سخنان معصومین

سخنان معصومین

نشانه محبت الهی

·        رسول اکرم(ص):

«اذا احب الله عبداً ابتلاه» (بحارالانوار- ج 81- ص 188)

اگر خداوند بنده ای را دوست بدارد، او را به بلاهائی در دنیا مبتلا سازد.

·        رسول اکرم(ص):

«علامة حب الله تعالی، حب ذکر الله، و علامة بغض الله تعالی، بغض ذکر الله عزوجل». (کنز العمال- حدیث 1776)

نشانه محبت خدای متعال، دوست داشتن ذکر خدا است و نشانه بغض خدای متعال، کراهت داشتن از ذکر خدای عزوجل است.

·        رسول اکرم(ص):

«اذا احب الله عبداً من امتی، قذف فی قلوب أصفیائه و ارواح ملائکته و سکان عرشه محبته لیحبوه. فذلک المحب حقاً، طوبی له ثم طوبی له و له عندالله شفاعة یوم القیامة» (مصابح الشریعه- ص 64)

اگر خداوند بنده ای را از امتم دوست بدارد، در دل اولیایش و جان فرشتگانش وساکنان عرشش، محبتش را می‌افکند تا آنها او را دوست بداند و بی گمان او محب واقعی است. بشارت باد او را، باز هم بشارت باد اورا و همانا او را در روز رستاخیز شفاعتی نزد پروردگارش است.

·        امیرالمؤمنین(ع):

«اذا احب الله عبداً حبب الیه الامانة» (غرر الحکم)

اگر خداوند بنده ای را دوست بدارد، او را دوستدار امانت گرداند.

·        امیر المؤمنین(ع):

«من احب ان یعلم کیف منزلته عندالله فلینظر کیف منزلة الله عنده، فان کل من خیر له امران، امر الدنیا و امر الاخرة فاختار امر الاخرة علی الدنیا فذلک الذی یحب الله، و من اختار امر الدنیا فذلک الذی لا منزلة لله عنده». (بحارالانوار- ج 7- ص 25)

هرکه بخواهد بداند که چه قرب و منزلتی نزد خداوند دارد، پس بایدمنزلت خداوند را در قلب خود بیازماید چرا که اگر او را مخیر کردند بین دنیا و آخرت، پس او آخرت را بر دنیا ترجیح داد، بی گمان خدای را دوست می‌دارد و اگر دنیا را برای خود پذیرفت، او برای خداوند ارزشی قائل نشده است.

·        امیرالمؤمنین(ع):

«اذا احب الله عبداً رزقه قلباً سلیماً و خلقاً قویماً». (غرر الحکم)

اگر خدا بنده ای را دوست بدارد، او را قلبی پاک و اخلاقی و الا عطا می‌کند.

·        امیرالمؤمنین(ع):

«اذا اکرم الله عبداً اشغله بمحبته» (غرر الحکم)

اگر خداوند بنده ای را گرامی بدارد، او را مشغول محبتش خواهد کرد.

·        امام صادق(ع):

«فیما اوحی الله تعالی الی موسی: کذب من زعم انه یحبنی فاذا جنه اللیل نام عنی، الیس کل محب یحب خلوة حبیبه؟ ها انا ذا یا ابن عمران، مطلع علی احبائی؛ اذا جنهم اللیل حولت ابصارهم من قلوبهم و مثلت عقوبتی بین اعینهم، یخاطبونی عن المشاهدة و یکلمونی عن الحضور. یا ابن عمران هب لی من قلبک الخشوع و من بدنک الخضوع و من عینک الدموع فی ظلم اللیل، و ادعنی فانک تجدنی قریباً مجیباً». (امالی صدوق- ص 215)

خداوند به حضرت موسی وحی کرد که: دروغ می‌گوید آن کس که ادعا می‌کند مرا دوست می‌دارد ولی وقتی شب او را فرا گرفت، دیدگانش به خواب می‌رود و مرا رها می‌کند. مگر نه هر محبی دوست می‌داد که با محبوبش، خلوت کند؟ هان ای فرزند عمران! من به حال دوستانم آگاهم، وقتی سیاهی شب آنان را در بر گیرد، به جای دیده با دل بنگرند و عقوبت من در جلوی دیدگانشان مجسم گردد، پس مرا چنان خطاب کنند که گوئی می بینند و با من آنگونه سخن بگویند که گوئی در حضورم نشسته‌اند.