاب مبارکش: سبط، سیّد زکی، نقی و مجتبی است و کنیه­اش ابومحمد است.

فرزندانش: زید، حسن، عمرو، قاسم، عبدالله، عبدالرحمن، حسن اثرم، طلحه، ام الحسن، ام الحسین، فاطمه، ام سلمه، رقیّه و ام عبدالله می­باشد.

نسل آن حضرت فقط از دو پسرش حسن و زید باقی مانده است.

هیچ کس از نظر سیما و قیافه و اخلاق و رویّه، از او به جد بزرگوارش شبیه­تر نبود. ستایش کنندگانش، چنین تعریفش می­کنند:

دارای رخساره­ای سفید آمیخته به اندکی سرخی، چشمانی سیاه گونه­ای هموار، محاسنی انبوه، گیسوانی مجعّد و پر، گردنی برّاق، اندامی متناسب، شانه­ای پهن، استخوانی درشت، قدی میانه، چهره­ای نمکین و بسیار زیبا و جذاب بود.

امام مجتبی (ع)بیست و پنج بار، پیاده به خانه خدا رفته و حج انجام داده است و این در حالی بوده که اسبهائی نجیب، برای حمل بار، همراه خود داشته است.

آن حضرت سه بار اموالش را با خدای خود تقسیم نمود و دوبار از تمام دارائیش برای خدا گذشت. و با این حال در زمان خود، بی­اعتناترین مردم به زر و زیور دنیا بود و همواره به یاد و ذکر خدا بود.

محمدبن اسحق گوید: بعد از رسول خدا (ص) نیافتم کسی را که از نظر شخصیت و مقام به حسن بن علی برسد. بر در خانه­اش فرش می­اندختند و چون از خانه خارج می­شد و آنجا می­نشست، راه بسته می­شد و به احترام او کسی از برابرش عبور نمی­کرد و او چون متوجه می­شد، به منزل برمی­گشت و آنگاه مردم رفت و آمد می­کردند.

با این همه مقام و منزلت، آنچنان فروتن و متواضع بود که روزی بر برخی از مستمندان می­گذشت و آنها قطعه­های نان را روی زمین گذارده و خود نیز روی زمین نشسته و نان می­خوردند. امام مجتبی را که دیدند، عرض کردند: ای فرزند رسول الله! با ما همغذا شو.

حضرت فوراً از مرکب سوارش پائین آمد و با آنان مشغول غذا خورد شد و فرمود: خداوند مستکبران را دوست نمی­دارد. پس از آن، حضرت آنها را به منزل خود دعوت کرده و غذا و پوشاک مفصّلی به آنها مرحمت فرمود.

روزی غلام سیاهی را دید که گرده نانی در پیش نهاده، یک لقمه می­خورد و یک لقمه بر سگی که آنجا است می­دهد. از او پرسید: چه چیز تو را به این کار واداشته است؟ گفت: حیا می­کنم که خودم غذا بخورم و به او ندهم.

امام حسن (ع)به او فرمود: همین جا باش تا من بروم و برگردم. سپس نزد صاحب آن غلام رفت و غلام را از او خرید. ضمناً باغی را هم که او در آن زندگی می­کرده است، از صاحبش خرید غلام از آزاد کرد و باغ را نیز به او بخشید.

امام مجتبی (ع)اولین سبط پیامبر و یکی از دو نفری است که دودمان پیامبر منحصراً از نسل آن دو سروران جوانان اهل بهشت، به وجود آمده و منتشر شده­اند. او یکی از چهار نفری است که پیامبر اکرم (ص) به آنان به مباهله با نصارای نجران پرداخت. و یکی از پنج نفر اصحاب کساء است. او از کسانی است که خداوند آنان را از هر رجس و پلیدی، پاک و طاهر قرار داده است و از کسانی است که خداوند مودت آنان را اجر رسالت پیامبرش قرار داده است. او یکی از دوازده امامان معصوم و مفترض الطاعة است که خداوند اطاعتشان را بر تمام امّت محمّد (ص)، فرض و واجب قرار داده است. او ریحانه و گل خشبوی رسول الله  است. او نور چشم زهرای اطهر است. او فرزند دلبند علی مرتضی است. درباره شخصیت و غظمت او هر چه گفته شود کم است و هرگز کسی نتوانسته و نمی­تواند حق سخن را ادا کند. همین کافی است که رسول خدا او و برادرش حسین را دربر گرفته و فرمود: من این دو کودک را و پدر و مادرشان را دوست دارم و اینان با من و در درجه من در روز قیامت­اند.

امام مجتبی (ع)با آن همه عظمت و مقام و با آن شخصیت والا و برترین حسب و نسب در تاریخ، با این حال، بر دشمنان اهل بیت علیهم السلام، گران آمد که این وجود مقدّس همچنان زنده باشد و مردم از گوشه و کنار به دیدارش بیایند و از معارف و علومش که لدنّی و خدائی است، استفاده کرده و بهره ببرند و به او اینقدر احترام و تجلیل و تعظیم نمایند و ترسیدند که مبادا بساط قدرت را از زیر پای آنها بیرون کشد، لذا توسّط همسرش جعده آن حضرت را مسموم کرده و به شهادت رساندند.

امام مجتبی (ع)در روز هفتم ماه صفر از سال 49 یا 50 هجری قمری و یا 28 صفر و یا آخر ماه صفر وفات کرده است. صاحب مناقب، 28 سفر را روز وفات ذکر کرده ولی بسیاری از مورخین آخرین روز ماه صفر را روز وفات آن حضرت نوشته­اند و شیخ مفید هفتم صفر را ارجح دانسته است.

بهرحال آن حضرت نه تنها در ایام زندگانی غریب بود که پس از وفات نیز، دشمنان قسم خورده پدر و جدش نگذاشتند که کنار قبر رسول خدا«ص» دفن شود و اهانت به جسد مطهّر را تا آنجا رساندند که به سوی آن تیراندازی کردند تا جائی که صاحب مناقب نوشته است: هفتاد تیر از جنازه بیرون آورده شد. و سرانجام امام حسین (ع)جسد برادر عزیزش را در بقیع کنار جدّه­اش فاطمه بنت اسد، به خاک سپرد که غبار غربت بر این قبر شریف همچنان می­بارد و فرزندان ابوسفیان در این زمان نیز با هر گونه ساختن قبور مشرّفه بقیع، من جمله قبر این امام همام (ع)، مخالفت می­کنند؛ باشد که منتقم آل محمد ان شاءالله ظهور کند و انتقام امام مجتبی (ع)و سایر مظلومین تاریخ را از ظالمان و ستمگران و دشمنان آل محمّد بگیرد و ما منتظر آن روزیم.

فرا رسیدن سالروز شهادت سبط اکبر رسول الله  را به ساحت پاک حضرت ولی الله الاعظم ارواحنا فداه و ملت مسلمان ایران و سایر شیعیان جهان تسلیت عرض نموده، موفقیّت پیروان حضرتش را در پیروی صادقانه و مخلصانه از او و سایر معصومین علیهم السلام، از درگاه ایزد منان طالبیم.

سختگیری بی­جا

پیامبر گرامی اسلام«ص»:

«لَیْسَ مِنّا مَنْ وُسِعَ عَلَیْهِ ثُمَّ قَتَرَ عَلی عِیالِه».

(مستدرک – ج 2 ص 643)

آنکسی را که خداوند وسعت زندگی داده و او بر خانواده خویش سخت می­گیرد، با ما بستگی معنوی و پیوستگی روحانی ندارد.