فهرست

امام خمینی ثابت و استوار(غربزگرائی)

دانستنیهایی ازقرآن(حقیقت تقوا)

سخنان معصومین(بدگمانی)

فاطمه نور خدا

شجره طوبی                                                        آیت الله جوادی آملی

شرح زیارت امین الله علیه السلام                                 آیت الله محمدی گیلانی

حقوق متقابل مردم و رهبری                                      حجة السلام و المسلمین محمدی ری شهری

ملاکهای حق و باطل                                              حجة الاسلام  والمسلمین اسدالله بیات

پرسشها وپاسخها(اعجاز شب ولادت پیامبر(ص))             حجة الاسلام و المسلمین سیدمرتضی مهری

گرایشهای نامرئی به سوی غرب                                حجة الاسلام و المسلمین محمدتقی رهبر

گفته ها و نوشته ها

تحلیل پدیده های سیاسی                                         سید موسی میرمدرس

13آبان روز عزت اسلام و ذلت شیطان

اخطار به مشتاقان رابطه با آمریکا                             محسن محمدی معین

آذربایجان،مرزو بوم شیعیان مظلوم                           غلامرضا گلی زواره

پاسخ به نامه ها

نگاهی به رویدادها

الطاف خفیه

انقلاب اسلامی ایران همواره مورد الطاف خفیه حق تعالی قرار گرفته و از این نعمت پنهانی برخوردار بوده است؛ نعمتی که پیوسته انقلاب را به پیش می‌برد و دشمنان را از سر راهش بر می‌داشت و استقلال و آزادی را در پرتو اسلام و قرآن به ملت ارمغان می‌داد. یکی از آن الطاف خفیه‌ای که امام هم بدان اشاره فرمود، شهادت حضرت آیةالله حاج سید مصطفی خمینی(ره) است که در نخستین روز از آبان ماه 1356 در نجف اشرف اتفاق افتاد.

این حادثه دردناک قلوب ملت مسلمان ایران را جریحه‌دار کرد ولی در عین حال، انقلاب را شتابان به پیش برد و مایه امیدواری همگان گشت؛ چرا که مجالس ختم آن بزرگوار، پی در پی در شهرها و روستاها گرفته شد و خطبا و وعاظ محترم، مردم را از مسائل پشت پرده آگاه ساختند و مرگ مشکوک ایشان را به مردم گوشزد کردند و در نتیجه راهپیمائی‌ها و تظاهرات میلیونی در سراسر ایران بویژه در پایتخت پدید آمد و مبدل به یک قیام ملی گسترده گشت و شاه منفور را که با سرافکندگی از ایران اسلامی بیرون راند و امام- آن نور چشم ملت ایران- را به وطن، بازگرداند و سرانجام در روز 22 بهمن 57 یعنی یکسال و دوماه پس از آن حادثه، انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام امت(ره)، به پیروزی رسید.

آنچه در این حادثه اسفبار، برای جهانیان شگفت انگیز بود، صبر و بردباری فزون از حد امام امت در فقدان نور چشمش و امید آینده‌اش بود؛ همو که یار همیشگی امام در غربت‌ها، تبعیدها و زندان‌ها بود. همو که مجتهدی مسلم، عالمی عامل، مجاهدی شکست ناپذیر، فرزانه‌ای گرانقدر و مبارزی نستوه بود. او به راستی امید امام بود؛ با این حال رفتنش هر چند غمی بزرگ بر دوش امام افکند، اما چشم امید امام به امت پابرجا و ماقومش دوخته شد، و به راستی این امت بزرگ، حق فرزندی را ادا کرد و بار اندوه را از دوش امام برداشت و با قیام جاودانه‌اش، قلب امام را شاد کرد. به امید اینکه همچنان با دنبال کردن راه و خط امام امت، روح بزرگش را پیوسته شاد و خرم سازد. آمین یا رب العالمین