خاطراتى از مقام معظم رهبرى در مصاحبه با برادر شوشترى از فرماندهان سپاه نور

خاطراتى از مقام معظم رهبرى در مصاحبه با برادر شوشترى از فرماندهان سپاه نور

  اشاره:

 یادمان دفاع مقدس را با انتشار خاطراتى درباره فرماندهى معظم کل قوا، گرامى مى‏داریم. در این گفت‏وگوى صمیمى برادر شوشترى به ذکر خاطرات خویش از رهبر و محبوب بسیجیان؛ حضرت آیت‏الله خامنه‏اى در هنگامه دفاع مقدس، مى‏پردازد و از محورهاى گوناگونى چون منظم بودن و اطاعت ایشان از حضرت امام - قدس سره - و نشستهاى صمیمانه معظم‏له با رزمندگان و پرهیز از تشریفات و اهتمام زایدالوصف نسبت به رعایت بیت‏المال و زهد ورزیدن در زندگى شخصى و حضور در خط مقدم ایشان، سخن رانده است.

 با تشکر و آرزوى موفقیت براى برادران “واحد ثبت خاطرات” تیپ 83 امام جعفر صادق - علیه السلام - (طلاب رزمى - تبلیغى) که این خاطرات را تهیه و در اختیار “پاسدار اسلام” قرار داده‏اند.

 “واحد فرهنگى مجله”

 × × ×

 لطفاً درباره انضباط آقا اگر مطالبى به یاد دارید بفرمایید:

 - به طور کلى مقام معظم رهبرى، بسیار منضبطاند، و همین نظم در کسانى که با ایشان مرتبطند و یا به ایشان مراجعه مى‏کنند تأثیر بسزایى مى‏گذارد و خود به خود آنان را منضبط و مقید مى‏کند. برخوردهاى پدرانه و محبت آمیزى که ایشان با مجموعه فرماندهان داشتند - چه برادران ارتش و چه سپاه و چه بسیجى و چه سرباز - عملاً آنان را به انضباط فرا مى‏خواند. گاهى اوقات، همراه ایشان به یگانها مى‏رفتیم و مى‏دیدیم که ایشان با یک سرباز که دم در پادگان ایستاده آن چنان با محبت و مودّت و الفت و بزرگوارانه برخورد مى‏کرد که من واقعاً هم از عملکرد خودم خجالت مى‏کشیدم و هم از تواضعى که از ایشان به عنوان رئیس جمهور یک مملکت و نماینده امام و رئیس شوراى عالى دفاع در برابر یک سرباز مى‏دیدم، من واقعاً شرمنده مى‏شدم که ما در چه فکرى هستیم و چه عملکردى داریم! ایشان هر وقت با فرماندهان برنامه‏اى داشتند همان برخوردها و رفتار و کردارهاى ایشان فرماندهان را مى‏ساخت و آنان را براى انجام یک حرکت موفق، ترغیب و هدایت مى‏کرد،

 آقا فرمودند: ما همه یک اسلحه آماده هستیم در دست امام که گلنگدن آن کشیده شده و فشنگش هم آماده است و ما همه انگشت امام هستیم اگر امام انگشتش را تکان داد و ماشه را چکاند ما شلیک مى‏شویم اگر نه که ما آماده هستیم و منتظر آن اشاره انگشت حضرت امام.

 ضمن این که ایشان واقعاً قاطعیت داشت.

 اگر خاطره‏اى در خصوص ارادت ایشان به حضرت امام دارید بیان فرمایید:

 - یک خاطره‏اى که دارم این است که: در روزهاى آخر جنگ، در جنوب براى منطقه کوشک و طلایه طراحى خوبى شده بود، حدود سیصد گردان نیرو هم در اختیارمان بود، ایشان حضور داشتند و در آن جا طراحیها هم کامل شده بود. ما همه اصرار داشتیم که حتماً این جا عملیات بشود ایشان هم آمدند با فرماندهان لشکرها و گردانها صحبت کردند و همه طرحها را چک کردند و سرانجام ایشان هم، طرح را پذیرفتند و موفقیت آن را نیز حتى در سطح 70% به بالا مى‏دیدند. به هر جهت، قطعى بود که برویم و پاتک بزنیم و حدود پنج هزار اسیر بگیریم و مقدارى غنایم و برگردیم و در مرزهاى خودى مستقر شویم. ایشان هم اینها را دیدند؛ یعنى از یک طرف استدلال و اصرار فرماندهان و از طرف دیگر، شور و شوق و احساس نیروها. ولى با این همه فرمودند: من حتماً باید با امام تماس بگیرم و از ایشان کسب تکلیف کنم، زنگ زدند خدمت حضرت امام(ره) که امام در آن موقع در حال استراحت بودند. با احمدآقا صحبت کردند و بنا شد که چند دقیقه بعد تماس بگیرند، بعد تماس گرفتند، امام فرمودند: شما خودتان این حرکت را تأیید مى‏کنید. و ایشان فرمودند: به دید ظاهر و دید امکانات و طرح و نیرویى که نگاه مى‏کنم، احتمال مى‏دهم که ان‏شاءالله این، یک حرکت موفقیت آمیز باشد. ما جواب امام را نشنیدیم ولى تقریباً این طور شد که ساعتى را مشخص کردند که در این ساعت تماس بگیرید. در قرارگاه نشسته بودیم شاید ده دقیقه مانده بود به سر وقت که آقا یکسره ساعت خودش را کنترل مى‏کرد که آن لحظه که امام فرمودند همان لحظه تماس بگیرند، تماس گرفتند. حضرت امام فرمودند: من صلاح نمى‏دانم که این عملیات انجام بشود!

 قبل از آن بچه‏ها دور ایشان بودند و همه فکر مى‏کردند که عملیات انجام مى‏شود چون قبلاً نیرو در دست ما نبود حالا که نیرو در دست ما بود و همه شرایط براى حمله آماده بود، امام فرمودند: من مصلحت نمى‏دانم که عملیات بشود. من احساس کردم آن لحظه که با هم صحبت مى‏کردند از حضرت امام خواستند که استخاره بکنند و نمى‏دانم حضرت امام در جواب چه فرمودند که آقا فرمودند: چشم هر چه شما بفرمایید. یعنى خواستند اصرار بکنند و امام هم متوجه شدند و آقا اجازه خواستند که عملیات بشود و حالا جواب امام نمى‏دانم چه بود که آقا فرمودند: چشم هر چه شما بفرمایید.

 آقا گوشى را گذاشتند و آن گاه با احساسات بچه‏ها مواجه شدند و در مقابل این احساسات، آقا فرمودند: ما همه یک اسلحه آماده هستیم در دست امام که گلنگدن آن کشیده شده و فشنگش هم آماده است و ما همه انگشت امام هستیم اگر امام انگشتش را تکان داد و ماشه را چکاند ما شلیک مى‏شویم اگر نه که ما آماده هستیم و منتظر آن اشاره انگشت حضرت امام.

 وقتى آقا با بچه‏ها این برخورد و صحبت را کردند بچه‏ها هم متقاعد شدند با این که همه اصرار داشتند ولى همه متقاعد شدند و عملیات تأخیر افتاد البته یک حرکتهاى کوچکى آن جا انجام شد براى بیرون کردن دشمن از داخل خاک خودمان که آنها فرق مى‏کرد.

 این خاطره خیلى خوبى براى من بود از ارادت قلبى و خالصانه رئیس جمهور یک کشور (حضرت آیت الله خامنه‏اى) به رهبرش. آمده نشسته در سنگر قرارگاه تاکتیکى لشکرها و همه چیز براى عملیات آماده است ولى وقتى امام دستور انجام نشدن عملیات را مى‏دهند مى‏پذیرند. آرى، ایشان به امام اعتقاد زیادى داشتند به طورى که فرمودند: “هرچه امام بفرماید براى ما درست است.”

 تشویق و تنبیه ایشان چگونه بود؟

 به طور کلى تنبیهات به آن صورت نظامى نبود. ایشان آنقدر در روحیه بچه‏ها اثر گذاشته بود که کوچکترین بى‏توجهى براى آنها یک تنبیه سخت بود؛ یعنى اصلاً نیاز به این نبود که ایشان بفرمایند که شما این کار را نکردید باید تنبیه بشوید. بلکه فقط یک عدم توجه آقا به کسى واقعاً براى ما از هر تنبیه بدنى و از هر تنبیه نظامى سخت‏تر بود.

 من در بین بچه‏هاى لشکر امام رضا یا 5 نصر یا الغدیر بودم، درست نمى‏دانم، رفته بودیم خدمتشان بچه‏ها سؤال و جوابهایى داشتند خدمت ایشان نشسته بودیم و هر کس سؤالى مى‏کرد و از کوچک و بزرگ نشسته بودند و سه ساعتى طول کشید در آن هواى گرم عرق مى‏ریختند و جواب مى‏دادند. در زیرزمینى که واقعاً گرم بود و ما که نسبت به ایشان از نظر بدنى سالمتر و جوانتر بودیم و به عنوان یک رزمنده در میدان همیشه حضور داشتیم ماندن در آنجا سخت بود. آقا شروع به صحبت کردند که یک ساعت و نیم طول کشید و بعد بچه‏ها سؤالهاى خود را طرح کردند که چهار ساعت هم این سؤال و جوابها زمان برد که کُلاً پنج ساعت صحبت کردند، و ایشان یک شالى داشتند در جبهه و آن را همیشه همراه خود داشتند، آن قدر عرق کرده بودند و با این شال خشک کرده بودند که اگر دستمال کاغذى بود جواب نمى‏داد. اگر این شال را مى‏پیچاندى یقیناً آب مى‏داد. تمام لباسهاى ایشان خیس شده بود.

 ایشان دقیقاً تا آخرین سؤال را جواب دادند و بعد فرمودند: کسى سؤال ندارد. و در آن لحظه من داشتم از شرمندگى آب مى‏شدم و در آن جا یکى از بچه‏ها سؤالى درباره مسائل اجتماعى مملکت داشت، ایشان، سه مرتبه به این سؤال پاسخ داده بودند، لذا فرمودند که من به این سؤال پاسخ داده‏ام اگر شما متقاعد نشده‏اید بیا جداگانه جواب بدهم ولى با نهایت محبتى که داشتند یک مقدار سرد جوابش را دادند و آن کسى که سؤال کرده بود و از فرماندهان بود بیرون که آمد شروع کرد به گریه کردن که من اگر شعور داشتم با این همه جوابى که دادند و این همه توجه باید آدم مى‏شدم، و اصرار داشت که پیش آقا برود، گفتم آقا این طور نیست که به دل بگیرد. خلاصه بعد از چند روزى آقا آمدند در پادگان لشکر، شهید چراغچى باز آن جا اصرار داشتند که پیش آقا بروند، گفتم بروید ولى نگویید که به این منظور رفته‏اید. من نشسته بودم سر سفره و دیدم ایشان وقتى رفت خدمت آقا که دستش را ببوسد، آقا نهایت محبت را به ایشان نمودند و اشاره کردند که حالا توجیه شدى. بعد وقتى کنار نشست اشک از چشمانش جارى شد. و این جا حضور ذهن آقا را دیدم و خیلى براى ما اهمیت داشت.

 ما ده الى پانزده فرمانده لشکر هنگامى که گزارش مى‏دادیم خدمت ایشان، هر کدام بیست دقیقه در محورها و زمینه‏هاى مختلف و پراکنده نظامى صحبت مى‏کردیم و فکر مى‏کردیم که این در تخصص آقا نیست که ما بحث نظامى مى‏کنیم، ولى در آخر، آقا به تک تک این سؤالها پاسخ مى‏داد بدون این که در طول صحبتهاى ما، یادداشتى بردارد. یا بعضى وقتها در جلسات، مغلطه‏اى بین بچه‏ها پیش مى‏آمد که مثلاً این جا عملیات بشود یا آن جا، مثلاً سه روز بعد، یک هفته بعد خدمت آقا که مى‏رسیدیم آقا مى‏فرمودند که: این مطلب درست است و آن یکى ناقص است. این حضور ذهن در آقاى‌هاشمى هم هست؛ مثلاً در یک جلسه که پنجاه نفر شرکت داشتند آخر کار به همه پنجاه نفر جواب مى‏داد و من فکر مى‏کنم این یک لطف الهى است که شامل حال این عزیزان و ملت ما شده است.

 نمونه دیگر در این مورد این که روزى آقا در بین بچه‏هاى تیپ الغدیر رفتند و آن جا هم حدود سه ساعت و نیم سؤالها طول کشید بدون این که وقت را از بین ببرند. نحوه ورود آقا هم این طور بود که همان اول بدون تشریفات وارد مى‏شدند و بچه‏ها دور و برش را مى‏گرفتند و ایشان هم مثل بچه‏هاى خودشان با آنان صحبت مى‏کرد. بچه‏ها هم یکى از چپ و یکى از راست دست مى‏انداختند به گردن آقا، یکى دستش را مى‏بوسید و دیگرى صورتش را، آن هم در جمع بزرگى که همه مسلح‏اند. خلاصه رفتیم آن جا نشستیم و سؤالها مطرح شد و آقا هم پاسخ آنها را دادند و آن جا هم بعضى سؤالها مربوط به مسائل اجتماعى و خط و خطوطهایى که در آن زمان، زیاد بود مطرح مى‏شد و ایشان(آقا) گاهى دو، سه مرتبه با بیانهاى مختلف پاسخشان را مى‏دادند و با نهایت محبت و نهایت توجیه، ولى باز در آخر یکى از این برادرانى که در اواخر جنگ شهید شد، گفت: آقا این طور که شما فرمودید ما قانع نشدیم. من از شرم و خجالت سرم را پایین انداختم آقا فرمودند: من فکر مى‏کنم در این مورد بیشتر از همه جا این مسأله را باز کردم ولى اگر باز هم شما توجیه نشدید جداگانه با شما صحبت مى‏کنم.

 همین نحوه برخورد در روحیه طرف اثر مى‏گذاشت و تشویق و تنبیه در میدانهاى نبرد از طرف ایشان این گونه بود که اگر کوچکترین بى‏توجهى به کسى مى‏کرد، این شدیدترین تنبیه بود.

  در خصوص حفظ بیت المال و نظر مقام معظم رهبرى درباره این امر مهم اگر خاطره‏اى در جبهه دارید بفرمایید:

 - همان طور که عرض کردم در این جور موارد واقعاً براى ما خیلى سخت است که در مورد مقام معظم رهبرى نظر بدهیم ولى آن چیزهایى که ما دیدیم و براى خودمان درس است، یکى دو نمونه آن را عرض مى‏کنیم:

 ما در قرارگاه عملیاتى والفجر 10 در خدمت ایشان بودیم، خوب رئیس جمهور مملکت تشریف آوردند به قرارگاه تاکتیکى و عملیات هم موفقیت آمیز بود، همه خوشحال بودند و مى‏خواستند خوشحالى خود را از حضور ایشان اظهار کنند. براى غذاى ظهر رفته بودند و یک مقدار بیش از آنچه بود تهیه دیده بودند و آوردند، در آن چادرى که براى آقا در نظر گرفته بودند ما شش نفر بیشتر نبودیم: آقا محسن و من و آقاى شمخانى، آقاى رحیم صفوى و به نظرم آقاى غلامپور و همچنین آقاى جعفرى، غذا را که آوردند آقا فرمودند: خوب فلانى، من به شما که دارید تلاش مى‏کنید، زحمت مى‏کشید، کار مى‏کنید و بدنتان نیاز به انرژى دارد نمى‏گویم چرا این غذا را مى‏خورید. من قبول دارم که باید از این بیشتر را برایتان بیاورند ولى آیا بقیه پرسنل شما هم از این غذا استفاده مى‏کنند؟! ماندیم دیگر تا این که آقا فرمودند: حالا من مى‏خورم به خاطر این که شما

 آقا فرمودند: براى ما همان غذاى سرباز را بیاورید که ببیند که من چه دارم مى‏خورم. من که رئیس جمهور هستم و آمدم این جا با آنها هیچ تفاوتى ندارم، چون اگر این طور نباشد حضور ما تشریفاتى مى‏شود.

 دانسته باشید که من مایلم که شما به خودتان برسید ولى هر چیز جایى و مکانى دارد و الآن که شما این طور کرده‏اید مى‏گویند حالا رئیس جمهور مملکت آمده این طور برایش تهیه دیده‏اند. براى ما همان غذاى سرباز را بیاورید که ببیند که من چه دارم مى‏خورم. من که رئیس جمهور هستم و آمدم این جا با آنها هیچ تفاوتى ندارم، چون اگر این طور نباشد حضور ما تشریفاتى مى‏شود. بعد هم تذکراتى دادند که در حفظ بیت المال همت کنید.

 نمونه دیگر زمانى بود که با محافظ ایشان براى بازدید از لشکر 21 مى‏رفتیم. آقا از قبل فرموده بودند ماشین کم بیاورید و دو ماشین کافى است، و ما از اهواز آمدیم بیرون دیدیم که ده تا ماشین دیگر افتاده بودند دنبال ما و این ماشینها جزء کاروان هم نبودند و ما اصلاً توجه نداشتیم و سرمان پایین بود، داشتیم مى‏رفتیم که آقا یک مرتبه به راننده گفت که نگهدار و به من فرمودند که از ماشین دومى به بعد برگردند اهواز یا اگر مى‏خواهند بیایند خودشان تنها بیایند چه دلیلى دارد که افتاده‏اند پشت سر ما و بعد که من آمدم نشستم داخل ماشین، آقا فرمودند: فلانى حواستان باشد وقتى که من با این کاروان حرکت مى‏کنم خودش سرمشقى مى‏شود براى دیگران که این تشریفات را براى خودشان قائل بشوند. مثل یک آدم معمولى مملکت دو نفر محافظ در یک الى دو ماشین کافى است بقیه هم اگر خواستند بیایند ما همان جا همدیگر را مى‏بینیم وگرنه مى‏خواهند بیایند چه کار بکنند. خلاصه رفتیم پایین و گفتیم آقا فرمودند از همین جا برگردید! این یک نمونه بود که براى ما خیلى تعیین کننده بود.

 نمونه بعد، در زمان ریاست جمهورى ایشان بود که به منزل ایشان رفته بودیم من در حقیقت فکر نمى‏کردم که زندگى ایشان این گونه باشد چون رفته بودیم به مقرّ ریاست جمهورى فکر مى‏کردم که زندگى ایشان یک چیزى نزدیک به آن باشد. زندگى ایشان را من به مراتب از زندگى خودم ساده‏تر مى‏دیدم و آن جا که نشسته بودم این مرا آزار مى‏داد که واقعاً رئیس جمهور مملکت خانه‏اش این طور باشد. یک وضع ساده اتاق مطالعه، محل زندگى زن و بچه‏اش، محل استراحت یک اتاق که محل پذیرایى مهمانش است، من واقعاً احساس کردم که این گونه زندگى‏ها براى مردم ارائه نمى‏شود مثل همان زندگى حضرت امام(ره) آن زمانى که باید براى مردم واقعاً ارائه مى‏شد، نشد و بعد از رحلت ایشان گوشه‏اى از آن ارائه شد. من نمى‏خواهم بگویم بى‏اثر است ولى آن زمان، امام با آن عظمتش اگر واقعاً امام یک فرش امانتى زیر پایش است از دنیا فقط یک فرش دارد. حالا شاید بعضاً قبول نمى‏کردند با آن قلبهاى مریض، ولى خیلى‏ها که به امام عشق مى‏ورزیدند وقتى که آن طور مى‏شنیدند در آن زمان پیامهاى امام، تذکرات امام چندین برابر جاى خودش را باز مى‏کرد.

 یک روز با آقاى رفیق دوست نشسته بودیم و با هم، نسبت به بعضى از مسائل درد دل مى‏کردیم. آقاى رفیق دوست گفت: فلانى مى‏دانى که در خانه آقا یخچال نیست؛ یعنى در زندگى شخصى‏اش یخچال نداشته است. بعد گفت: من یک روز رفتم به خانه ایشان صبحانه پنیر بود و بچه‏هاى ایشان با اشتهاى زیاد مى‏خوردند، آقا فرمودند: مدتى پنیر نداشتیم چون کوپن پنیر اعلام نشده بود، حالا که پنیر گیرمان آمده بچه‏ها این جور مى‏کنند. خوب آدم وقتى این جور چیزها را مى‏بیند خیلى مهم است. یک زمان من ادّعا مى‏کنم که در بیت‏المال حیف و میل نمى‏کنم، خوب چیزى از بیت المال دستم نیست. و حالا رهبر و رئیس جمهور مملکت این طور زندگى مى‏کند. بعد از هشت سال رئیس جمهورى در یک مملکت وضع زندگیش آن است و این براى مملکت واقعاً افتخار است. براى یک فرهنگ، افتخار است که رئیس جمهور و رهبر مملکتش این گونه زندگى مى‏کند.

 باز آقاى رفیق دوست مى‏گفت: مقدارى زیلو در خانه آقا بود، آنها را جمع کردیم و فروختیم و یک مقدار هم من از پول شخصى خودم گذاشتم که براى آقا فرشى تهیه بکنم، رفتیم فرشها را عوض کردیم وقتى انداختیم و پهن کردیم آقا تشریف آوردند و گفتند: اینها چیست آقا محسن؟! گفتم: فرشها را عوض کردیم، گفتند: اشتباه کردید که عوض کردید، بروید و همان فرشها را بیاورید. با هزار مکافات فرشها را پیدا کردم و آوردم توى خانه انداختم. من آن فرشها را دیده بودم وقتى رفته بودم در خانه آقا واقعاً یک زیلویى که نخهایش درآمده بود.

 اینها براى ما درس است و خوب است اگر اجازه بدهند اینها را در زمان حیاتشان بیان کنند که رهبر این مملکت این طور زندگى مى‏کند. چون خیلى از آقایان در این حرفها و صحبتها از این طرف و آن طرف که بالأخره وضعیت سیاسى - اجتماعى مملکت ایجاب مى‏کند که از ایشان یک تشریفاتى به عمل بیاید و این یک برنامه شخصى نیست این یک چیزى است که نیاز مملکت است باید این گونه عمل بشود. اصلاً نمى‏شود که رئیس جمهور یک مملکت برود یک جایى حالا از نظر سیاسى دشمنان مسائل دیگرى طرح خواهند کرد ولى باید رفت در زندگى شخصى و آن را در حدّ ممکن براى مردم بیان کرد و بهترین آموزش براى مردم و بهترین سخنرانى این مسأله است که باید از آن بهره‏گیرى کرد.

 درباره حضور مستقیم ایشان در خط مقدم و صحنه‏هاى مختلف جنگ چیزى یادتان هست؟

 - اوایل جنگ بود که ما در منطقه “دُب حردان” بودیم، در آن موقع فرمانده گروهان و بعد فرمانده گردان بودم، داشتم با لندرور به خط مى‏رفتم آقا با لباس و کلاه نظامى آمدند و دقیقاً در ذهنم هست این جاده خرمشهر اهواز که مى‏روى از کارخانه نورد که رد مى‏شوى اولین جایى که مى‏رسى به جنگل، خط ما بود و دشمن تقریباً یک کیلومتر آن طرفتر بود و آن زمان لشکر 92 همان جایى که مى‏رفتیم دست چپ آرایش گرفته بود و یکى دو مرتبه در همان منطقه عملیات کرده بود و موفق نشده بود، تانکهایش روى جاده بود. من همین طور داشتم مى‏رفتم در خط خودمان، که دست راست آن جاده بود، برادران ارتشى دست چپ بودند، داشتم مى‏رفتم سبقت گرفتم از ماشین آقا و خبر نداشتم که ایشان در آن ماشین است، توى ماشین که نگاه کردم ایشان را شناختم. ایشان رفتند و پیچیدند پشت خاکریز خودى از آن جا به جلو، خط خودى نبود یک جوى آب عبور مى‏کرد که ایجاد خاکریز کرده بودند، لشکر 92 هم پشت سر ما مستقر شده بود و ما وقتى دیدیم آقا هست (البته ما آن زمان مثل حالا آقا را نمى‏شناختیم) رفتیم خودمان را قاطى کردیم. در سمت چپ جاده و یک پانصد متر مى‏رفتى جلوتر که یک مقدار نسبت به این طرف بلندتر بود. آقا آمدند بالا و منطقه را دید زدند، بعد آمدند پایین و سنگر به سنگر با برادران ارتشى احوالپرسى مى‏کردند به حدى که ما خسته شدیم و رفتیم. این گذشت، بعد از چند روز ما صبح که از خواب بیدار شدیم دیدیم که یکى دارد توى خط ما راه مى‏رود، من فکر کردم از برادران ارتشى است آن زمان افسرى بود به نام “سروان فراهانى” از برادران شهربانى، که آدم بزرگوارى بود، گاهى وقتى از تهران برمى‏گشت پیش ما هم مى‏آمد (البته خط ما جاى بسیار بدى بود سمت راست و سمت چپمان دشمن بود) و با خودش یکسرى امکانات هم مى‏آورد. ما یک روز دیدیم که دو سه نفرى در سنگر راه مى‏روند تازه از خواب بیدار شده بودیم من تصور کردم که حتماً همراه سروان فراهانى آمده‏اند چون آقا هم لباس نظامى پوشیده بودند، من نرفتم به سراغشان گفتم که حتماً همان برادران شهربانى هستند بعد هم مى‏آیند در سنگر ما، من همین جورى رفتم توى سنگر داشتم کارهاى خودم را انجام مى‏دادم که متوجه شدم جضرت آیة الله خامنه‏اى است، بلند شدم و با شهید عمرانى (که یکى از بچه‏هاى نیشابور بود و بسیار شیرین بود و صداى شین هم نمى‏توانست بگوید و سین مى‏گفت مثلاً شوشترى را مى‏گفت: “سوسترى”، البته ما با او شوخى مى‏کردیم و مى‏گفتیم مقاله بخوان مقاله‏اى تهیه مى‏کردیم که شین زیاد داشته باشد و خلاصه بچه خیلى شیرینى بود) رفتیم توى سنگر دیده‏بانى از آن جا یک خط را نگاه کردیم و برگشتیم، آقا آن جا ایستاده بودند و بعد به مسؤول تدارکات ما گفتند بیایید کمى امکانات بگیرید، آقا آن جا ایستاده بودند و یک اسلحه کلت به کمرشان بود و در ماشین هم یک اسلحه قنداق تاشو ژ - 3 بود، آمدند توى خط راه رفتند فرمودند: این جایى که شما مستقر شدید بسیار جاى حساسى است، مواظب باشید که از سمت راست دور نخورید و یک دستوراتى به ما دادند و تشریف بردند.

 والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته