سخنان معصومین

سخنان معصومین

نبرد اسلام با فقر

رسول اکرم‌(ص): «الفقر أشد من القتل» (بحارالانوار ج 72 ص 74)

فقر از کشتن سخت‌تر است.

رسول اکرم‌(ص): «أوحی الله تعالی الی ابراهیم فقال: یا ابراهیم، خلقتک و ابتلیتک بنار نمرود، فلو ابتلیتک بالفقر و رفعت عنک الصبر، فما تصنع؟ قال ابراهیم (ع): یا رب، الفقر أشد من نار نمرود» (بحار- ج 72، ص 47)

خدای متعال بر حضرت ابراهیم وحی فرستاد و فرمود: یا ابراهیم! من تو را آفریدم و به آتش نمرود، مبتلایت کردم؛ پس اگر تو را به فقر آزمایش می‌نمودم و صبر را از تو بر می‌داشتم، چه می‌کردی؟ عرض کرد: بارالها فقر از آتش نمرود، بسیار شدیدتر است.

امیرالمؤمنین(ع): «الفقر مع الدین، الشقاء الأکبر» (غرر الحکم- ص 28)

فقر همراه با بدکاری بدبختی بزرگ است.

امیرالمؤمنین(ع):

«یا بنی انی اخاف علیک الفقر، فاستعذ بالله منه، فان الفقر منقصة للدین» (نهج البلاغه ج 3 ص 229)

فرزندم! بر تو از فقر می‌هراسم، پس به خدا پناه ببر از آن، چرا که فقر دین را می‌کاهد.

امیرالمؤمنین(ع):

«ان الفقر مذهلة للنفس، مدهشة للعقل، جالب للهموم» (غررالحم- 102)

همانا فقر، انسان را سراسیمه می‌کند، عقل را می‌زداید و غم و اندوه می‌آفریند.

امیرالمؤمنین (ع): «الفقر فی الوطن غربة» (نهج البلاغه- ج 3 ص 164)

فقر، غربت است هر چند انسان در وطن باشد.

امیرالمؤمنین(ع): «یا بنی، الفقیر لا یسمع کلامه، و لایعرف مقامه» (بحار ج 72 ص 47)

فرزندم! فقیر، سخنش شنیده نمی‌شود و شخصیتش شناخته نمی‌شود.

امیرالمؤمنین(ع): «اللهم ان اعوذبک أن أفتقر فی غناک» (نهج البلاغه حکمت 679)

بارالها، به تو پناه می‌برم که در سایه غنایت، فقیر گردم.

امام باقر(ع): «أسألک اللهم الرفاهیة فی معیشتی ما أبقیتنی، معیشة أقوی بها علی طاعتک، و أبلغ بها رضوانک ... و لا ترزقنی رزقا یطغینی و لا تبتلینی بفقر أشقی به» (بحار ج 97، ص 379)

پروردگارا! از تو می‌خواهم که زندگیم را تا آخرین دم، مرفه گردانی، چنان رفاهی به من بخشی که بتوانم در اطاعتت نیرو گیرم و رضایتت را جلب کنم ... و آنچنان روزی به من نده که مرا به طغیان وا دارد و مرا به فقری مبتلا مساز، که بدبختم سازد.

امام صادق(ع): «قال لقمان: ذقت المرارات کلها فما ذقت شیئا أمر من الفقر» (بحار ج 13 ص 421)

حضرت لقمان گفت: تمام تلخی‌های روزگار را چشیدم، هیچ تلخی و مرارتی، تلخ‌تر از فقیر فقر نیافتم.

امام رضا(ع): «المسکنة مفتاح البؤس» (بحار ج 78، ص 353)

فقر کلید بیچارگی است.