ماه شعبان، ماه پیامبر

ماه شعبان، ماه پیامبر

ماه شعبان، ماه پرفضیلتی است؛ ماهی است که برکات الهی بر بندگان صالحش نازل می شود؛ ماهی است که باید از وجودش، بیشترین استفاده را کرد و نگذاشت که این ماه پربرکت به پایان برسد و از برکاتش بی بهره بمانیم که بدبخت ترین بندگان، کسانی هستند که این ماه های پربرکت (رجب، شعبان، رمضان) بر آنها بگذرد و از آنها استفاده شایانی نبرند؛ از برکات خداوند که در این ماه ها افزونتر می گردد، بی بهره بمانند و خلاصه از گناهان استغفار نکنند.

رسول خدا این ماه را ماه خودش معرفی کرده و فرموده است:

«شعبان شهری و رمضان شهر الله عزوجل، فمن صام من شهری یوماً کنت شفعه یوم القیامه و من صام شهر رمضان أعتق من النار» - ماه شعبان، ماه من است و ماه رمضان، ماه خدای عزوجل است؛ پس هرکه یک روز از ماه مرا روزه بدارد، در روز قیامت، شفیعش خواهم بود و هرکه ماه رمضان را روزه بدارد آتش جهنم آزاد خواهد شد.

این ماه را ماه «شفاعت» نیز می نامند زیرا رسول خدا شفاعت می کند از کسی که در این ماه بر او و اهل بیتش، صلوات و درود بفرستد.

امام صادق علیه السلام از پدرش نقل می کند که فرمود: وقتی ماه شعبان فرا می رسید، پدرم امام زین العابدین علیه السلام، اصحابش را جمع می کرد و می فرمود:

«معاشر أصحابی أتدرون أی شهر هذا؟ هذا شهر شعبان، و کان رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم یقول: شعبان شهری، ألا فصوموا فیه محبه لنبیکم، و تقرباً الی ربکم، فو الذی نفس علی بن الحسین بیده، لسمعت أبی الحسین بن علی علیه السلام یقول: سمعت امیرالمؤمنین علیه السلام یقول: من صام شعبان محبه نبی الله صلی الله علیه و آله و تقرباً الی الله عزوجل، أحبه الله و قربه من کرامته یوم القیامه و أوجب له الجنه».

- گروه اصحابم! آیا می دانید این چه ماهی است؟ این ماه شعبان است؟ که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرمود: شعبان ماه من است. ای مردم! در این ماه به خاطر دوستی با پیامبرتان و تقرب به پروردگارتان روزه بگیرید. به خدائی که جان علی بن الحسین بدست او است، به تحقیق شنیدم پدرم امام حسین علیه السلام می فرمود: شنیدم امیرالمؤمنین علیه السلام را که می فرمود: هرکه ماه شعبان را به خاطر دوستی و محبت رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم و نزدیکی به خدای عزوجل روزه بگیرد، خداوند او را دوست می دارد و به کرامتش در روز قیامت نزدیکش می گرداند و بهشت را برای او واجب می کند.

رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم طی یک روایت طولانی درباره فضیلت این ماه عظیم می فرماید: «... به خدائی که مرا به حق به پیامبری مبعوث گردانید قسم که در نخستین روز ماه شعبان، ابلیس سربازان خود را در سراسر زمین می فرستد به آنان می گوید: تلاش کنید که بندگان خدا را در این روز به سوی خودتان جذب کنید. و در همین روز، خدای عزوجل فرشتگانش را در سراسر زمین می فرستد و به آنان می فرماید: بندگانم را هدایت و ارشاد کنید که خوشبخت شوند بجز آنان که تمرد کرده و طغیان و نافرمانی می کنند که آنان جزء سربازان ابلیس و حزبش قرار می گیرند.

و همانا خدای عزوجل در نخستین روز از ماه شعبان امر می کند  که درهای بهشت گشوده شوند و دستور می دهد به درخت «طوبی» که شاخه هایش را بر این دنیا نمایان کند و دستور می دهد که درهای جهنم باز شوند و به درخت «زقومم دستور می دهد که شاخه هایش را بر این دنیا بنمایاند، سپس منادی خداوند ندا می کند: این بندگان خدا! این شاخه های درخت طوبی است، به آنها تمسک جوئید تا شما را به بهشت بالا ببرند و این هم شاخه های درخت زقوم است؛ پس زنهار که به آنها نزدیک شوید که فقط شما را به جهنم سوق می دهد. سپس رسول خدا فرمد: بدانید! هرکه در این روز نماز نافله ای بخواند، به یکی از آن شاخه های آویزان شده، و هرکه در این روز صدقه ای دهد به شاخه ای آویزان شده، و هر که کسی را در این روز ببخشد، به شاخه ای آویزان شده، و هرکه بین زن و شوهری یا پدر و فرزندی یا دو نفر فامیل یا دو همسایه یا دو بیگانه اصلاح کند، به شاخه ای آویزان شده و هرکه بر بدهکاری آسان بگیرد و یا از او بگذرد، به شاخه ای آویزان شده و هرکه در حسابش بنگرد، وام کهنه ای را ببیند که صاحبش از پرداختن آن ناامید گشته، پس او را بپردازد، به شاخه ای آویزان شده و هرکه متکفل یتیمی شود، به شاخه ای آویزان شده و هرکه قرآن را بخواند یا مقدرای از آن را تلاوت کند به شاخه ای آویزان شده و هرکه ذکر خدا را بگوید و نعمتهایش را شکر کند، به شاخه ای آویزن شده، و هرکه در این روز بیماری را عیادت کند، یا جنازه ای را تشیع نماید، یا مصیبت دیده ای را تسلیت بگوید، به شاخه ای آویزان شده و هرکه در این روزه به پدر و مادرش یا یکی از آنان احسان کند به شاخه ای آویزان شده است...».

پس بیائید ای دوستان، در این ماه عزیز،با کارهای خیر و با احسان و نیکی به خویشان و یاران و دوستان و با فرستادن صلوات بی پایان بر رسول خدا و اهل بیتش و با صدقه دادن به بیچارگان و مستمندان به شاخه های درخت طوبی آویزان شویم و از درخت زقوم رهائی یابیم.