شعر و شعور

شعر و شعور

 

 قال علىٌ - علیه السلام - : “کَفى بالقِناعَةِ مُلْکاً؛ قناعت براى پادشاهى کافى است.”1

گر خدا خواهد ترا گنجى دهد

که بدان جانت زهر فقرى رهد

 فتح اقلیم قناعت، آن نگار

بهر تو روزى کند اى شهریار

 پادشاهِ مُلکِ استغنا شوى

تشنه بودى، خود کنون دریا شوى

 از قناعت مى‏شوى بخشنده خو

که ببخشى گنجها بى‏گفتگو

 دیوهاى حرص و بخل و آز را

تو سلیمان‏وار بندى دست و پا

 گر که بخشى جمله زیورهاى خاک

چون ترا نقصان نباشد نیست باک

 بى‏نیازى را همى سازى شعار

همچو حق، مُلک تو دایم برقرار

 پادشاهان جهان، اندر ملال

که نخیزد ناگهان، سیلِ زوال

 لیک تو بر مسند معنا شدى

نوح گشتى ایمن از دریا شدى

 هیچ بر تخت تو کس را دست نیست

جز که با حق، مر تو را پیوست نیست

 

 قال علىٌ - علیه السلام - : “مَن صارَعَ الحق صَرَعَهُ؛ هر که با حق درآویزد، حق او را به خاک افکند.”2

حق همه پیروز آمد در ستیز

گر که بر حق نیستى واپس گریز

 راستى را دان سلاحى بس شگفت

که جهانى را بدان بتوان گرفت

 مصطفى(ص) را راستى همراه بود

با کلید صدق دژها را گشود

 هر که کذّابش بگفت او با زبان

صادقش مى‏خواند، در اعماق جان

 گفته‏هاى صدق او چون تیر بود

قلبها و مغزها نخجیر بود

 تا که تیرى افکند صیادِ دل

هفت جوشن بردرد، از آب و گل

 زان که بنیاد جهان بر راستى است

چون دروغ آید، کژى و کاستى است

 

 قال علىٌ - علیه السلام - : “أَکْبَرُ العیب أَن تَعِیْبَ ما فیکَ مثلُه؛ بزرگترین عیب آن است که صفتى را که خود داراى آن هستى، بر دیگران زشت شمارى.”3

عیبها گفتى تو جمله خلق را

لیک خود کردى رها اى بینوا

 آینه روشن، طلب کن از خدا

چهره خود را در آیینه نما

 تا ببینى زشتهاى خویش را

حیله‏هاى نفس کافر کیش را

 خویهاى بد چو مار هفت سر

لانه کرده در دل و جانت پدر

 مصلحى خواهد اگر چون مارگیر

دشمن جان تو را سازد اسیر

 در شگفتم، با که احسان مى‏کنى

از چه عیب خویش پنهان مى‏کنى

 

 1( نهج البلاغه، کلمات قصار، ش2 .220 ( همان، ش3 .400( همان، ش345.اثر محمد رضا مالک.

 

تعداد مشاهده مقاله: 60