رحلت امام عسکری (ع)

بمناسبت وفات امام عسکری (ع)در روز 8 ربیع الاوّل

رحلت امام عسکری (ع)

امام حسن عسکری (ع)در روز جمعه هشتم ربیع الثانی سال 232 هجری قمری در مدینه منوره، به دنیا آمد و در روز جمعه هشتم ربیع الاوّل سال 260 در سنّ بیست و هشت سالگی در سامرا وفات یافت.

امام عسکری (ع)بیست یا بیست و سه سال با پدر بزرگوارش زیست که یکسال آن تقریباً در دوران حکومت غاصبانه معتز عباسی بوده. و یکسال پس از آن، مهتدی حکومت کرده سپس نوبت به معتمد عباسی ریده که پس از حدود پنج سال از حکومتش، امام عسکری (ع) وفات یافته یا اینکه توسّط مأمورین پلید آن حاکم غاصب عبّاسی، مسموم و به شهادت رسیده است.

امامت حضرت، پنج سال و هشت ماه بطول انجامید که در این مدّت غالباً حضرت یا زندانی بوده و یا تحت نظر به سر می­برده است.

کلینی در «کافی» روایت کرده که وقتی صالح بن وصیف، نگهبان زندان حضرت بود، روزی عباسیان و صالح بن علی و سایر منحرفین و دشمنان دین، نزد صالح بن وصیف آمدند و این صالح بن علی فاسد به آن فاسد دیگر که مامور زندان بود گفت: تا می­توانی بر او سخت بگیر و لحظه­ای او را آرام نگذار.

صالح بن وصیف به او گفت: چه می­توانستم بیش این انجام دهم که دو نفر از خشن­ترین و شدیدترین و تندخوترین مردم را بر او گماشتم و آن دو نفر، اکنون از عابدان و نمازگزاران شده­اند!

او دستور داد، نگهبانان را بیاورند. با عصبانیت به آنها گفت: چرا با این مرد خوش رفتاری می­کنید؟ شما را چه شده است؟

آنها گفتند: ما درباره او چه بگوئیم که شبها را تا به صبح به عبادت و مناجات با خدای خود زنده می­دارد و روزها پیوسته روزه است. هیچ سخنی نمی­گوید جز ذکر خدا و بندگانش و وقتش را هرگز بیهوده تلف نمی­کند و به بطالت نمی­گذارند. هنگامی که به ما نگاه می­کند، از هیبتش، بدنمان می­لرزد و قدرتمان از بین می­رود.

عبّاسیان چون چنین بشنیدند، شرمسار شده و از آنجا بیرون رفتند.

القاب آن حضرت: «هادی، صامت، رفیق، زکی، نقی، خالص، سراج و عسکری» است. کتبیه مبارکش: «ابومحمّد» و «ابن الرّضا» است.

نام مادرش «سوسن»« و او را «ام ولد» می­نامند.

نقش خاتمش: «سبحان من له مقالید السموات و الأرض».

ستایش او از زبان دشمنش:

احمد بن خاقان، ‌که از دشمنان معروف امام عسکری (ع)است درباره­اش می­گوید: در «سرّ من رأی» ندیدم و نشنیدم کسی را که از حسن بن علی بن محمد (ابن الرضا) افضل و برتر باشد، چه در وقار و متانت و چه در پاکدامنی و عفت و چه در عظمت و بزرگواری.

تمام بنی هاشم و اهل بیتش و حتی سلطان، او را بر همه مردم حتی آنان که از او مسن­تر بودند، مقدّم می­دانستند و همچنین فرماندهان سپاه، وزیران، نویسندگان و عموم مردم برای او احترام و تقدیر خاصّی قائل بودند. و من هرگز از بنی هاشم یا فرماندهان یا نویسندگان یا قاضیان یا فقهیان و یا عامه مردم درباره او سئوال نکردم، جز اینکه دیدم بیشترین احترام را برای او قائل­اند و او را در بالاترین درجه از مقام و منزلت می­دانند. من به خدا قسم هیچ دوست و دشمنی را نیافتم جز اینکه درباره او به نیکوئی سخن گفت و او را به عظمت یاد کرد و بر او سلام و درود فرستاد.

و همانا پدرم عبیدالله بن خاقان می­گفت: اگر خلافت از دست بنی عباس بیرون رود، هیچ کس جز ابن الرضا سزاوار آن نیست چرا که در پارسائی، پاکدامنی، پرهیزکاری، جهاد با نفس، زهد، عبادت و خداخواهیش و سایر اخلاق نیکویش، بر همه برتری و رجحان دارد.

عبادت و پارسائی:

یکی از خدمتگزاران حضرت به نام «شاکری» درباره­اش می­گوید:

«هر گاه امام عسکری وارد خیابان می­شد، هر چند سروصدای مردم کوچه و بازار زیاد بود، ولی با آمدن حضرت، تمام سروصداها خاموش می­شد و مردم و حتی حیوانات نیز کنار می­رفتند تا راه را بر حضرتش بگشایند و به آرامی در میان انبوه جمعیت، حرکت کنند...

امام عسکری وقتی به محراب نماز می­ایستاد، بقدری سجده­اش را طولانی می­کرد که من گاهی به خواب می­رفتم و از خواب برمی­خاستم، هنوز حضرت را در حال سجده و راز و نیاز با پرودگارش می­یافتم».

سفارش حضرت:

امام عسکری سلام الله علیه در نامه­ای که به ابن بابویه قومی((ع)) نوشته، چنین آمده است:

«... وعلیک بالصبر و  انتظار الفرج، فان النبی (ص) قال: أفضل أعمال أمتی انتظار الفرج، ولاتزال شعیتنا فی حزن حتی یظهر ولدی الذی بشر به النبی (ص): «یملأ الأرض قسطاً وعدلاً کما ملئت ظلماً وجوراً» فاصبر یا شیخی یا ابالحسن علیّ. أ أمر جمیع شیعتی بالصبر فانّ الارض للّه یورثها من یشاء من عباده و العاقبة للمتقین، و السّلام علیک وعلی جمیع شیعتنا و رحمة الله و برکاته و (ص)».

بر تو باد به صبر و انتظار فرج که همانا رسول خدا (ص) فرمود: برترین اعمال امّت من،‌ انتظار فرج است. و همانا شیعیان، در حزن و اندوه بسر می­برند تا وقتی که خداوند فرزندم را ظاهر سازد؛ همو که پیامبر (ص) به او بشارت داده و فرموده: «زمین را پر از عدل و داد می­کند پس از آن پر از ظلم و ستم شده باشد». پس ای شیخ من ای ابوالحسن علی، صبر کن و جمیع شیعیانم را به صبر امر کن چرا که زمین مال خدا است و آن را به هر یک از بندگانش که بخواهد می­بخشد و همانا عاقبت به نفع شیعیانمان و رحمت و برکات پروردگار و درود خدا بر محمد و آلش.

فرا رسیدن سالروز وفات آن امام مفترض الطاعه را به عموم مسلمین و شیعیان جهان بویژه به مقام والای فرزند گرامیش، حضرت حجة بن الحسن سلام الله علیه و عجل الله فرجه و به ملّت فداکار ایران مخصوصاً مقام معظم رهبری و تمام پویندگان راه امامان علیهم سلام الله تسلیت عرض نموده، توفیق همگان را در تبعیت و پیروی خالصانه از آن امام همام و فرزند دلبندش ولی الله اعظم ارواحنا فداه و سایر امامان معصوم علیهم السلام،‌ از درگاه ایزد منان خواهانیم.